Informacje o filmie
Bobby Green (Joaquin Phoenix), menadżer legendarnego klubu nocnego El Caribe na brooklińskiej Brighton Beach, zmienił nazwisko, aby ukryć swe powiązania z rodziną, która od wielu pokoleń zasila szeregi nowojorskiej policji. Dla Bobbiego każda noc to szalona impreza, spotkania z przyjaciółmi, klientami i taniec ze swoją piękną portorykańską dziewczyną, Amandą (Eva Mendes).
Jest jednak 1988 rok i w Nowym Yorku rozkwita handel narkotykowy. Bobby stara się zachować przyjazny dystans wobec rosyjskiego gangstera, który działa w jego klubie – gangstera, którego namierzył właśnie jego brat, Joseph (Mark Wahlberg), energiczny oficer nowojorskiej policji oraz ojciec, Burt (Robert Duvall), zastępca naczelnika policji…
WE OWN THE NIGHT to dramat kryminalny o człowieku, który zdecydował się ukryć swą przeszłość po to, by odkryć, że prędzej czy później będzie musiał się z nią zmierzyć. Swój tytuł zawdzięcza hasłu patrolującej ulice Nowego Jorku jednostki policji kryminalnej z lat 80. Film reżyserował, będący również autorem scenariusza James Gray (Ślepy tor, Mała Odessa), producentami zostali Nick Wechsler, Marc Butan, Mark Wahlberg i Joaquin Phoenix, a producentami wykonawczymi – Todd Wagner, Mark Cuban i Anthony Katagas.
„Film ten wyrasta ze specyficznego i znanego gatunku – dramatu policyjnego”, wyjaśnia Gray. „Normalnie jednak film policyjny skupia się na procedurach i na tym, żeby złapać drania, który popełnił przestępstwo. Chciałem stworzyć obraz znacznie bardziej ukierunkowany na pokazanie charakterów i emocji. Gatunek jako taki jest tylko punktem wyjścia do opowiedzenia historii o człowieku zdeterminowanym przez swe przeznaczenie, a także o złożonych i wewnętrznie sprzecznych emocjach, które rodzą miłość i zdradę.”
„Zdolność człowieka, by odmienić swoje przeznaczenie jest znacznie bardziej ograniczona, niż chcielibyśmy wierzyć”, mówi Gray. „Wielką rolę w życiu odgrywają – bieg historii, kultura, niezależne od nas zdarzenia, a także instynkt i uczucia. To jest teren, który badam.”
Pomysł filmu zrodził się w związku z opublikowaną w New York Times fotografią pogrzebu policjantów. „Na zdjęciu wszyscy ci dorośli faceci ściskają się, zalani łzami, bo ich koledzy - funkcjonariusze zostali zabici na służbie”, przypomina sobie Gray. „Taki obraz niesie ze sobą niesamowicie silne emocje.”
Rok 1988 był rekordowy, jeśli chodzi o wprost epidemiczny wzrost liczby amatorów cracku w Nowym Jorku, przy tym rekordowy poziom osiągnął wskaźnik zabójstw, a wskaźnik wszystkich przestępstw był o 73 procent wyższy od średniej krajowej.
W tym samym czasie rozkwitało disco; na listach przebojów królowali George Michael, Gloria Estefan oraz Taylor Dane. Życie w klubach nocnych prosperowało dobrze, szczególnie w tak ruchliwej dzielnicy jak Brighton Beach w sąsiedztwie Brooklynu.
Gray pragnął uchwycić tę intensywność. „Bardzo chciałem zrobić coś wybuchowego, dramatycznego, a przy tym, najzwyczajniej, pełnego wartkiej akcji.” „Ten film jest jednocześnie bardzo osobisty”, mówi dalej Gray. „Co wcale nie znaczy, że jest autobiograficzny. Kiedy pisałem scenariusz, wykorzystywałem elementy pochodzące z opowieści z lokalnych gazet, na równi z sytuacjami, o których dowiedziałem się jeżdżąc po ulicach z policyjnym patrolem. Poznałem wiele historii o ludziach, którzy przed swoim otoczeniem ukrywali powiązania z policją. Wszystko, co możecie zobaczyć w filmie inspirowane jest prawdziwymi zdarzeniami, ale wykorzystałem także własne relacje z ojcem i bratem. Tak więc „skradłem” wiele również ze swojej przeszłości.”
Gray inspiracji szukał również w amerykańskich filmach lat 70., które dotyczą zarówno problemów związanych z historią, polityką, jak i przynależnością do określonej klasy społecznej. „Oczywiście szczególny dług mam wobec Ojca chrzestnego, Chinatown i Francuskiego łącznika. Przejrzałem również niektóre filmy europejskie z lat 60., przede wszystkim Viscontiego, a także filmy japońskie z lat 50., które też koncentrowały się na tym, w jaki sposób historia i przeznaczenie kształtują ludzkie losy. I oczywiście kazałem całej mojej ekipie do późna w nocy oglądać wszystkie te filmy.”
