Pressboki

Afryka

„(...) mogę śmiało powiedzieć, że wszyscy, którzy tam byli, łącznie ze mną, odczuli wpływ tego miejsca. Nigdy już nie będziemy patrzeć na świat tak, jak do tej pory”.

Film Krwawy diament powstał niemal w całości w Afryce, co Ed Zwick uważa za rzecz kluczową, w dużej mierze z powodów, które trudno ująć w słowach. "Afryka jest pełna ogromnych kontrastów: gdziekolwiek się nie znajdziesz, natykasz się zarówno na sceny oszałamiającego piękna, jak i tragicznej nędzy, głębokiej duchowości, ale też straszliwego ogołocenia. Wszystko to zagląda ci prosto w twarz i wywarło też swój wpływ na każdego z nas. Ten wpływ trudno opisać - powiem tylko, że gdybyśmy kręcili zdjęcia gdziekolwiek indziej, ten film nie miałby na pewno tego niewypowiedzianego klimatu miejsca". Część zdjęć powstała też w Sierra Leone, ale, jak zauważa reżyser, "Zachodnia Afryka równikowa nie mogła nam zaoferować wystarczającej infrastruktury dla zaspokojenia potrzeb tak dużej produkcji. Potrzebowaliśmy też innych plenerów". Po przeszukaniu wybrzeża Afryki Południowej odkryliśmy miejsce w okolicach Port Edward w prowincji KwaZulu w RPA, które okazało się być idealną lokalizacją. Bujna dżungla w tym regionie stanowiła tło dla trzech głównych planów zdjęciowych: kopalni diamentów, obozu dla uchodźców i szkoły Benjamina. By stworzyć te plany, scenograf Dan Weil przeprowadził własne rozeznanie, a dodatkowo skorzystał z opisów z pierwszej ręki, których dostarczał mu Sorious Samura. Jednak pogoda nie sprzyjała. "To już trzecie miejsce, w którym obiecywano mi piękną pogodę, ale dziwnym trafem zawsze udaje mi się w tych miejscach wywołać największe opady w historii" - żartuje Zwick. - "Tak naprawdę zanotowano tam rekordowe opady, choć sezon deszczowy był już w pełni. Byliśmy więc zmuszeni dostosowywać się do zmiennych warunków, a ja wraz z Eduardo zmieniałem ujęcia, aby dopasować je do pogody" - dodaje, mając na myśli reżysera obrazu, Eduardo Serrę. Paula Weinstein uzupełnia: "To bardzo fascynujący kontynent, pełen życia" - mówiąc to, kładzie nacisk na dwa ostatnie słowa. - "Każdego poranka członkowie ekipy przychodzili na plan i zaczynali opowieści o tym, jakie to stworzenia widzieli ostatniej nocy w swoich pokojach. Codziennie powtarzało się to samo: "No dobra, to co było tej nocy w twoim pokoju? Jaszczurka? Widziałaś tamtego węża?" Trzeba było traktować to wszystko z poczuciem humoru; z pewnością nie mogliśmy zachowywać się jak jakieś rozpieszczone dzieci Hollywoodu. To prawda, nie było łatwo tego zaakceptować, ale mieliśmy niezłą zabawę, przebijając nawzajem swoje historie". Pomijając problemy z pogodą i lokalną fauną, filmowcy nigdy nie zapominali o tym, że pracują w regionie o bardzo delikatnym środowisku naturalnym. Postawili sobie za punkt honoru, aby pozostawić każdy z filmowych plenerów w co najmniej takim samym, a czasami w lepszym stanie. Współproducent Kevin De La Noy mówi: "Zanim przyjechaliśmy na miejsce, przeprowadziliśmy pełne badania wpływu na środowisko naturalne, a podczas pracy nie wychodziliśmy nigdy poza ramy planu zarządzania środowiskiem. Urzędnicy z rejonowego biura gospodarki gruntami byli codziennie obecni na planie, aby zapewnić, że przy niezbędnym przemieszczaniu miejscowych roślin będziemy postępować zgodnie z przyjętymi zasadami. Następnie te rośliny przechowywane były w szkółce, aby mogły wrócić na swoje miejsce po zakończeniu zdjęć". Filmowcy nie tylko dołożyli wszelkich starań, aby zachować miejscową florę w nienaruszonym stanie, ale również przystroili plan pochodzącymi ze Sierra Leone roślinami i drzewami, przywiezionymi ciężarówkami. Aby umożliwić przyjazd ciężarówkom na miejsce, gdzie do tej pory istniały niemalże wyłącznie ścieżki, trzeba było zbudować system dróg. Drogi musiały być odpowiednio szerokie dla dużych pojazdów, a jednocześnie zaplanowane tak, aby miały jak najmniejszy wpływ na okoliczne drzewa i krzewy. Drogę położono na grubej drucianej siatce, aby po zakończeniu zdjęć można ją było łatwo zwinąć, pozwalając roślinom odzyskać ich terytorium. Zwick relacjonuje: "Kevin wrócił niedawno z powtórnej wizyty w Port Edward i powiedział, że miejsce, na którym kręciliśmy, porosła już trawa, a co więcej, powróciła tam również, i to w dużej ilości, pozostała dzika przyroda, ku zadowoleniu miejscowych leśniczych i ekologów. Przywrócenie tamtego terenu do poprzedniego stanu było dla nas bardzo istotne, i mogę z dumą powiedzieć, że odnieśliśmy sukces". Z Port Edward ekipa filmowa przeniosła się do Mozambiku, gdzie miasto Maputo posłużyło za stolicę Sierra Leone, Freetown. Sfilmowanie pełnego eksplozji upadku Freetown postawiło przed ekipą filmową szereg wyzwań logistycznych. Reżyser zaznacza, że osiągnięcie efektu totalnego zamętu wymagało dokładnej koordynacji. Jak tłumaczy: "To miało wyglądać chaotycznie, ale nie mogliśmy tego zrobić w chaotyczny sposób. Nie mogło się obyć bez szczegółowych planów i maksymalnej koncentracji. Trudno byłoby zliczyć, jak wiele razy chodziliśmy tamtymi ulicami, omawiając odpowiednie ustawienie kamer, aktorów, kaskaderów, statystów...". Zwick współpracował też blisko z kierownikiem efektów specjalnych Neilem Corbouldem, aby rozplanować czas i miejsce poszczególnych eksplozji. Reżyser opowiada dalej: "To bardzo drobiazgowy i pracochłonny proces, który wymaga cierpliwości i wytrwałości. A przy tym wszystkim trzeba jeszcze pozostawić miejsce na "czynnik X", czyli na nieprzewidziane zdarzenia". Wykorzystaliśmy grupę lokalnych mieszkańców jako statystów w scenach bitewnych. Tkaniny na ich kostiumy, na życzenie projektantki Ngili Dickson, która wcześniej współpracowała z Zwickiem przy filmie Ostatni samuraj, sprowadzono z Sierra Leone, ponieważ, zdaniem Dickson, są one dość wyjątkowe pod względem doboru kolorów i wzornictwa. "Są odważne i piękne - mówi projektantka - z całym mnóstwem kwiecistych wzorów. Moim zdaniem mają w sobie "wyspiarską duszę". Odwiedziliśmy także wiele sklepów z używaną odzieżą i wyszukaliśmy w nich rzeczy, które pasowały do czasu i miejsca naszej historii". Członkowie ekipy filmowej nie lekceważyli wpływu, jaki sceny walk mogły wywrzeć na mieszkańcach Maputo, wśród których byli tacy, dla których wspomnienia wojny domowej w ich własnej ojczyźnie były wciąż żywe. W celu uniknięcia jakichkolwiek traumatycznych przeżyć rozdano ulotki i zorganizowano kampanię medialną, aby uświadomić mieszkańcom, że wszystko to, co usłyszą i zobaczą jest fikcją na potrzeby filmu. Jak na ironię, pomiędzy ujęciami to lokalni statyści dodawali otuchy swoim gościom z ekipy filmowej i obsady aktorskiej. Weinstein wyjaśnia: "Zdarzało się, że po wyjątkowo trudnej scenie zbierali się razem z boku i zaczynali wspólnie śpiewać. To wprowadzało na planie niezwykle ciepły nastrój i sprawiało, że czuliśmy się szczęśliwi, że możemy tam być i opowiadać tę historię. Bez wątpienia, to byli najbardziej życzliwi gospodarze i wspaniali uczestnicy tego projektu". Mimo wszystko jednak realizm filmu głęboko dotknął niektórych członków ekipy. Nauczyciel dialektu Mende, Alfred Lavalie, wytrzymał na planie tylko jeden dzień, a Samura wyznaje: "Powróciły smutne wspomnienia. Muszę przyznać, że dzięki temu zrozumiałem, jak wielkie miałem szczęście, że przeżyłem. Wróciłem do swojego pokoju w hotelu, wybuchnąłem płaczem i zadzwoniłem do swoich dzieci, żeby im powiedzieć, jak bardzo je kocham. Mam nadzieję, że ludziom, którzy obejrzą ten film, pomoże on dostrzec to szaleństwo". Mała wioska rybacka Costa du Sol na przedmieściach Maputo została przemieniona w wioskę, w której spokój życia rodziny Vandy'ego gwałtownie przerywa atak okrutnych rebeliantów. Zwick zauważa: "Trudno uwierzyć, że takie rzeczy nadal dzieją się na świecie. Chciałoby się usiąść wygodnie i odprężyć, wiodąc komfortowe życie w Ameryce. Jednak mogę śmiało powiedzieć, że wszyscy, którzy tam byli, łącznie ze mną, odczuli wpływ tego miejsca. Nigdy już nie będziemy patrzeć na świat tak, jak do tej pory".

Aktorzy

„Ta historia o trzech bardzo różnych osobach z bardzo odmiennymi celami, których losy krzyżują się ze sobą, była materiałem na niezwykle poruszającą i dramatyczną przygodę”.

Podobnie jak ekipa filmowa, również członkowie obsady, przygotowując się do swoich ról, starali się zdobyć jak najpełniejszą wiedzę na temat czasów, miejsca i okoliczności dotyczących historii Krwawego diamentu. Leonardo DiCaprio, który pracował wyjątkowo ciężko, szlifując swój akcent potrzebny do roli byłego najemnika, Danny’ego Archera, przyznaje: „Kiedy tylko przeczytałem scenariusz, wiedziałem, że czeka mnie ogromna ilość samodzielnych badań – i to był jeden z powodów, dla których natychmiast zainteresowałem się tym filmem. Dla wszystkich nas kluczową sprawą było wejść w ten świat i usłyszeć relacje z pierwszej ręki na temat tamtych wydarzeń. Dla mnie osobiście, przez to że miałem wystąpić w roli mężczyzny pochodzącego z ówczesnej Rodezji (obecnie Zimbabwe), najbardziej istotne było posłuchać, co i jak mówią ludzie stamtąd. To było środowisko nieporównywalne z niczym, czego dotychczas doświadczyłem w swoim życiu”. Jennifer Connelly, która występuje w roli dziennikarki-pasjonatki, Maddy Bowen, poszukiwała reporterów, którzy byliby w stanie przybliżyć jej życie kobiecej korespondentki wojennej. Connelly opowiada: „Tak się składa, że mam koleżankę, która była w Sierra Leone w 1999 roku, pisząc artykuł na temat „wojennych diamentów”. Dzięki niej i jej znajomym zdobyłam wiele informacji i polepszyłam swoje rozeznanie w temacie. Zaintrygowały mnie te kobiety, zawsze niesamowicie inteligentne i świetnie poinformowane, a często też, jak się zorientowałam, niezwykle przebojowe. Dostrzegłam w nich doskonale widoczne zamiłowanie do przygód, które szło w parze z niezachwianym poświęceniem dla wykonywanej pracy. Myślę, że tę kombinację cech można odnaleźć również w postaci Maddy”. Pochodzący z afrykańskiego kraju Benin Djimon Hounsou wcielił się w rolę rybaka z ludu Mende, Solomona Vandy’ego, z być może większym niż zwykle wrodzonym zrozumieniem odgrywanej przez siebie postaci. „Jednym z najciekawszych aspektów tego filmu – komentuje Hounsou – jest fakt, że pokazuje on to, z czym kobiety i mężczyźni żyjący na tym kontynencie zmagają się codziennie. Solomon jest prostym rybakiem, który dostaje się w wir chaosu wojny domowej. Zostaje oderwany od swojej rodziny, a rebelianci zabierają ze sobą jego syna. W wielu krajach, tak jak w mojej ojczyźnie lub w Sierra Leone, syn znaczy bardzo wiele. Ma on szansę stać się tym, kim jego ojciec zawsze chciał zostać, ale nigdy nie miał ku temu okazji. W życiu ojca najważniejszą rzeczą jest ocalenie swojego dziecka”. Zwick przyznaje: „Ta historia o trzech bardzo różnych osobach z bardzo odmiennymi celami, których losy krzyżują się ze sobą, była materiałem na niezwykle poruszającą i dramatyczną przygodę”.

