Allen naśladuje Bergmana? 7

Kolejny po bardzo dobrym Wrześniu dramat w reżyserii Nowojorczyka, bardzo dojrzały i głęboki. Tym razem Woody przedstawia nam historię kobiety – Marion (bardzo dobra Gena Rowlands), mogłoby się wydawać całkowicie spełnionej. Przeprowadzony zostaje coś w rodzaju katharsis, oczyszczenia bohaterki. Musi zmierzyć się ona ze swoimi odwiecznymi lękami, frustracjami i odpowiedzieć na pytanie „Czy jestem szczęśliwa?”. Do tego reżyser wrzuca losy kilkorga intelektualistów. Na naszych oczach zmienia się ona w całkowicie odmienną kobietę... W sumie można pokusić się o tezę, że postać Marion to alter ego samego Allena.

Dość eksperymentalny to obraz. Trochę można powiedzieć – europejski. Długie ujęcia, powolne ruchy kamery, stosunkowo niewiele przybliżeń. Tego jeszcze w filmach Allena nie było. Podobno reżyser pragnął, by jego film klimatem bliski był dziełom jego idola - wcześniej wspomnianego Bergmana, chciał zatrudnić aktorkę Liv Ullmann. Ograniczył się jedynie do szwedzkiego operatora – Svena Nykvista, który wykonał kawał dobrej roboty.

Warto zwrócić uwagę na świetnie skomplementowaną ekipę aktorską. Świetny duet stworzyli Gena Rowlands i jej filmowy małżonek – Ian Holm. Nie popełnili oni bodaj ani jednego błędu, ani jednego fałszywego ruchu podczas ich kłótni czy dyskusji. Żałuję, że Woody tak mało scen poświęcił Hackmanowi i Farrow.

Na pewno warto zapoznać się z tym filmem Nowojorczyka. Może nawet dlatego, aby przekonać, że potrafi kręcić nie tylko komedie...