Reżyser przygląda się figurze żołnierza – który nie walczy na wojennym froncie, a zdejmuje mundur przed obiektywem aparatu zafascynowanego jego ciałem fotografa. Zdjęcia, przez lata ukrywane w obawie przed homofobią, trafiły do reżysera filmu za pośrednictwem Stowarzyszeniu Lambda Warszawa, do którego zostały przekazane, aby ocalić je od zniszczenia. Autor „Mon chéri Soviétique” uzupełnia je o współcześnie zrealizowany materiał filmowy, w którym rekonstruuje przeszłe wydarzenia. Narratorem filmu jest starszy, anonimowy mieszkaniec Wrocławia, który wraca pamięcią do początku lat 90. XX wieku i buduje opowieść o autorze zdjęć i jego projekcie życia. Opisuje świat zawieszony pomiędzy komunizmem a kapitalizmem, przez pryzmat relacji polskich homoseksualnych mężczyzn z radzieckimi żołnierzami, wracając pamięcią do przyjaźni, romansów, ale także plotek i legend.