Były Najemnik

Zwick zauważa, że sposób, w jaki DiCaprio przedstawił postać Danny’ego Archera – żołnierza, który został najemnikiem – wpisuje się doskonale w tradycję klasycznych filmowych bohaterów negatywnych, którzy pojawiali się, jak mówi, „kiedy wielcy aktorzy, w służbie swojej roli, byli gotowi zagłębić się w prawdziwą ciemność. Obserwowanie, jak Leonardo DiCaprio podejmuje to wyzwanie, było dla mnie niezwykle fascynującym przeżyciem”. DiCaprio przyznaje, że ideały Archera uległy degradacji na skutek przemocy i chciwości, które opanowały jego ojczyznę. „Z całą pewnością odebrało mu to siły” – stwierdza aktor. – „Jego spojrzenie na świat jest pełne cynizmu, uważa kontynent afrykański nie za swój dom, ale za miejsce, gdzie ludzie wykorzystują siebie nawzajem. Prawdziwe dobro ani zło nie istnieje – liczy się tylko przetrwanie”. „Archer stracił zdolność odczuwania i zagubił gdzieś samego siebie” – komentuje Zwick. – „Wykorzystał wszystkie opcje; widział i robił rzeczy, do których nie chce się przyznać nawet przed samym sobą, a teraz po prostu pragnie wyrwać się stamtąd”. „To właśnie dlatego ten diament nie oznacza dla niego wyłącznie pieniędzy, ale również wolność i ucieczkę od przeszłości” – dodaje DiCaprio. – „Jednak w miarę rozwoju sytuacji, w zderzeniu z idealizmem Maddy i odwagą Solomona, Archer przystępuje do walki ze swoim sumieniem – zaczyna zastanawiać się nad tym, co zrobił ze swoim życiem i co robi teraz”. „Leo zaangażował się w tę rolę całym sobą” – mówi Zwick. – „On ma tę zadziwiającą zdolność całkowitego „wejścia” w swoją postać, aż do samego końca. Przesiadywał z byłymi najemnikami, pracownikami organizacji pozarządowych, dawnymi żołnierzami i godzinami po prostu przysłuchiwał się ich rozmowom. W końcu potrafił nawet improwizować, posługując się ich dialektem. Jednak tym, co z niego emanowało, był nie tylko język, ale przede wszystkim istota postaci Danny’ego Archera”. „Moim zdaniem, Leo jest jednym z największych aktorów naszych czasów” – mówi Paula Weinstein. – „Można to poznać nie tylko po tym, jak wypowiada swoje kwestie, ale też po tym, jak wiele potrafi wyrazić, nie mówiąc ani słowa. Wystarczy, że jakieś uczucie przemknie po jego twarzy i każdy wie, co on w tym momencie czuje. Każdego dnia zdjęć był w pełni profesjonalny, zaangażowany, skrupulatny i zawsze obecny – byłam nieustannie pod wrażeniem jego wkładu w tę rolę”. Gillian Gorfil dodaje, że równy podziw wzbudziła w niej zdolność DiCaprio do naśladowania lokalnego dialektu. „Leo podjął wyzwanie opanowania prawdziwego dialektu południowoafrykańskiego, co jest nie lada sztuką. Uważam, że spisał się na medal. Czasami, gdybym zamknęła oczy, mogłabym wziąć go za któregoś z członków lokalnej ekipy filmowej. Leo zaczął nawet mówić „howzit” – co jest lokalnym odpowiednikiem „hello, how are you?” [cześć, jak się masz? – przyp. tłum.], używanym na powitanie”.

Rybak

W przeciwieństwie do Archera, ocenia Zwick, „Solomon Vandy jest moralnym punktem odniesienia w tym filmie. Jest niezwykle podobny do tak wielu ludzi, którzy przeżyli piekło wojny. Zaatakowano jego wioskę, odebrano mu wolność i rodzinę, a on sam jest zmuszony wyruszyć na wyprawę, ale nigdy nie traci nadziei. Nawet w tym obcym dla nas środowisku jego sytuacja jest nam znana – miłość do dziecka, nieodparta siła rodziny. Poczułem, że istnieje tylko jeden właściwy sposób, aby opowiedzieć tę historię – pokazać ją jego oczami, poprzez jego ból, wściekłość, frustrację i odwagę – ponieważ to opowieść o jego domu, jego ojczyźnie. Chociaż możemy w pewnym stopniu zrozumieć punkt widzenia Archera, jest to przede wszystkim historia Solomona”. „Uznałem, że to piękna opowieść i okazja do zmierzenia się z trudnymi problemami, takimi jak „wojenne diamenty”, dzieci-żołnierze i obozy dla uchodźców” – mówi Djimon Hounsou. – „Przemówiło do mnie wiele aspektów tego filmu. Naturalnie, jako Afrykańczyk, z zadowoleniem przyjąłem to, że pokazuje się tę historię oczami Solomona”. Chociaż Hounsou już od dość dawna nie mieszka w Afryce, dał wiele dowodów na to, że pozostaje ona bliska jego sercu, poprzez wspieranie takich organizacji, jak Oxfam czy Amnesty International. Niedawno wygłosił przed kamerą publiczne oświadczenie na temat nielegalnego handlu bronią dla potrzeb ostatniej kampanii Amnesty International – „Make Some Noise”. „Zawsze jest jakiś sposób, aby dokonać zmiany” – zapewnia aktor. – „Problem polega na tym, czy się na to zdecydujemy. Moim zdaniem, jeśli odzyskałoby się nawet jedynie połowę pieniędzy, które wykrada się z tego kontynentu, można by zaradzić problemom głodu, braku edukacji, zdrowia...”. Gillian Gorfil wspomina: „Widać było, że Djimon jest głęboko poruszony swoimi doświadczeniami wyniesionymi z tego filmu. Jest dzieckiem Afryki, a więc mógł odnieść się do Solomona i do okoliczności, w których się znalazł, w bardzo osobisty sposób”. „Gra Djimona była po prostu cudowna. Fakt, że pochodzi on z tamtego kontynentu, że ma to wszystko we krwi, wywarł wielki wpływ na jego rolę. Tego nie dałoby się niczym zastąpić” – przyznaje Zwick. W podróży mającej na celu odzyskanie diamentu Solomona i Archera dzielą nieubłaganie granice rasowe i społeczne, które istniały przez pokolenia. „Obaj są Afrykańczykami, ale ich losy są bardzo odmienne” – mówi Zwick. – „Łączy ich jednak odniesienie do tego kontynentu jako do swojego domu. W dużym stopniu stanowi to ich wspólną tożsamość, która jest ważniejsza od warunków, w jakich żyli. Jest to dla nich wspólny punkt odniesienia, dzięki któremu ostatecznie w tej nieludzkiej sytuacji dostrzegają w sobie nawzajem człowieka”. Kontrargument podaje jednak Marshall Herskovitz, „ci dwaj mężczyźni są zmotywowani do współpracy, co zrozumiałe, ale ich sprzeczne cele sprawiają, że stoją po przeciwnych stronach. To w żadnym wypadku nie jest film o kumplach. Archer i Solomon patrzą na świat w bardzo odmienny sposób i nie chcieliśmy stracić tego aspektu”.

Reporterka

Postać Maddy Bowen wprowadza na pierwszy plan zupełnie inny punkt widzenia. Jako amerykańska korespondentka, Maddy jest osobą z zewnątrz; jest w Afryce tylko po to, żeby odkryć prawdę o „wojennych diamentach”. Działając w pojedynkę, potrafiła odnaleźć poważne dowody na przemyt i oszustwa – w tym także fakt, że przez pięć lat Sierra Leone nie zgłaszało prawie żadnego eksportu diamentów, podczas gdy kraj sąsiedzki, Liberia, eksportował wielkie ich ilości, niemalże nie prowadząc własnego wydobycia. Maddy wciąż jednak potrzebuje konkretów, które pozwoliłyby jej zakończyć reportaż. Poszukuje Danny’ego Archera, którego chce wykorzystać jako wewnętrznego informatora dla potrzeb swojego artykułu, nie zdając sobie sprawy z tego, że poprzez spotkanie z nim z obserwatora stanie się uczestnikiem oraz że Archer pokaże jej ludzką twarz tej historii – Solomona Vandy’ego. Jennifer Connelly opowiada: „Maddy chce prześledzić i ujawnić trasę pokonywaną przez „krwawe diamenty” – od źródła aż do miejsca sprzedaży. Biorąc pod uwagę udział Archera w tym procesie, jest pewna, że może on udzielić jej informacji, których potrzebuje. Jest świadoma tego, że Archer prawdopodobnie ma na sumieniu przerażające rzeczy, ale jednocześnie uważa, że nikt nie jest całkowicie dobry ani zły, a czasami w świecie tak pełnym desperacji, jak ten, granice ulegają rozmyciu”. „W postaci Maddy pociąga mnie to, że jest ona jednocześnie cyniczna i pełna ideałów” – stwierdza Herskovitz. – „Kieruje nią szczere pragnienie dokonania zmian na świecie, ale przy tym jest uzależniona od adrenaliny i zawsze chce być w centrum wydarzeń, co częściowo stanowi motywację dla jej przyjazdu do Sierra Leone, by podążyć tropem ważnej historii”. Zanim Connelly otrzymała rolę w Krwawym diamencie, swoją postawą dała dowody zaangażowania w walce o zmiany na świecie. W 2005 r. aktorka została ambasadorem na rzecz edukacji o prawach człowieka amerykańskiego oddziału organizacji Amnesty International (AIUSA) i pełniła funkcję jej rzecznika podczas prezentacji w ONZ filmu Głosy niewinności, opowiadającego o dzieciach-żołnierzach w Salwadorze. Zwick dodaje, że Connelly była idealną kandydatką do roli nieustraszonej i ambitnej reporterki, ponieważ, jak mówi: „Jenny promieniuje niezwykłą inteligencją i empatią, a to jest trudniejsze do przekazania niż mogłoby się wydawać. Ona również wykonała swoją „pracę domową”. Spotykała się z dziennikarkami, obserwując je i wychwytując niektóre z ich zwyczajów i zachowań. To naprawdę uczyniło jej kreację bardziej świadomą”. Connelly była szczególnie zainteresowana zmaganiami, jakie dziennikarz toczy nieustannie, aby nie przekroczyć cienkiej linii, za którą reporter, zamiast opowiadać historię, staje się jej częścią. „Wielu dziennikarzy, z którymi rozmawiałam, opowiadało mi, jak trudno im jest utrzymać na wodzy pragnienie, aby zainterweniować, aby zrobić coś, co mogłoby przyspieszyć zmianę. Niełatwo jest przebywać się w tym środowisku, wśród ludzkiej tragedii, i mieć poczucie, że w pewnym sensie czerpie się korzyść z cierpienia innych” – mówi aktorka, i dodaje: „Uważam że to jest właśnie problem, z którym zmaga się Maddy, zwłaszcza gdy chodzi o udzielenie pomocy Solomonowi. Maddy wie, że Solomon bez jej wsparcia może nigdy nie odnaleźć swojej rodziny, ale czy zdecydowałaby się zaangażować, gdyby nie miało to pomóc jej artykułowi?”.

Dobroczynność zaczyna się od odszukania potrzebujących

„Jest rzeczą niemożliwą odwiedzić te miejsca, choćby na chwilę, i nie poczuć wzruszenia, nawet wiedząc, że cokolwiek by się zrobiło, to i tak nie wystarczy”.