Joaquin Phoenix i Mark Wahlberg, którzy pracowali już przy produkcji Ślepego toru, gorąco pragnęli znów dołączyć do załogi Gray’a. Obaj zyskali znaczący rozgłos od czasu tej współpracy w 2000 roku. Phoenix zdobył Złoty Glob w kategorii dla Najlepszego Aktora za swą rolę w filmie z 2006 roku Spacer po linie, a także był dwukrotnie nominowany do Oscara (Gladiator, Spacer po linie). Wahlberg zyskał uznanie krytyki za rolę mówiącego gangsterskim slangiem sierżanta z Bostonu w nagrodzonym Oscarem filmie Martina Scorsese Infiltracja. On sam za tę kreację dostał nominacje do Złotego Globu i Oscara.
Podpisani jako producenci WE OWN THE NIGHT, Phoenix i Wahlberg, szalenie entuzjazmowali się kolejną współpracą z Gray’em. Phoenix twierdzi: „James jest niezwykle skoncentrowany na tym co robi. Naprawdę przejmuje się filmem. W czasach tak silnej, samoświadomej ironii jest to rzadka zaleta. James cały czas jest nastawiony na to, żeby drążyć sprawy niezrozumiałe do momentu, aż znajdzie się odpowiedź. Co więcej potrafi zachęcać ludzi wokół siebie, żeby robili to samo.” „James jest niewiarygodnie utalentowany, dlatego współpraca z nim oraz Joaquinem przy produkcji Ślepego toru stanowiła wspaniałe doświadczenie”, mówi Wahlberg. „Szczególnie pochlebiało mi to, że napisał rolę Josepha w WE OWN THE NIGHT z myślą o mnie.”
Producent Nick Wechsler, który współpracował z Gray’em przy dwóch jego wcześniejszych filmach, Mała Odessa oraz Ślepy tor, zauważa: „Jamesowi udało się zbudować niezwykle silne porozumienie z tymi dwoma aktorami. Myślał o nich podczas całego procesu poszukiwań, a następnie pisania scenariusza. Gray mówi: „Mark posiada niezwykłą wrażliwość, przemawia przez niego prawda emocji. Posiada rodzaj gorliwości charakterystycznej dla Johna Garfielda z filmów powstałych w późnych latach 40.”
„Joaquin jest wspaniały, lecz w zupełnie inny sposób,” dodaje. „Przypomina mi Montgomery’ego Clifta i Ala Pacino; kogoś, kto nosi w sobie ogrom wewnętrznych konfliktów i w każdej chwili jest gotów eksplodować.”
Rola ojca głównych bohaterów, Burta Grusinsky’ego, została napisana specjalnie z myślą o Robercie Duvallu, sześciokrotnie nominowanym do Nagrody Akademii w kategorii dla Najlepszego Aktora, uhonorowanym tą nagrodą w 1984 roku za rolę w Tender Mercies, cztery razy nagrodzonego też Złotym Globem.
„Joaquin nazywa Duvalla mistrzem Jedi”, mówi Gray. „Możesz posłać Duvallowi najbardziej podkręconą piłkę, a on odbije ci ją celnie, tworząc postać mającą w sobie coś zdumiewającego. Poziom jego profesjonalizmu jest wprost niewiarygodny.”
Duvall wracał właśnie do domu z wakacji, kiedy Gray zadzwonił i poprosił go o przyjęcie roli. „Byłem zadowolony, że będę mógł ją zagrać – cieszyła mnie też perspektywa pracy z tak utalentowanymi ludźmi”, mówi Duvall.
Z głównej obsady ostatnią postacią jest dziewczyna Bobbiego, Amanda. Gray oglądał telewizję w pokoju hotelowym w Nowym Jorku, kiedy zobaczył wywiad z aktorką Evą Mendes, która zyskała uwagę krytyki dzięki rolom w filmach Dzień próby i Hitch. To, co w niej odnalazł, to wrażliwość i samoświadomość, które stanowią idealne kwalifikacje do roli lojalnej dziewczyny Bobbiego, nieprzygotowanej na poświęcenie, które będzie musiała ponieść, żeby uratować ich związek.
„Ponieważ znam Joaquina i Marka, wiedziałem, że ich umiejętności aktorskie są odpowiednie, zaś Duvall był legendą”, wyjaśnia Gray. „Największą przyjemność i niespodziankę sprawiła mi więc Eva, pokazując, jak niesłychane pokłady emocji kryje w sobie. Wspaniale było patrzeć, jak się to ujawniało.”