Po zakończeniu zdjęć w Mozambiku ekipa filmowa przeniosła się na plenery w Londynie, Indiach i Belgii, gdzie kręcono sceny przejściowe. Jednak zanim aktorzy i filmowcy opuścili Afrykę, wszyscy zapalili się do pewnego pomysłu. Każdy z nich był wzruszony serdecznością spotkanych tam ludzi, a jednocześnie dostrzegał ich ogromną biedę. Podjęto więc decyzję, aby zrobić coś dla odmiany ich sytuacji. Podczas kręcenia zdjęć Djimon Hounsou wziął wolne, aby odwiedzić wioskę dziecięcą organizacji SOS niedaleko Maputo. (SOS Children to największa na świecie organizacja charytatywna pomagająca osieroconym i opuszczonym dzieciom.) Inni członkowie ekipy filmowej, w tym Leonardo DiCaprio, również skorzystali z okazji, aby odwiedzić małych mieszkańców wioski, którzy pracowali z nimi na planie jako statyści. Po tym jak obsługa zwinęła plany zdjęciowe, większość rekwizytów, materiałów budowlanych, kostiumów, a nawet rzeczy osobistych przekazano do miejscowych domów dziecka i szpitali. Ponadto członkowie ekipy budowlanej zgłosili chęć przygotowania biurek i krzeseł dla sierocińców i szkół. "Jest rzeczą niemożliwą odwiedzić te miejsca, choćby na chwilę, i nie poczuć wzruszenia, nawet wiedząc, że cokolwiek by się zrobiło, to i tak nie wystarczy" - zauważa Zwick. - "Nasz kierownik produkcji, Nick Laws, podjął wysiłek zebrania informacji na temat szczegółowych potrzeb mieszkańców regionów, które odwiedziliśmy. Weinstein przyznaje: "Nie można stać z założonymi rękami, kiedy wiadomo, że wystarczy wydać 1000 dolarów, a kobiety nie będą musiały iść 40 minut po wodę. Dla mnie było rzeczą oczywistą, że musimy coś zrobić". Wszyscy członkowie obsady aktorskiej, obsługi i ekipy filmowej wzięli udział w zbiórce pieniędzy - niektórzy zaczynając od kwoty swoich tygodniowych zarobków, inni dorzucając nawet więcej - aby pomóc społecznościom, które przyjmowały ich podczas zdjęć do Krwawego diamentu. Dzięki tym datkom powstał "Fundusz Dobroczynny Krwawy Diament", który wciąż się powiększa. Ponadto, jak opowiada Zwick: "Kiedy poinformowałem Warner Bros. o funduszu i jego celach, wytwórnia bez chwili wahania obiecała nam wesprzeć go kwotą równą naszym wspólnym datkom". "Możliwość przyłączenia się do funduszu dała mi ogromną osobistą satysfakcję" - mówi Marshall Herskovitz. - "Uczestniczyłem wcześniej w projektach, przy okazji których ludzie mówili o swoim zaangażowaniu, ale nic z tego nie wynikało. W pewnym sensie nie traktujemy tego funduszu jako akcji charytatywnej - to nasz sposób na okazanie wdzięczności i podtrzymanie kontaktu z ludźmi z Afryki, którzy okazali nam tyle serca". Prace funduszu dopiero się rozpoczęły, ale jego cele obejmują m.in. kopanie studni, kładzenie dróg, budowanie szkół, kupowanie materiałów dla szkół, dostarczanie pożywienia, zapewnianie opieki medycznej i wiele więcej. "To kropla w morzu potrzeb, ale zrobiliśmy co było w naszej mocy... i nadal będziemy to robić" - zapewnia Zwick.

Drogocenne klejnoty

„To nieprawda, że ambitny temat i porywająca historia wzajemnie się wykluczają – w rzeczywistości mogą się one nawzajem napędzać”.

„Moim zdaniem, ten film opowiada o tym, co jest naprawdę cenne” – mówi reżyser i producent Edward Zwick. – „Dla jednego człowieka może to być klejnot, dla innego – artykuł w gazecie, dla jeszcze innego – jest to dziecko. Zestawienie człowieka opętanego obsesją odnalezienia drogocennego klejnotu z człowiekiem, który ryzykuje życie, aby odnaleźć swojego syna, to centralny temat tego filmu”. „Ci dwaj mężczyźni wyruszają razem w podróż: pierwszy – aby uciec z Afryki, drugi – z zamiarem odzyskania swojej rodziny” – zauważa Leonardo DiCaprio, odtwórca roli Danny’ego Archera. – „Obaj jednak ostatecznie muszą stawić czoła moralnym wyborom”. Djimon Hounsou, który występuje w roli Solomona Vandy’ego, podsumowuje: „Archer poszukuje diamentu, natomiast dla Solomona takim diamentem jest jego syn”.

Słowami, którymi na świecie określa się diamenty, są „błyszczące”, „piękne”, „drogocenne”. Są one symbolem miłości i wierności, bogactwa i sławy. Jednak w afrykańskim kraju Sierra Leone, gdzie znajduje się wiele kopalni diamentów, klejnoty te wywołują znacznie mroczniejsze skojarzenia. Zwick wyjaśnia: „Tak zwane „wojenne diamenty” to klejnoty, które przemycono z krajów ogarniętych konfliktem zbrojnym. Pieniądze z ich sprzedaży przeznacza się na zakup jeszcze większej ilości broni, co zwiększa liczbę ofiar i przyspiesza dewastację regionu. Diamenty te stanowią wprawdzie tylko niewielką część światowej sprzedaży, ale mimo wszystko w biznesie wartym miliardy dolarów nawet ta niewielka część ma wartość wielu milionów i może posłużyć do zakupu niezliczonej ilości broni małego kalibru. Pod koniec lat 90. członkowie takich organizacji pozarządowych, jak m.in. Global Witness, Partnership Africa-Canada i Amnesty International nadali tym klejnotom specjalną nazwę, aby lepiej uświadomić ten problem opinii publicznej. Nazwali je „krwawymi diamentami””. Kiedy Zwick otrzymał scenariusz od producentki Pauli Weinstein, miał tylko mgliste pojęcie o znaczeniu tego terminu. „Słyszałem wcześniej tę nazwę, ale nie rozumiałem w pełni, co się za nią kryje” – przyznaje reżyser. – „Jednak im więcej się dowiadywałem, tym bardziej wzrastała moja fascynacja, rosło przerażenie i wzmagało się we mnie przekonanie, że jest to historia, którą należy opowiedzieć”. Weinstein opracowała scenariusz wspólnie ze scenarzystą Charlesem Leavittem i producentem wykonawczym Lenem Amato. Producentka Gillian Gorfil zapoczątkowała projekt wraz z C. Gaby Mitchell, która dzieli z Leavittem prawa do fabuły filmu. Dołączywszy do ekipy pracującej nad projektem, Zwick i producent Marshall Herskovitz kontynuowali wraz z Weinstein opracowywanie scenariusza. Weinstein wspomina: „Pracowałam kiedyś nad filmem przeciwko apartheidowi, zatytułowanym Sucha biała pora, i spędziłam pewien czas w RPA. Wiedziałam o „wojennych diamentach”, więc pomysł nakręcenia filmu, który pokazałby ich wpływ na życie mieszkańców Afryki, był dla mnie bardzo istotny. „Przede wszystkim – kontynuuje Weinstein – mieliśmy znakomitych scenarzystów, a gdy tylko dostałam scenariusz, chciałam iść z nim do Eda Zwicka. Ed i jego wspólnik, Marshall Herskovitz, okazali wrażliwość, która bliska jest także memu sercu. Interesują się historiami, które dzieją się w prawdziwym świecie, i starają się opowiedzieć je uczciwie. Wiedziałam, że nie tylko zaakceptują ten materiał, ale że nie będą również szczędzić wysiłków, aby opowiedzieć całą prawdę. Do zrealizowania i pomyślnego ukończenia tego rodzaju projektu potrzebny był ktoś z dużą dozą kreatywności”. Herskovitz współpracuje z Zwickiem już od prawie 30 lat. Przyznaje, że temat Krwawego diamentu postawił przed filmowcami wyzwanie zachowania równowagi w prezentowaniu obrazów, które służą jednocześnie konfrontacji z widzami i zapewnianiu im rozrywki, ale – jak dodaje – w tym ryzykownym tańcu na linie mieli już godnych poprzedników. „Trudno nam było patrzeć na materiały na temat Sierra Leone ukazujące naprawdę przerażającą sytuację w tym kraju z myślą, że mają one się znaleźć w hollywoodzkim filmie, ale historia nauczyła nas, że można nakręcić film dla masowej publiczności, który dotyka trudnego tematu, kiedy trzeba opowiedzieć pewną naprawdę ważną historię”. „Nie wydaje mi się, żeby filmy mogły pod jakimkolwiek względem być zbyt intensywne”– zgadza się Zwick. – „Jednak ludzie muszą zrozumieć, dlaczego pokazuje się im właśnie te rzeczy. W przypadku Krwawego diamentu są to brutalne prawdy, ale w życiu ludzi wplątanych w te okoliczności można też znaleźć wielkie piękno i emocje”. „Tym, co naprawdę zrobiło na mnie wrażenie, jeśli chodzi o Eda – zauważa Leonardo DiCaprio – było to, że starał się nakręcić emocjonujący film przygodowy, ale zawarł w nim również kilka poważnych, mocnych politycznych stwierdzeń. To właśnie sprawiło, że byłem tak podekscytowany tym filmem”. „Nie od dziś uważam, że polityczną świadomość można zwiększyć w równym stopniu przez rozrywkę, co przez retorykę” – przyznaje Zwick. – „To nieprawda, że ambitny temat i porywająca historia wzajemnie się wykluczają – w rzeczywistości mogą się one nawzajem napędzać. Jako filmowiec pragnę przede wszystkim zapewniać ludziom rozrywkę. Jeśli przyczyni się to do wzrostu ludzkiej świadomości i do lepszego zrozumienia czasów lub okoliczności, wtedy jest nadzieja, że zajdzie zmiana. Naturalnie jedno dzieło nie może zmienić świata, ale z pewnością można swoim głosem przyłączyć się do chóru innych”. Pracując nad scenariuszem, członkowie ekipy filmowej dostrzegli, że sami wiele nauczyli się na temat poruszanych w filmie treści. Zwick zauważa: „Wygląda na to, że niemal za każdym razem, kiedy odkrywa się na świecie jakieś cenne bogactwa naturalne – nieważne, czy są to diamenty, miedź, złoto czy ropa naftowa – skutkiem jest tragedia kraju, w którym dokonano tego odkrycia. Co gorsza, zyski z wydobycia tych zasobów rzadko kiedy wzbogacają mieszkańców krajów, z których pochodzą”. Producentka Gillian Gorfil, pochodząca z Republiki Południowej Afryki, podkreśla, że, choć film rzuca światło na problem „krwawych diamentów”, jego celem nie jest miotanie oskarżeń na cały przemysł diamentowy. „Istotne jest dla mnie to, że ten film nie jest przeciwko diamentom. Problemem są „krwawe diamenty”, które pochodzą ze ściśle określonych źródeł”. Zwick podkreśla także, że historia opowiedziana w Krwawym diamencie nie jest ograniczona do jednej części świata. Jak mówi: „W motywie człowieka starającego się ocalić swoją rodzinę w najtragiczniejszych okolicznościach można znaleźć uniwersalną wymowę. Nie ma to zastosowania tylko do Sierra Leone. Tę historię można odnieść do każdego innego miejsca, w którym zwykli ludzie dostają się w wir politycznych wydarzeń pozostających całkowicie poza ich kontrolą. Na świecie jest tyle niewinnych ofiar”. W miarę jak filmowcy zagłębiali się w tragedię „krwawych diamentów”, do głosu zaczął dochodzić problem o dużo poważniejszych konsekwencjach. „To niezwykłe, kiedy film podpowiada ci, czym chce być” – ekscytuje się Zwick. – „Podczas prac nad tym filmem wciąż narzucający się temat dzieci-żołnierzy i poniżenia godności dzieci wysunął się na pierwsze miejsce w skali ważności. Eksploatacja zasobów krajów Trzeciego Świata nieodłącznie wiąże się z wyzyskiem dzieci. Zapisałem sobie pewne zdanie na zewnętrznej części okładki mojego scenariusza. Była to pierwsza rzecz, na którą padał mój wzrok każdego dnia zdjęć. To zdanie to: „Dziecko jest klejnotem””.

Epilog

Potrzeba było lat pełnej poświęceń pracy i odważnych wysiłków ze strony naocznych świadków, dziennikarzy i organizacji takich jak Amnesty International, Partnership Africa-Canada, Global Witness i Oxfam, zanim udało się zainteresować opinię publiczną problemem „krwawych diamentów”. Rosnąca świadomość tego problemu doprowadziła do pojawienia się żądań wprowadzenia zmian w handlu diamentami, co zaowocowało powstaniem systemu certyfikacji diamentów znanego pod nazwą Procesu Kimberley (Kimberley Process Certification Scheme – KPCS), utworzonego 5 listopada 2002 r. Proces Kimberley to samoregulujące porozumienie podpisane przez państwa eksportujące diamenty i rządy państw uczestniczących w handlu diamentami, z zamiarem wprowadzenia w życie prawodawstwa dla „skutecznego nadzorowania handlu surowcem diamentowym w celu wykrycia i zapobieżenia obrotowi „wojennymi diamentami””. Aby wyrazić swoje poparcie dla tego porozumienia, przedstawiciele międzynarodowego przemysłu diamentowego zgodzili się na utworzenie dobrowolnego systemu gwarancji, które umożliwią kontrolę nad trasą pokonywaną przez diamenty aż do momentu sprzedaży. W dniach 6–9 listopada 2006 r. w Gaborone w Botswanie sygnatariusze Procesu Kimberley ogłosili rozpoczęcie oficjalnego przeglądu, mającego na celu sprawdzenie skuteczności funkcjonowania systemu certyfikacji przez trzy ostatnie lata i zidentyfikowanie sposobów jego dalszego wzmocnienia. Podczas tego przeglądu konieczne jest podjęcie zdecydowanych działań, aby zapewnić przekształcenie się porozumienia KPCS w skuteczny system certyfikacji, który ukróci podsycanie konfliktów zbrojnych za pomocą diamentów. Organizacje kontrolne zgadzają się, że Proces Kimberley przyczynił się do poprawy sytuacji. Niemniej jednak, jak przyznaje Zwick: „Nawet teraz są to okoliczności, które bardzo trudno kontrolować. Nie namawiamy ludzi do zaprzestania kupowania diamentów, ale naszym zdaniem, konsumenci powinni domagać się gwarancji na kupowane przez nich klejnoty. Proces Kimberley jest efektem zwiększonej świadomości społecznej. Jeśli nasz film dodatkowo zwiększy tę świadomość, wówczas możemy mieć nadzieję, że przyczyni się tym samym do wzmocnienia procesu, który trzeba koniecznie znacząco wzmocnić”.

Piąte „K” dla konsumentów

Nabywcom diamentów doradza się zwrócenie uwagi na „4 K” przy wybieraniu diamentu. Są to: kolor, krawędź, klarowność i karat (waga). Jednak jest jeszcze jedno „K”, o które należy zapytać przed dokonaniem zakupu. Oznacza ono „konflikt”. Organizacje Amnesty International i Global Witness opublikowały broszurę, która pomaga klientom zapewnić, że diamenty nigdy już nie zostaną użyte dla sfinansowania konfliktu zbrojnego. Kupując diamentową biżuterię, należy zadać sprzedawcom cztery pytania, aby dowiedzieć się, jakie starania podejmują w celu powstrzymania handlu „wojennymi diamentami”. Jak mogę upewnić się, że oferowana przez Państwa biżuteria nie zawiera „wojennych diamentów”? Czy znają Państwo źródło pochodzenia sprzedawanych przez Państwa diamentów? Czy mogę zapoznać się z polityką Państwa firmy dotyczącą „wojennych diamentów”? Czy mogę zobaczyć pisemną gwarancję dostawców Państwa firmy zaświadczającą, że sprzedawane przez Państwa diamenty nie są „diamentami wojennymi”?

Sprzedawca powinien z ochotą zaoferować swoją pomoc. Jeśli tego nie zrobi, klient powinien udać się do innego miejsca... i poinformować sprzedawcę o przyczynie takiej decyzji.

Niestety zbrodnie polegające na porywaniu dzieci i czynieniu z nich małoletnich żołnierzy są popełniane na świecie nieprzerwanie, co pokazują niedawne medialne doniesienia ze Sri Lanki na temat tysięcy młodych chłopców porywanych ze swoich rodzin podczas łapanek obejmujących całe regiony.

Według najnowszych danych na świecie żyje około 400 000 dzieci-żołnierzy.

# # #

Osobom pragnącym dowiedzieć się więcej na temat „krwawych diamentów” i/lub dzieci-żołnierzy filmowcy polecają następujące źródła:

REPORTAŻE

„Cry Freetown” oraz „Return to Freetown” – w reżyserii Soriousa Samury „Fotograf wojenny” – w reżyserii Christiana Frei „Shadow Company” – w reżyserii Nicka Bicanica i Jasona Bourque’a

LITERATURA FAKTU

Greg Campbell „Blood Diamonds” Douglas Farah „Blood from a Stone” Jimmie Briggs „Innocents Lost” Peter Godwin „Mukiwa” Teun Voeten „One Man's Terrifying Journey Through an African War” Daniel Bergner „In the Land of Magical Soldiers” A Story of White and Black in West Africa” Aminatta Forna „The Devil that Danced on the Water: A Daughter’s Quest”

STRONY INTERNETOWE

Amnesty.org GlobalWitness.org Partnership Africa-Canada (pacweb.org)

Informacje o obsadzie

LEONARDO DiCAPRIO (Billy), dwukrotnie nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, w tym ostatnio w 2004 r. za rolę Howarda Hughesa w wielokrotnie nagradzanym filmie biograficznym Matina Scorsese zatytułowanym Aviator. Ta rola przyniosła mu także Złoty Glob dla najlepszego aktora w dramacie oraz nagrodę Critic’s Choice i nominacje do nagrody BAFTA. Ponadto DiCaprio otrzymał dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild (SAG), pierwszą dla najlepszego aktora, a drugą, jako członek obsady aktorskiej w filmie Aviator, w kategorii „Najlepsza obsada”. W 2004 r. DiCaprio został także wybrany aktorem roku na Festiwalu Filmowym w Hollywood. Leonardo DiCaprio urodził się w Hollywood w Kalifornii. Rozpoczął karierę aktorską w wieku 14 lat. Po kilku epizodach w telewizji, reklamach i filmach został zaangażowany do przebojowego sitcomu Dzieciaki, kłopoty i my. Przełom w jego karierze filmowej nastąpił, kiedy reżyser Michael Caton-Jones powierzył mu rolę Tobiasa Wolffa w filmowej adaptacji autobiograficznego dramatu Wolffa Chłopięcy świat, w którym DiCaprio wystąpił u boku Roberta De Niro i Ellen Barkin. Później DiCaprio zagrał w 1993 r. wraz z Johnnym Deppem w filmie Co gryzie Gilberta Grape'a, otrzymując swoje pierwsze nominacje do Oscara i Złotego Globu za rolę niepełnosprawnego umysłowo młodego mężczyzny. W dodatku zdobył także nagrodę National Board of Review dla najlepszego aktora drugoplanowego i nagrodę Los Angeles Film Critic’s Association dla najlepszego aktora młodego pokolenia. W 1995 r. DiCaprio był gwiazdą trzech bardzo różniących się od siebie filmów. Pierwszy z nich to Szybcy i martwi w reżyserii Sama Raimiego, w którym wystąpił wraz z Sharon Stone i Gene’em Hackmanem. Kolejnym wyzwaniem była rola narkomana Jima Carrolla w przejmującym dramacie Przetrwać w Nowym Jorku. I wreszcie w trzecim filmie (Całkowite zaćmienie w reżyserii Agnieszki Holland) aktor wcielił się w postać niezrównoważonego, panseksualnego poety, Arthura Rimbauda. Rok później DiCaprio wystąpił w głównej roli w Romeo i Julii, współczesnej adaptacji dramatu Szekspira, która przyniosła mu nagrodę dla najlepszego aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Jeszcze w tym samym roku aktor dołączył do gwiazdorskiej obsady Pokoju Marvina, w którym wystąpił, a potem podzielił się nominacją do nagrody SAG za najlepszą obsadę m.in. z Meryl Streep, Diane Keaton i Robertem De Niro. W 1997 r. DiCaprio zagrał w hicie kasowym Titanic, co zaowocowało nominacją do Złotego Globu. Titanic odniósł ogromny sukces w kinach na całym świecie, zdobywając 11 Oscarów, w tym w kategorii „Najlepszy film”, i nadal jest najbardziej dochodowym filmem wszechczasów. DiCaprio zagrał później podwójną rolę w filmie Człowiek w żelaznej masce oraz w Niebiańskiej plaży i obrazie Woody’ego Allena pod tytułem Celebrity. Aktor zdobył swoją trzecią nominację do Złotego Globu w 2002 r. za rolę oszusta Franka Abagnale’a w filmie Złap mnie, jeśli potrafisz w reżyserii Stevena Spielberga. W tym samym roku po raz pierwszy nawiązał współpracę z reżyserem Martinem Scorsese, występując w dramacie Gangi Nowego Jorku. Ostatnio DiCaprio wystąpił w filmie Martina Scorsese Infiltracja, wraz z Mattem Damonem i Jackiem Nicholsonem.

JENNIFER CONNELLY (Maddy Bowen) zdobyła nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej za swoją rolę w nagrodzonym Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazie Rona Howarda Piękny umysł, w którym wystąpiła u boku Russella Crowe’a. Za odtworzenie postaci wiernej, choć długo znoszącej cierpienia żony Johna Nasha, Alicii, Connelly została także uhonorowana Złotym Globem, nagrodami BAFTA, Amerykańskiego Instytutu Filmowego (AFI) oraz Critics’ Choice Award, a także nominacjami do nagrody SAG w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa”. Aktorka niedawno otrzymała nominację do nagrody Critics’ Choice Award za rolę w dramacie Dom z piasku i mgły, w którym zagrała wraz z Benem Kingsleyem. Wcześniej zdobyła nominację do nagrody Independent Spirit Award za odważną kreację narkomanki w filmie Darrena Aronofskiego Requiem dla snu. Connelly obecnie uczestniczy w zdjęciach do niezależnego filmu Droga do przebaczenia, w którym gra razem z Joaquinem Phoeniksem i Markiem Ruffalo. Jennifer Connelly wystąpiła również w tak różnorodnych filmach, jak: horror Dark Water - Fatum, Małe dzieci w reżyserii Todda Fielda; film akcji Anga Lee Hulk wraz z Erikiem Baną, sławny film biograficzny Pollock, w reżyserii Eda Harrisa, który zagrał w nim również główną rolę, thriller Keitha Gordona Przebudzenie miłości, u boku Billy’ego Crudupa, Abbottowie prawdziwi w reżyserii Pata O’Connora, z gwiazdorską obsadą, w której ponownie znalazł się Crudup, zagadkowy thriller Alexa Proyasa Mroczne miasto, dramat kryminalny w stylu lat 50. Nieugięci, wyreżyserowany przez Lee Tamahoriego, kontrowersyjny obraz Johna Singletona Studenci, film przygodowy Człowiek rakieta w reżyserii Joe Johnstona, Niektóre dziewczyny Michaela Hoffmana, przygodowy film fantasy Jima Hensona Labirynt oraz Dawno temu w Ameryce w reżyserii Sergia Leone, który był jej debiutem w filmie fabularnym.

DJIMON HOUNSOU (Solomon Vandy) został uhonorowany nominacją do Oscara oraz zdobył nagrodę Independent Spirit Award za rolę Mateo, samotnika, którego życie zmienia się dzięki przyjaźni z dwiema dziewczynkami, w filmowej opowieści o losie imigrantów pod tytułem Nasza Ameryka, w reżyserii Jima Sheridana. Został również ogłoszony „Drugoplanowym aktorem roku” na targach filmowych ShoWest w 2004 r. oraz wspólnie z resztą aktorów występujących w filmie Nasza Ameryka otrzymał nominację do nagrody SAG w kategorii „Najlepsza obsada aktorska”. Na początku swojej kariery filmowej Hounsou był nominowany do Złotego Globu oraz zdobył nagrodę Image Award za odtworzenie postaci Cinque’a, Afrykańczyka, który staje na czele powstania, aby odzyskać wolność, w dramacie historycznym Amistad w reżyserii Stevena Spielberga. Później otrzymał wspólną nominację do nagrody SAG jako członek obsady nagrodzonego Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazu Ridleya Scotta Gladiator. W 2005 r. Hounsou wystąpił w trzech produkcjach: futurystycznym filmie akcji Wyspa w reżyserii Michaela Baya, wraz z Ewanem McGregorem i Scarlett Johansson, w thrillerze Constantine, z Keanu Reevesem w roli głównej, oraz w komedii Salon piękności, w którym dołączył do gwiazdorskiej obsady z Queen Latifah na czele. W jego dorobku filmowym znalazły się także następujące filmy: Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia Jana de Bonta, z Angeliną Jolie w roli tytułowej, Cena honoru w reżyserii Shekhara Kapura, z Heathem Ledgerem i Kate Hudson, oraz Śmiertelny rejs. Na małym ekranie Hounsou zaliczył pamiętny występ w sześciu odcinkach serialu Ostry dyżur w roli afrykańskiego uchodźcy szukającego azylu, a niedawno wystąpił kilka razy gościnnie w serialu Agentka o stu twarzach z Jennifer Garner w roli głównej. Hounsou urodził się w Beninie, w Afryce Zachodniej. W wieku 13 lat przeniósł się do Paryża, aby zdobyć lepsze wykształcenie. Już jako dorosły został zauważony przez fotografa mody Thierry’ego Muglera, a później współpracował z legendarnym fotografem Herbem Rittsem. Następnie Hounsou został dostrzeżony przez reżysera Davida Finchera, dzięki któremu wystąpił w kilku teledyskach. Potem Hounsou zagrał parę drobnych ról, po których przyszła przełomowa kreacja w filmie Amistad z 1997 r. Jeszcze w tym roku Hounsou będzie można zobaczyć nie tylko w Krwawym diamencie, ale również przygodowym filmie fantasy Eragon, który wejdzie na ekrany w grudniu.

MICHAEL SHEEN (Simmons) występuje obecnie w roli premiera Tony’ego Blaira w nagradzanym dramacie Stephena Frearsa Królowa. Wcielał się już wcześniej w rolę brytyjskiego premiera w filmie telewizyjnym The Deal, również w reżyserii Frearsa. Królowa to trzeci film, przy którym Sheen nawiązał współpracę z tym reżyserem, w którego obrazie zatytułowanym Mary Reilly zaliczył swój debiut w filmie fabularnym jako lokaj doktora Jekylla. Wśród innych filmów, w których wystąpił, wymienić należy: Królestwo niebieskie Ridleya Scotta, Pozew o miłość , Cudowne lata bohemy w reżyserii Stephena Fry’a, Underworld, Cenę honoru Shekhara Kapura oraz Wilde. Sheen, z pochodzenia Walijczyk, studiował na Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Londynie, gdzie, jako student drugiego roku, zdobył prestiżową nagrodę Laurence Olivier Bursary za nieustannie wybitną jakość swoich ról. Jeszcze w trakcie studiów na Akademii w 1991 r. Sheen otrzymał główną rolę u boku Vanessy Redgrave w przedstawieniu „When She Danced”, którą zadebiutował na West Endzie. Od tamtego czasu Sheen zdobył nominacje do nagrody Olivier Award za swoje kreacje w sztukach „Amadeus”, „Look Back in Anger” oraz „Caligula”, za którą otrzymał również nagrodę London Critics Circle Award oraz London Evening Standard Award. Sheen zebrał również pochwały za swoje kreacje w takich sztukach, jak „Romeo and Juliet” („Romeo i Julia”), „Peter Gynt oraz „Henry V” („Henryk V”). W 1999 r. miał miejsce jego debiut na Broadwayu, w którym ponownie wystąpił w roli tytułowej we wznowieniu przedstawienia „Amadeus”. Niedawno Sheen zakończył serię cieszących się wielką popularnością przedstawień hitowej sztuki „Frost/Nixon”, w której zagrał Davida Frosta, podczas gdy Frank Langella wcielił się w postać Nixona.

ARNOLD VOSLOO (Pułkownik) urodził się w RPA. Miłośnikom kina znany jest najlepiej z roli kapłana Imhotepa w popularnych filmach akcji Mumia oraz Mumia powraca. W najbliższym czasie będzie go można zobaczyć w niezależnym obrazie Konflikt interesów. Wystąpił również w następujących filmach: Agent Cody Banks, Endangered Species, Zeus i Roksana, Nieuchwytny cel Johna Woo oraz 1492: Wyprawa do raju w reżyserii Ridleya Scotta. Na małym ekranie aktor wcielił się w rolę czarnego charakteru, Habiba Marwana, w czwartej edycji popularnego serialu 24 godziny. W swoim rodzinnym kraju Vosloo został uhonorowany dwiema nagrodami Dalro dla najlepszego aktora. Pierwszą z nich otrzymał w 1984 r. za grę w obrazie Dzikie manewry, który był pierwszym filmem pełnometrażowym w jego karierze aktorskiej, a drugą za Circles in a Forest z 1990 r. Kolejną nominację w kategorii „Najlepszy aktor” zdobył za swój występ w filmowej adaptacji sztuki More Is ‘n Lang Dag, w której wcielił się ponownie w postać, którą odtwarzał wcześniej na scenie. Vosloo ma także w swoim dorobku wiele nagród za role teatralne w sztukach takich, jak „Don Juan”, „Torch Song Trilogy”, a także „More Is 'n Lang Dag”. Aktor występował w teatrach na całym świecie, w tym w nowojorskim Circle in the Square, North Light Theatre w Chicago oraz londyńskim West Endzie.

KAGISO KUYPERS (Dia) zanotował udany debiut filmowy w Krwawym diamencie. 14-letni Kagiso studiuje taniec i aktorstwo teatralne w National School of Art w Johannesburgu w RPA. Po zakończeniu zdjęć Kuypers wrócił do szkoły, z nadzieją dalszego rozwijania swojej kariery aktorskiej, kontynuując jednocześnie naukę tańca.

DAVID HAREWOOD (Kapitan Poison) ostatnio wystąpił w filmie Dwie prawdy, w reżyserii Juliana Fellowesa, który był również autorem scenariusza, a także w filmowej adaptacji Kupca weneckiego Williama Szekspira z 2004 r., w którym główne role zagrali Al Pacino i Jeremy Irons. Harewood jest absolwentem Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych w Londynie. Przez wiele lat regularnie gościł na londyńskich scenach teatralnych, zbierając pochwały za swoje role w takich sztukach, jak „His Dark Materials” („Mroczne materie”), w reżyserii Nicholasa Hytnera, oraz „Henry IV Parts 1 and 2”, wystawianych na deskach Teatru Narodowego. Zagrał także tytułową rolę w „Othello” („Otello”), produkcji Królewskiego Teatru Narodowego, która była później wystawiana na Broadwayu. Harewood regularnie pojawiał się w brytyjskiej telewizji w serialach Fat Friends i Babyfather, wystąpił też w kilku odcinkach serialu The Vice. Aktor ma również na swoim koncie gościnne występy w wielu innych serialach. Obecnie Harewood pracuje jako reżyser w dziecięcej grupie teatralnej w Londynie, której celem jest zainteresowanie grą aktorską młodzieży z problemami wychowawczymi i mniejszymi szansami rozwoju.

BASIL WALLACE (Benjamin) wystąpił ostatnio w komedii familijnej Magiczne buty. W swoim dorobku ma także filmy takie, jak Prześladowca Johna Dahla, Uciekający pan młody, w którym zagrał wraz z Omarem Eppsem i Tayem Diggsem, Wielki kanion Lawrence’a Kasdana oraz trzy filmy w reżyserii Dwighta H. Little’a: Uwolnić orkę 2, Huragan ognia oraz Naznaczony śmiercią. Wallace zadebiutował na dużym ekranie w 1987 r., w komedii Roberta Townsenda Eddie Murphy Raw, grając ojca Eddie’ego w jednym ze skeczów. Z kolei na srebrnym ekranie Wallace pojawił się w filmie telewizyjnym Dzieci prerii, w którym główną rolę zagrał Sidney Poitier. Ma również na swoim koncie gościnne występy w kilku serialach, m.in. w CSI: Kryminalnych zagadkach Las Vegas, Prezydenckim pokerze, Potyczkach Amy, Ostrym dyżurze, The Practice oraz Nowojorskich gliniarzach. Wallace, Jamajczyk z pochodzenia, występuje na deskach teatru repertuarowego. Jest również dożywotnim członkiem nowojorskiego Klubu Teatrów Eksperymentalnych La MaMa E.T.C. (Experimental Theatre Club).

NTARE MWINE (M’ed), Amerykanin, syn ugandyjskich rodziców, w Krwawym diamencie zaliczył swój debiut w dużej produkcji filmowej. Mwine otrzymał klasyczne wykształcenie na Uniwersytecie Nowojorskim (gdzie zdobył tytuł magistra sztuki w specjalizacji aktorskiej), w Moskiewskim Teatrze Artystycznym, Królewskim Teatrze Narodowym w Londynie oraz Uniwersytecie Wirginii. Jego pierwszym profesjonalnym zadaniem aktorskim była rola Paula w krajowym tournée sztuki „Six Degrees of Separation” w 1992 r., za którą otrzymał nominację do nagrody NAACP Image Award w kategorii „Najlepszy aktor”. Od tamtego czasu pojawił się już na scenach takich teatrów i centrów kulturalnych, jak: The Steppenwolf Theatre, The Kennedy Center, Lincoln Center oraz American Conservatory Theater (ACT). Mwine ma również na swoim koncie gościnne występy w następujących serialach: Herosi, Jednostka, Ostry dyżur, CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, Agentka o stu twarzach oraz Prawo i porządek. Wystąpił także w produkcji telewizji HBO pod tytułem Don King – król boksu. Mwine jest nie tylko aktorem, ale odnosi również sukcesy jako scenarzysta, fotograf i dokumentalista. Jego pierwsza sztuka, „Biro”, miała swoją premierę na scenie ugandyjskiego Teatru Narodowego, po czym była wystawiana w The Joseph Papp Public Theatre w Nowym Jorku, jak również w Los Angeles, Seattle, Londynie i całej Afryce. Prace fotograficzne jego autorstwa były pokazywane w siedzibie ONZ, w UCLA Fowler Museum of Cultural History i innych muzeach na całym świecie. Jego debiutancki reportaż, „Beware of Time”, wyświetlono na Pan American Film Festival w Los Angeles oraz na festiwalu Black International Cinema w Berlinie, gdzie zdobył tytuł „Najlepszego filmu poświęconego sprawom ludzi zepchniętych na margines”.

Informacje o twórcach filmu

EDWARD ZWICK (Reżyser/Producent) to nagradzany reżyser, producent i scenarzysta, który pracował nad wieloma słynnymi projektami kinowymi i telewizyjnymi. Jako producent filmowy został uhonorowany nagrodą Amerykańskiej Akademii Filmowej i nagrodą BAFTA za pracę nad uhonorowanym Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazem Zakochany Szekspir oraz zdobył nominację w kategorii „Najlepszy film” za Traffic, dramat z doborową obsadą aktorską, w reżyserii Stevena Soderbergha. Zwick został również doceniony za swoje osiągnięcia reżyserskie. Zdobył nominację do Złotego Globu w 1989 r. już za swój drugi film, dramat o wojnie secesyjnej, pod tytułem Chwała, za grę w którym Denzel Washington otrzymał swojego pierwszego Oscara w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy”. Zwick był także nominowany do Złotego Globu za reżyserię filmu Wichry namiętności, z Anthonym Hopkinsem i Bradem Pittem w rolach głównych, którego był również producentem. Zwick nakręcił później obraz Szalona odwaga, w którym wystąpili Denzel Washington i Meg Ryan, oraz wyreżyserował i wyprodukował film Stan oblężenia, po raz trzeci współpracując z Denzelem Washingtonem. Filmem poprzedzającym Krwawy diament w dorobku Zwicka jest Ostatni samuraj, w którym odpowiadał za reżyserię i produkcję; był też współautorem scenariusza. Ostatni samuraj, w którego obsadzie znaleźli się Tom Cruise i Ken Watanabe, przyniósł mu nagrodę National Board of Review dla najlepszego reżysera. Wcześniej Zwick wyreżyserował między innymi Zostawić normalność oraz Tę ostatnią noc, a także wyprodukował obraz Sam, z Seanem Pennem w roli głównej, wyróżniony nagrodą imienia Stanleya Kramera, przyznawaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie Producentów Filmowych filmom poruszającym tematy społeczne. Zwick, pochodzący z Winnetka w stanie Illinois, poznawał tajniki swojego fachu jako praktykant w teatrze Academy Festival w Lake Forest. Później rozpoczął naukę na Uniwersytecie Harvarda, gdzie studiował literaturę, jednocześnie nadal pisząc scenariusze i reżyserując przedstawienia teatralne. Po ukończeniu studiów otrzymał stypendium Rockefellera, które umożliwiło mu kontynuację nauki w Europie. W 1975 r. Zwick objął posadę nauczyciela reżyserii w Amerykańskim Instytucie Filmowym (AFI). Jego film krótkometrażowy nakręcony w tym okresie, Timothy and the Angel, zdobył pierwsze miejsce na konkursie filmów studenckich, rozgrywanego w ramach festiwalu filmowego w Chicago w 1976 r. Dzięki temu sukcesowi Zwick został pomocnikiem scenarzysty, a potem również producentem, reżyserem i autorem scenariusza do kilku odcinków słynnego serialu dramatycznego Family. W 1980 r. otrzymał swoją pierwszą nominację do nagrody Emmy, za produkcję serialu Family. Trzy lata później dał się poznać jako reżyser, producent i współautor scenariusza filmu telewizyjnego Special Bulletin, który przyniósł mu dwie nagrody Emmy, dla najlepszego serialu dramatycznego i za najlepszy scenariusz, a także kolejną nominację do tej nagrody, w kategorii „Najlepszy reżyser”. Ponadto za pracę nad serialem Special Bulletin Zwick został uhonorowany nagrodami Directors Guild of America i Writers Guild of America oraz nagrodą Humanitas. Ten projekt zapoczątkował także trwającą do dzisiaj współpracę z Marshallem Herskovitzem, którego reżyser poznał w AFI i z którym założył firmę producencką The Bedford Falls Company. Pierwszym projektem zrealizowanym pod szyldem Bedford Falls był serial telewizyjny thirtysomething, wyróżniony nagrodą Emmy dla najlepszego serialu dramatycznego w 1988 r. i trzema późniejszymi nominacjami do tej nagrody w tej samej kategorii. Zwick zdobył również nagrodę Emmy oraz Writers Guild Award za scenariusz do tego serialu. W swoim dorobku telewizyjnym reżyser ma także takie powszechnie chwalone seriale, jak Moje tak zwane życie, Miłość czy kochanie oraz Once and Again, który przyniósł mu drugą nagrodę Humanitas. Zwick ma też w swojej kolekcji dwie nagrody Peabody oraz nagrodę imienia Franklina J. Schaffnera, przyznawaną przez Amerykański Instytut Filmowy.

MARSHALL HERSKOVITZ (Producent) został wyróżniony nominacją do Oscara za produkcję filmu Stevena Soderbergha Traffic, zdobywcy czterech nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej oraz nominacji w kategorii „Najlepszy film”. W trakcie swojej wybitnej kariery Herskovitz pracował już jako reżyser, scenarzysta i producent, zarówno w przemyśle kinowym, jak i telewizyjnym. Jego ostatnim projektem był film Ostatni samuraj, w reżyserii Edwarda Zwicka i z Tomem Cruise’em w roli głównej, w którym był producentem i współautorem scenariusza. Wyprodukował także następujące filmy: Sam, z Seanem Pennem, za który otrzymał wspólną nagrodę imienia Stanleya Kramera, przyznawaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie Producentów Filmowych filmom poruszającym tematy społeczne, Niebezpieczna piękność, który także wyreżyserował, oraz Wichry namiętności, w reżyserii Edwarda Zwicka, w którym zagrali Anthony Hopkins oraz Brad Pitt. Herskovitz zaliczył swój kinowy debiut reżyserski w dramacie Jack Niedźwiadek z Dannym DeVito w roli głównej. Marshall Herskovitz urodził się w Filadelfii. Ukończył Brandeis University, a następnie kontynuował naukę w Amerykańskim Instytucie Filmowym (AFI), gdzie w 1975 r. poznał Edwarda Zwicka. Swoją karierę rozpoczął od pisania scenariuszy i reżyserowania kilku seriali telewizyjnych, w tym Family oraz The White Shadow. Po raz pierwszy podjął współpracę z Zwickiem, pracując w charakterze producenta i współscenarzysty nad wyreżyserowanym przez niego filmem telewizyjnym z 1983 r., pod tytułem Special Bulletin. Za swoją pracę nad tym filmem został uhonorowany nagrodami Emmy dla najlepszego serialu dramatycznego i za najlepszy scenariusz oraz nagrodą Writers Guild of America (WGA), a także nagrodą Humanitas. W 1985 r. Herskovitz i Zwick utworzyli firmę producencką The Bedford Falls, której pierwszym projektem był niezwykle popularny serial thirtysomething, którego cztery edycje na antenie telewizji ABC przyniosły Herskovitzowi wiele wyróżnień, w tym dwie nagrody Emmy, dla najlepszego serialu dramatycznego i za najlepszy scenariusz, dwie nagrody Directors Guild of America, nagrodę WGA, Humanitas i Peabody Award. Po tym sukcesie Herskovitz i Zwick wyprodukowali wspólnie pod szyldem Bedford Falls trzy świetnie przyjęte seriale telewizyjne: Moje tak zwane życie, od którego rozpoczęła się kariera Claire Danes, Miłość czy kochanie oraz Once and Again, która przyniosła Herskovitzowi trzecią nagrodę Humanitas. Jako aktywny działacz na rzecz ochrony środowiska, Herskovitz zasiada we władzach kilku organizacji walczących o ochronę cennych zasobów naturalnych na kontynencie amerykańskim. Niedawno został wybrany prezesem Amerykańskiego Stowarzyszenia Producentów Filmowych.

PAULA WEINSTEIN (Producentka) jest producentką o bardzo bogatym dorobku. W swojej karierze zajmowała się już zarówno projektami kinowymi, jak i telewizyjnymi. Weinstein, nadzorująca produkcje firmy Spring Creek, ostatnio wyprodukowała premierowy komediodramat Ranczer w kosmosie, z Billym Bobem Thorntonem w roli głównej. Weinstein wychowała się w Europie, a swoją karierę zawodową rozpoczęła w Nowym Jorku, pracując jako asystentka montażysty. Następnie dołączyła do ekipy burmistrza Nowego Jorku Johna Lindsaya jako dyrektor ds. wydarzeń specjalnych. Po przeprowadzce do Los Angeles w 1973 r. Weinstein została łowcą talentów w firmie, która później przekształciła się w International Creative Management (ICM), a potem zaczęła pracę dla agencji William Morris. W 1976 r. została wiceprezesem ds. produkcji w Warner Bros. Po pewnym czasie przeniosła się do wytwórni Twentieth Century Fox, gdzie zajmowała stanowisko wiceprezesa ds. produkcji światowej. W czasie swojego urzędowania pracowała nad takimi filmami, jak przebojowa komedia Od dziewiątej do piątej, w której zagrały Jane Fonda, Lily Tomlin i Dolly Parton, oraz dramat więzienny Więzień Brubaker, z Robertem Redfordem w roli tytułowej. W 1979 r. zaczęła pracować dla firmy Ladd Company, gdzie zajmowała się produkcją m.in. Żaru ciała – reżyserskiego debiutu Lawrence’a Kasdana. Dwa lata później Weinstein została mianowana prezesem działu filmowego wytwórni United Artists, gdzie nadzorowała produkcję tak różnorodnych i niezwykle popularnych filmów, jak m.in. Gry wojenne czy Jentł. W 1984 r. wraz z Garethem Wiganem założyła firmę WW Productions. W 1987 r. Weinstein objęła stanowisko głównego doradcy w dziale międzynarodowym wytwórni MGM, nie przerywając prac nad produkcją niezależnych projektów filmowych, takich jak Sucha biała pora czy Wspaniali bracia Baker. W 1990 r. wspólnie z Markiem Rosenbergiem stworzyła firmę Spring Creek Productions. Ich pierwszą produkcją był film Petera Weira Bez lęku, z Jeffem Bridgesem i Rosie Perez, która za swoją rolę została wyróżniona nominacją do Oscara. W późniejszym czasie Weinstein pełniła funkcję producenta w następujących filmach: Krew z krwi, kość z kości, Miłosna rozgrywka w reżyserii Lasse Hallströma, Gniew oceanu, z Georgem Clooneyem i Markiem Wahlbergiem, komediowy przebój Depresja gangstera, w której Robert De Niro spotkał się z Billym Crystalem, oraz Smak wolności i Włamanie na śniadanie, oba w reżyserii Barry’ego Levinsona. Najnowsze filmy w producenckim dorobku Pauli Weinstein to Sposób na teściową, z Jane Fondą i Jennifer Lopez, oraz Z ust do ust, w którym zagrały Jennifer Aniston i Shirley MacLaine. Ponadto, pod szyldem firmy Spring Creek, Weinstein wyprodukowała wiele nagradzanych projektów telewizyjnych, w tym film telewizji HBO Niezłomne, z Hilary Swank, Truman, z Garym Sinise’em w roli tytułowej, za który otrzymała nagrodę Emmy w kategorii „Najlepszy film telewizyjny”, oraz Obywatel Cohn, z Jamesem Woodsem w roli głównej, laureat czterech nagród Emmy.

GRAHAM KING (Producent) jest prezesem i dyrektorem generalnym Initial Entertainment Group, jednej z czołowych niezależnych firm filmowych w Hollywood, zajmującej się zakupem, produkcją i współprodukcją filmów na rynkach światowych. King założył Initial w 1995 r. i stał się liczącym się producentem zarówno wielkich projektów, jak i filmów niezależnych. King niedawno zakończył prace nad produkcją dramatu kryminalnego Infiltracja. To już trzeci film, przy którym połączył siły z reżyserem Martinem Scorsese. W 2004 r. wyprodukował cieszący się powszechnym uznaniem film biograficzny w reżyserii Scorsese zatytułowany Aviator, opowiadający o postaci Howarda Hughesa, w którego wcielił się Leonardo DiCaprio. Film został wyróżniony 10 nominacjami do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, w tym za najlepszy film oraz zdobył nagrodę BAFTA w tej właśnie kategorii. Obraz ten przyniósł Kingowi Złoty Laur przyznawany przez Amerykańskie Stowarzyszenie Producentów Filmowych producentowi roku. Wcześniej King był również współproducentem wykonawczym epickiego dramatu Scorsese pod tytułem Gangi Nowego Jorku z DiCaprio, Danielem Day-Lewisem oraz Cameron Diaz. Pod szyldem Initial Entertainment King pełnił także funkcję producenta wykonawczego w filmie Ministranci, w którym Jodie Foster spełniała podwójną rolę aktorki i producentki, dramacie biograficznym Michaela Manna Ali oraz w nagrodzonym Oscarem dramacie Stevena Soderbergha Traffic. King, Brytyjczyk z pochodzenia, w 1982 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie dołączył do działu dystrybucji międzynarodowej w wytwórni Twentieth Century Fox. Parę lat później założył firmę Initial Entertainment Group, która obecnie współpracuje z niektórymi spośród największych twórczych talentów w przemyśle filmowym, takimi jak Johnny Depp i jego firma, Infinitum Nihil. Niedawno Initial Entertainment Group podpisała wstępną umowę producencką z Warner Bros. Pictures na wyprodukowanie filmu Shantaram we współpracy z Infinitum Nihil. Wśród projektów firmy znajdujących się obecnie na różnych etapach realizacji i produkcji można wymienić Next z Nicolasem Cage’em, Benighted oraz Miasto złodziei.

GILLIAN GORFIL (Producentka) w najbliższym czasie zajmie się produkcją filmu Brilliant, do którego napisała również scenariusz, wspólnie ze swoją siostrą, Elizabeth Shorten. Według planów, film ma wejść w fazę produkcji na początku przyszłego roku, a w jego obsadzie znajdzie się m.in. Scarlett Johansson. Gorfil debiutowała jako producentka w 1993 r. w komedii Tata na wagarach w reżyserii Darrella Roodta, z Patrickiem Swayze i Halle Berry w rolach głównych. Cztery lata później wyprodukowała dramat Roodta pod tytułem Niebezpieczny kraj, w którego obsadzie znaleźli się Ice Cube, Elizabeth Hurley oraz Ving Rhames. Była również inicjatorką projektu, który ostatecznie przekształcił się w Krwawy diament. Gorfil, pochodząca z Johannesburga, przed przejściem do przemysłu filmowego była międzynarodową modelką, właścicielką sklepu z odzieżą, a także inwestorem budowlanym. Studiowała film i media w Pretoria Tecknikon.

CHARLES LEAVITT (Scenarzysta/Autor fabuły) jest twórcą scenariusza do dramatu fantasy z 2001 r. pod tytułem K-PAX, w reżyserii Iaina Softleya, w którym zagrali Kevin Spacey i Jeff Bridges. Wcześniej napisał również scenariusz do dramatu Petera Chelsoma Potężny i szlachetny. Leavitt jest obecnie zaangażowany w prace w różnych studiach nad kilkoma filmami, wśród których znajduje się Ekspres: Bohater futbolu, opowiadający historię zdobywcy Heisman Trophy, Ernie’ego Davisa, którego reżyserem ma być Gary Fleder, a za produkcję odpowiedzialny będzie John Davis, oraz adaptacja powieści „The Ha Ha” dla reżysera/producenta Akivy Goldsmana. Ponadto Leavitt zaadaptował bestseller Nathaniela Philbricka z gatunku literatury faktu pod tytułem „W samym sercu morza”, na którego podstawie powstała powieść „Moby Dick”. Niedawno podpisał umowę na przygotowanie scenariusza do powieści „Confessions of a Wall Street Shoeshine Boy”, którego produkcją zajmą się Donald De Line i Paula Weinstein.

LEN AMATO (Producent wykonawczy) jest prezesem firmy Spring Creek Productions, gdzie kontynuuje długoletnią współpracę z Paulą Weinstein. Pod szyldem Spring Creek wyprodukował niedawno premierowy film Ranczer w kosmosie, z Billym Bobem Thorntonem w roli głównej. Amato rozpoczynał swoją karierę jako recenzent scenariuszy, pracując dla różnych niezależnych producentów i studiów filmowych. Następnie objął funkcję redaktora w dziale scenariuszy w nowo powstałej firmie Roberta De Niro Tribeca Productions, pracując wraz z jej współzałożycielką, Jane Rosenthal, nad filmem Michaela Apteda Na rozkaz serca oraz Mrokami miasta w reżyserii Irwina Winklera. Amato rozpoczął współpracę ze Spring Creek Productions w połowie lat 90., kiedy to objął stanowisko wiceprezesa ds. rozwoju i zaczął prowadzić nowojorskie biuro firmy w imieniu jej współzałożycieli, Marka Rosenberga i Pauli Wenstein. W 1997 r. zadebiutował jako producent w filmie telewizji HBO Pierwsze wykroczenie, w reżyserii Charlesa Duttona. Rok później przeniósł się do Los Angeles, gdzie podjął pracę na stanowisku zastępcy dyrektora wykonawczego w utworzonej przez Paulę Weinstein i Barry’ego Levinsona firmie Baltimore/Spring Creek Pictures. Był współproducentem przebojowej komedii Depresja gangstera z 1999 r., w reżyserii Harolda Ramisa i z Robertem De Niro oraz Billym Crystalem w rolach głównych, a w 2002 r. pełnił funkcję producenta wykonawczego przy kontynuacji tego filmu, pod tytułem Nawrót depresji gangstera. Był też producentem wykonawczym filmu Neila LaBute’a Opętanie, w którym wystąpili Gwyneth Paltrow i Aaron Eckhart, oraz wyprodukował Wybaw nas od Ewy. Amato niedawno pełnił rolę producenta wykonawczego na planie nagradzanego dramatu telewizji HBO Niezłomne, w którym zagrały Hilary Swank i Anjelica Huston, oraz komedii romantycznej Z ust do ust w reżyserii Roba Reinera, w obsadzie której znaleźli się Jennifer Aniston, Shirley MacLaine, Kevin Costner i Mark Ruffalo.

BENJAMIN WAISBREN (Producent wykonawczy) ostatnio pełnił funkcję producenta wykonawczego na planie dramatycznego thrillera Steven Soderbergha The Good German: Dobry Niemiec, opartego na powieści Josepha Kanona o tym samym tytule, w którym zagrali George Clooney oraz Cate Blanchett. Do jego najnowszych osiągnięć należy też praca przy thrillerze politycznym V jak Vendetta oraz przygodowym filmie akcji Posejdon. Waisbren jest finansistą zaangażowanym w produkcję i dystrybucję filmową zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie. Posiada wykształcenie w zakresie prawa, bankowości inwestycyjnej oraz inwestycji na rynku spółek niepublicznych. W najbliższym czasie jego dorobek producenta wykonawczego wzbogaci się o następujące filmy: 300, Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, Narodziny obłędu, Ogrodnik z Edenu, Nancy Drew i tajemnice Hollywood oraz Duane Hopwood.

KEVIN DE LA NOY (Współproducent) współpracował już wcześniej z reżyserem Edwardem Zwickiem w roli kierownika produkcji przy filmie Ostatni samuraj. Na swoim producenckim koncie ma następujące filmy: thriller science fiction Richarda Donnera pod tytułem Linia czasu, którego był współproducentem, oraz nagradzany dramat wojenny Stevena Spielberga Szeregowiec Ryan, przy którym pracował jako współproducent. Krwawy diament jest już czwartym jego filmem kręconym w afrykańskich plenerach. Był kierownikiem produkcji na planie filmu Johna Avildsena Zew wolności, który powstawał w Zimbabwe, a potem powrócił jeszcze do Afryki Południowej, tym razem jako kierownik planu filmu Duch i Mrok. Później pracował również w charakterze kierownika produkcji przy filmie Ali, który kręcono w Mozambiku i Ghanie. De La Noy był także kierownikiem produkcji takich filmów, jak Braveheart - Waleczne serce czy Mission: Impossible, Mission: Impossible II oraz Titanic. Ponadto pracował jako kierownik planu i asystent reżysera przy wielu różnorodnych produkcjach.

EDUARDO SERRA (Reżyser obrazu) był dwukrotnie nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za pracę przy filmach Dziewczyna z perłą oraz Miłość i śmierć w Wenecji. Oba te filmy przyniosły mu również nominacje do nagrody BAFTA, którą ostatecznie został uhonorowany za drugi z nich. Za zdjęcia do Dziewczyny z perłą otrzymał również wiele wyróżnień przyznawanych przez stowarzyszenia krytyków filmowych, w tym przez Los Angeles Film Critics Association, oraz zdobył kilka nagród międzynarodowych. Serra, Portugalczyk z pochodzenia, pracował wielokrotnie po obu stronach Atlantyku. Nakręcił 40 filmów we Francji, którą wybrał na swój przybrany dom. Otrzymał nominację do Cezara za zdjęcia do filmu Mąż fryzjerki, jednym z pięciu projektów, przy których współpracował z reżyserem Patrice’em Leconte’em. Nakręcił również pięć filmów dla reżysera Claude’a Chabrola, w tym najnowszy z nich, Upojenie władzą. W swoim operatorskim dorobku ma również między innymi następujące filmy: Wielkie życie z Kevinem Spacey’em jako reżyserem i członkiem obsady, Niezniszczalny, w reżyserii M. Nighta Shyamalana; Między piekłem a niebem, z Robinem Williamsem w roli głównej, Więzy miłości Michaela Winterbottoma oraz Mapa ludzkiego serca.

DAN WEIL (Scenograf) ostatnio pełnił funkcję scenografa na planie doskonale przyjętego dramatu Stephena Gaghana pod tytułem Syriana i za swoją pracę został uhonorowany przez swoich kolegów z Amerykańskiego Stowarzyszenia Scenografów Filmowych drugą nagrodą Art Directors Guild Award. Pierwszą nominację do tego wyróżnienia przyniósł mu film Douga Limana Tożsamość Bourne'a. Weil, Francuz z pochodzenia, zdobył Cezara za scenografię do filmu Luca Bessona Piąty element, a także otrzymał nominację do tej samej nagrody za Nikitę Bessona. Z Bessonem współpracował również przy filmach Wielki błękit, Leon zawodowiec oraz The Dancer. Weil jest także autorem scenografii do następujących filmów: Król Artur, Libertyn, Moja piękna teściowa, Całkowite zaćmienie, Les truffes, Hors la vie oraz Tristesse et beauté.

STEVEN ROSENBLUM (Montażysta) z reżyserem Edwardem Zwickiem współpracuje już od czasów telewizyjnego serialu thirtysomething, za który zdobył nagrodę Emmy w kategorii „Najlepszy montaż w serialu”. Po raz pierwszy połączyli siły w pracach nad filmem o czasach wojny secesyjnej pod tytułem Chwała, który przyniósł Rosenblumowi pierwszą nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za najlepszy montaż. Swoją drugą nominację do tej nagrody otrzymał za pracę nad uhonorowanym statuetką Oscara w kategorii „Najlepszy film” obrazem Mela Gibsona Braveheart - Waleczne serce, w którym reżyser zagrał również główną rolę. Rosenblum zajmował się także montażem w następujących wyreżyserowanych przez Zwicka filmach: Wichry namiętności, Szalona odwaga, Stan oblężenia oraz Ostatni samuraj. Ponadto pracował przy debiucie reżyserskim Marshalla Herskovitza pod tytułem Jack Niedźwiadek. Efektami jego współpracy z innymi reżyserami są filmy takie, jak Miłość na zamówienie Toma Deya, xXx 2: Następny poziom w reżyserii Lee Tamahoriego, Cena honoru Shekhara Kapura, Pearl Harbor Michaela Baya oraz X-Men wyreżyserowany przez Bryana Singera.

NGILA DICKSON (Projektantka kostiumów) otrzymała nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej w 2004 r. za pracę nad filmem Petera Jacksona Władca Pierścieni: Powrót Króla. W tym samym roku została uhonorowana kolejną nominacją do Oscara, w wyrazie uznania za jej projekty kostiumów do filmu Edwarda Zwicka Ostatni samuraj. Dickson wcześniej była po raz pierwszy nominowana do Oscara i nagrody BAFTA w kategorii „Najlepsze kostiumy” za film Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. Ponadto zdobyła nagrodę BAFTA za swój wkład w film Władca Pierścieni: Dwie Wieże, została wyróżniona nagrodą Costume Designers Guild Award oraz otrzymała swoją trzecią nominację do nagrody BAFTA za Władcę pierścieni: Powrót króla. Pochodząca z Nowej Zelandii Ngila Dickson rozpoczęła karierę od udziału w pracach nad reżyserskim debiutem Petera Jacksona, filmem Niebiańskie istoty. Do jej wczesnych osiągnięć zaliczają się również: projekt telewizyjny z 1989 r. pod tytułem The Rainbow Warrior Conspiracy, opowiadający o zatopieniu statku organizacji Greenpeace, oraz kinowa wersja tej samej historii, pod tytułem Zatopić Rainbow Warrior. Dickson zaprojektowała też kostiumy do odnoszącego sukcesy na całym świecie serialu telewizyjnego Xena: Wojownicza księżniczka, za który otrzymała nagrodę New Zealand Film and TV Award w kategorii „Najlepszy wkład w scenografię”.

JAMES NEWTON HOWARD (Kompozytor) jest sześciokrotnym zdobywcą nominacji do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej i jednym z najbardziej płodnych kompozytorów w przemyśle filmowym – jego muzykę można usłyszeć w ponad stu filmach kinowych i telewizyjnych. Swoją ostatnią nominację do Oscara otrzymał za muzykę do filmu M. Nighta Shyamalana Osada. Howard skomponował muzykę do wszystkich filmów Shyamalana, począwszy od niezwykle udanego debiutu tego reżysera filmem Szósty zmysł, poprzez Niezniszczalnego i Znaki, aż po najnowszy film Kobieta w błękitnej wodzie. Howard zdobył także nominacje do Oscara za ścieżki dźwiękowe do filmów Mój chłopak się żeni, Ścigany oraz Książę przypływów, a ponadto był dwukrotnie nominowany w kategorii „Najlepsza piosenka filmowa” za utwory „Look What Love Has Done” z filmu Junior oraz „For the First Time”, który można było usłyszeć w Szczęśliwym dniu. Obie piosenki przyniosły mu również nominacje do Złotego Globu. Trzecią nominację do tej nagrody kompozytor otrzymał za muzykę do popularnego remake’u King Konga w reżyserii Petera Jacksona. Na długiej liście filmów z muzyką Howarda znaleźć można między innymi następujące tytuły: RV: Szalone wakacje na kółkach, Kolor zbrodni, Batman - Początek, Tłumaczka, Zakładnik, Hidalgo - Ocean ognia, Ulubieńcy Ameryki, Uciekająca panna młoda, Romy i Michele na zjeździe absolwentów, Lęk pierwotny, Epidemia, Wyatt Earp, Dave, Upadek, Wielki kanion, Moja dziewczyna, Pretty Woman oraz Pierwsza liga. Howard został również uhonorowany za swoją muzykę do seriali telewizyjnych – zdobył nagrodę Emmy w kategorii „Najlepszy główny temat muzyczny” w serialu Gideon's Crossing oraz nominację do tej nagrody w tej samej kategorii za Ostry dyżur.

SORIOUS SAMURA (Doradca techniczny), pochodzący z Sierra Leone, jest autorem reportażu filmowego pod tytułem Cry Freetown, który uznawany jest za najwierniejszy zapis toczącej się w jego kraju w 1999 r. wojny domowej. Za wspomniany reportaż Samura został uhonorowany nagrodami The Rory Peck Award oraz The Mohamed Amin Award, stając się tym samym jedynym twórcą w historii, który otrzymał oba te wyróżnienia. W 1999 r. był także wśród laureatów nagrody dla afrykańskiego dziennikarza roku (African Journalist of the Year Award), przyznawanej przez telewizję CNN. Trzy lata później Samura nakręcił reportaż Return to Freetown, w którym powraca do swojej rozdartej wojną ojczyzny i usiłuje połączyć byłych małoletnich żołnierzy z ich rodzinami. Samura jest znany ze swojego bezpośredniego stylu reporterskiego; naraża się na te same niewygody i niebezpieczeństwa, które przeżywają bohaterowie jego reportaży. Jego pozostałe filmy dokumentalne to: Exodus from Africa, Living with Hunger, Living with AIDS, Living with Refugees, Guinea: Sex for Food, 21st-Century War oraz Living with Illegals. Samura, wraz ze swoim filmowym wspólnikiem, Ronem McCullaghem, jest reżyserem Insight News TV. Jego filmy zostały uhonorowane wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, wśród których warto wymienić: nagrodę BAFTA, dwie nagrody Emmy, dwie nagrody One World Media Award, trzy nagrody Amnesty International Media Award, nagrodę Columbia-DuPont Award, nagrodę Peabody, nagrodę Prix Europa oraz Japan Prize, nagrodę Harry Chapin Media Award, trzy wyróżnienia przyznane przez Overseas Press Club of America, Złotą Nimfę na Festiwalu Telewizyjnym w Monte Carlo oraz brązowy medal zdobyty na The New York Festivals. Ponadto Szkoła Dziennikarstwa Uniwersytetu Columbia, podczas corocznych warsztatów „Let’s Do It Better”, poświęconych stosunkom rasowym, przyznała Samurze nagrodę za całokształt twórczości.

Naoczny świadek

„Sorious spadł nam z nieba... Był przyjacielem, konsultantem, autorytetem. Był duszą produkcji”.

Zanim padł pierwszy klaps na planie filmu, Zwick – „wieczny uczeń”, jak sam o sobie mówi, zagłębił się w badanie wszystkiego, co mogło mieć związek z historią i konsekwencjami zjawiska „krwawych diamentów”, dzieci-żołnierzy i rewolucji w Sierra Leone. Poszukiwania w Internecie doprowadziły go do innego filmowca, który okazał się mieć nieoceniony wpływ na każdy aspekt Krwawego diamentu – do nagradzanego dokumentalisty, Soriousa Samury. „Wszedłem do Internetu – wspomina Zwick – aby dowiedzieć się czegoś na temat reportażu Cry Freetown, o którym już wcześniej słyszałem. Zamówiłem go przy użyciu swojej karty kredytowej i tydzień później otrzymałem list następującej treści: „Oczywiście rozpoznaliśmy Pańskie nazwisko na karcie i zastanawiamy się, czy ma Pan zamiar nakręcić coś na temat Sierra Leone. Jeśli tak, pozostaję do Pańskiej dyspozycji”. Nie mogłem uwierzyć swojemu szczęściu. Reportaż Soriousa Samury na temat Sierra Leone jest najbardziej wiarygodnym zapisem tego, co wydarzyło się w tym kraju podczas wojny domowej. Podczas gdy wielu dziennikarzy uciekało z kraju, a duża część świata postanowiła zignorować te wydarzenia, on został tam i wszystko sfilmował”. Samura zdradza, że jego decyzja sfilmowania okrucieństw rozgrywających się wokół niego w 1999 roku była nie tyle kwestią sztuki, ale „pełnym desperacji krzykiem o pomoc ludzi pogrążonych w ciemności. Dostrzegłem różnicę, jaka dokonała się pod wpływem przekazu mediów na temat wojny w Kosowie, więc zdecydowałem się wziąć kamerę i sfilmować wydarzenia w Sierra Leone. To było bardzo niebezpieczne – oni zabili już wcześniej około dziewięciu tamtejszych dziennikarzy – ale pomyślałem, że jeśli ja przeżyję, wówczas świat zobaczy prawdę; jeśli pobudzę społeczność międzynarodową do myślenia, to może poskutkuje to konkretnymi działaniami”. Rezultatem był reportaż Cry Freetown, który przyniósł jego autorowi światowe uznanie i kilka prestiżowych nagród, jednak Samura nie mógł spodziewać się, że po latach dzięki niemu trafi na plan zdjęciowy dużej produkcji filmowej. Sorious Samura wspomina: „Kiedy dowiedziałem się, że Ed Zwick pracuje nad filmem fabularnym na temat Sierra Leone, chciałem sprawdzić, czy nie pomylił się w szczegółach. Chociaż miał to być dramat z fikcyjnymi bohaterami, istotne było, aby przekazać sens tego, co naprawdę tam poszło źle – kiedy, jak i dlaczego to się wydarzyło. Kiedy porozmawiałem z Edem, zobaczyłem, że jemu zależało na przekazaniu prawdy równie mocno, jak mnie. Zyskał tym moje duże uznanie. Powiedziałem mu, że chcę być częścią tego filmu”. „Sorious spadł nam z nieba. Zaoferował mi swoją pomoc, a ja w pełni ją wykorzystałem” – mówi z zadowoleniem Zwick. – „Mieć kogoś, kto naprawdę tam był – to było bezcenne. Był kimś znacznie ważniejszym od doradcy technicznego. Służył nam poradami nie tylko w kwestiach praktycznych, takich jak kostiumy czy rekwizyty. Zaprowadził nas do ludzi, którzy znali język Mende, dialekt Krio i wiele innych niuansów kultury Sierra Leone. Samura miał na swoim koncie spotkania z dziećmi-żołnierzami, z przemytnikami i najemnikami. Był nieocenioną pomocą dla aktorów, szczególnie dla Leo i Djimona. Był naszym przyjacielem, doradcą, autorytetem. Był duszą produkcji”.

O filmie

Tłem akcji filmu jest wojna domowa i chaos panujący w Sierra Leone w latach 90. XX wieku. Krwawy diament to historia byłego najemnika z Zimbabwe, Danny’ego Archera (Leonardo DiCaprio), i Solomona Vandy’ego (Djimon Hounsou), rybaka z ludu Mende. Chociaż obydwaj mężczyźni pochodzą z Afryki, ich życiorysy były dotychczas zupełnie ze sobą niezwiązane – aż do chwili, kiedy wspólnie postanowili wyruszyć na poszukiwanie rzadkiego różowego diamentu, mogącego zmienić – lub zakończyć – życie każdego z nich. Solomon, który został odebrany rodzinie i zmuszony do pracy na polach diamentowych, znajduje ten niezwykły klejnot i ukrywa go, narażając się na wielkie niebezpieczeństwo. Wie dobrze, że jeśli ktokolwiek się o tym dowie, zabije go bez chwili wahania. Wie jednak również, że ten diament może być dla niego nie tylko szansą uchronienia żony i córek przed losem uchodźców, ale także może pomóc mu wybawić syna, Dię, od jeszcze gorszego losu dziecka-żołnierza. Archer, który zarabiał na życie wymieniając diamenty na broń, dowiaduje się o klejnocie ukrytym przez Solomona podczas odsiadywania wyroku za przemyt. Zdaje sobie sprawę z tego, że taki diament to odkrycie, które zdarza się raz w życiu, i ma na tyle wielką wartość, żeby zapewnić mu ucieczkę z Afryki, z kręgu przemocy i korupcji, w którym dotychczas czuł się jak w domu. Do akcji włącza się Maddy Bowen (Jennifer Connelly), amerykańska dziennikarka o idealistycznych przekonaniach, która stara się odkryć w Sierra Leone prawdę na temat tak zwanych „wojennych diamentów” i ujawnić brudne interesy szefów diamentowego biznesu, dla których zysk jest ważniejszy od ideałów. Maddy poszukuje Archera, który ma posłużyć za źródło informacji do jej artykułu, ale szybko dostrzega, że to on potrzebuje jej jeszcze bardziej. Z pomocą Maddy, Archer i Solomon wyruszają na niebezpieczną wyprawę przez terytorium ogarnięte rebelią. Archer potrzebuje Solomona, aby odszukać i odzyskać drogocenny różowy diament, z kolei Solomon poszukuje skarbu znacznie cenniejszego – swojego syna. W dramacie sensacyjnym Krwawy diament, w reżyserii Edwarda Zwicka, występują: nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej Leonardo DiCaprio (Aviator), zdobywczyni Oscara Jennifer Connelly (Piękny umysł) i nominowany do Oscara Djimon Hounsou (Nasza Ameryka). Scenariusz do filmu napisał Charles Leavitt, na podstawie pomysłu własnego i C. Gaby Mitchell. Warner Bros. Pictures, we współpracy z Virtual Studios, przedstawia Krwawy diament, film wyprodukowany przez spółki Spring Creek i Bedford Falls, w koprodukcji z Initial Entertainment Group, zrealizowany przez Warner Bros. Pictures, spółkę Warner Bros. Entertainment. Produkcją zajmują się: Paula Weinstein, Edward Zwick, Marshall Herskovitz, Graham King i Gillian Gorfil. Producentami wykonawczymi są Len Amato i Benjamin Waisbren. Współproducentem jest Kevin De La Noy. W filmie występują również: Michael Sheen, Arnold Vosloo, David Harewood, Basil Wallace oraz debiutujący na ekranie Kagiso Kuypers w roli Dii. Z Edwardem Zwickiem za kulisami współpracują: reżyser obrazu Eduardo Serra, scenograf Dan Weil, projektantka kostiumów Ngila Dickson oraz montażysta Steven Rosenblum. Muzykę do filmu skomponował James Newton Howard.

Piechota to dzieci-żołnierze

„Co tak naprawdę dzieje się z chłopcem, którego zmusza się do zabijania? To oznacza śmierć ludzkiej duszy”.

Dzięki znajomościom Maddy Solomon odnajduje swoją rodzinę w obozie dla uchodźców. Tam dowiaduje się, że rebelianci zabrali ze sobą jego 12-letniego syna, Dię - obiecującego ucznia, który pragnął zostać lekarzem - i zmusili go do zostania małoletnim żołnierzem. W roli Dii występuje Kagiso Kuypers, młody aktor, odkrycie National School of Art w Johannesburgu (RPA). Zwick wybrał go spośród setek innych młodych, pełnych nadziei chłopców z miast tego regionu. "Wielu z tych chłopaków było naprawdę niesamowitych, ale Kagiso się wyróżniał" - mówi Zwick. - "Podczas przesłuchania naprawdę mocno na niego naciskałem i zaimponowało mi to, że on rozumiał, przez co przechodzi Dia i jak zmienia się jako dziecko i jako syn". Reżyser dodaje: "Mam nastoletniego syna i myśl o chłopcu, którego porywa i poddaje praniu mózgu grupa okrutnych, bezwzględnych morderców jest dla mnie tak przerażająca, że wprost niewyobrażalna". Niestety, dla tysięcy ojców i matek na świecie ten horror stał się rzeczywistością. Sorious Samura stwierdza: "Problem dzieci-żołnierzy istniał na długo przed wybuchem wojny w Sierra Leone i istnieje nadal, ponieważ są ludzie, którzy dostrzegają, jak skuteczne potrafią być dzieci w walce z ich wrogami. Mieszają tym dzieciakom w głowach i uczą je straszliwych rzeczy". "Co tak naprawdę dzieje się z chłopcem, którego zmusza się do zabijania? To oznacza śmierć ludzkiej duszy" - zaznacza Herskovitz. - "To niemożliwa do oszacowania zbrodnia przeciwko ludzkości". Gillian Gorfil potwierdza, mówiąc: "Dwiema najcenniejszymi cechami dzieci są szczerość i niewinność. Kiedy odbiera się dziecku jego niewinność, nie można już jej potem odzyskać. To niewybaczalne". "Jakże straszliwie okrada się te dzieci, wkładając im do rąk karabin i rozkazując zabijać - i to w imię czego?" - dodaje Weinstein - "Podziwiałam to, że Ed pragnął pokazać ten fragment historii w prawdziwych barwach". Pomimo że ukazali indoktrynację dzieci-żołnierzy bez taryfy ulgowej, filmowcy dołożyli wszelkich starań, aby ochronić nie tylko ciała, ale też dusze i umysły młodych aktorów w czasie tych scen. "Mieliśmy mnóstwo reguł i przepisów dotyczących tego, na co można, a na co nie wolno narażać tych dzieci" - wyjaśnia Herskovitz - "Wszystkie te przepisy powstały z myślą o ochronie młodych aktorów, więc z radością się do nich stosowaliśmy". Zwick pracował też bezpośrednio z dziećmi. "Spędziłem z nimi dużo czasu, rozmawiając o poszczególnych scenach i opowiadając o dzieciach-żołnierzach. Niezbędne było, aby te dzieciaki zrozumiały znaczenie tego, co robią - i one to chwyciły". Być może dowodem na to, jak dobrze młodzi aktorzy to "chwycili", mogą być słowa Kagiso Kuypersa, który po zakończeniu zdjęć do Krwawego diamentu powiedział: "Tak jak do tej pory, tak i w przyszłości nigdy nie użyję broni w sposób, który mógłby zrobić komuś krzywdę". Samura jest dobrej myśli i wierzy, że krwawa inicjacja Dii przedstawiona na ekranie pomoże wywołać pozytywną zmianę w prawdziwym świecie. "Są ludzie w Sierra Leone, którzy nie potrafią przebaczyć małoletnim żołnierzom, ale może jeśli zobaczą, że to nie była wina tych dzieci, zrozumieją, że muszą im wybaczyć". W filmie pojawia się dwóch dorosłych bohaterów, którzy reprezentują sobą odpowiednio przerażenie i nadzieję dzieci-żołnierzy. David Harewood gra bezwzględnego rebelianta zwanego Kapitanem Poisonem, który jest osobiście odpowiedzialny za porwanie i uwięzienie Solomona Vandy'ego, a potem za prześladowanie jego syna, Dii. Harewood komentuje: "Myślę, że mojego bohatera można podsumować za pomocą jednej wypowiadanej przez niego kwestii: "Wydaje ci się, że jestem diabłem, ale to dlatego, że żyłem w piekle. Chcę się z niego wydostać"". Na drugim końcu skali znajduje się postać Benjamina - oddanego nauczyciela, który prowadzi szkołę dla najmłodszych ofiar wojny, w tym także dla dawnych dzieci-żołnierzy. Ta szkoła to miejsce, gdzie wszyscy oni mogą, używając słów Benjamina, "powrócić do życia". Basil Wallace, który wcielił się w rolę Benjamina, mówi o swoim bohaterze: "Z jego punktu widzenia te dzieci, chociaż przeszły przez prawdziwe piekło, nadal są naszą przyszłością. Naszym obowiązkiem jest obdarzać je miłością i opieką, ponieważ jeśli powstanie pokolenie dzieci znających tylko cierpienie i potrafiących jedynie zadawać ból, wtedy nie będzie dla nas nadziei na przyszłość".