Banalne pojedynki na miecze twórca zamienił na metafizyczne dywagacje nad istotą wiary. Swój obraz skąpał oniryzmem i arthousem – mógłby tylko popracować nieco dłużej nad dialogami. 6

Czasy Słowian czy pierwszych wieków państwa polskiego to obszar właściwie niezdobyty na rodzimym poletku kinematograficznym. Swoje plany na ekspansję podobnej tematyki przedstawił już kilka lat temu Wojciech Smarzowski – najpierw wolał przystąpić jednak do realizacji tytułu ważniejszego, nie mając czasu na chwilę zwłoki (mowa o Klerze). Swoje starania w kwestii kina historycznego przedstawił światu również Bartosz Konopka. Banalne pojedynki na miecze – jakże częste w obrębie tegoż gatunku – zamienił na metafizyczne dywagacje nad istotą wiary. Swój obraz skąpał oniryzmem i arthousem – mógłby tylko popracować nieco dłużej nad dialogami.

Jeden z polskich krytyków dużego serwisu popkulturowego określił Krew Boga jako "tytuł wyglądający, jakby był wyprodukowany w Hollywood". Nie dajcie się zwieść tym słowom – najnowszy film Bartosza Konopki w niczym nie koresponduje z głośnymi historycznymi widowiskami, realizowanymi za gargantuiczne kwoty gdzieś za Dużą Wodą. Paradoksalnie, znacznie bliżej mu do Danii, do twórczości Nicolasa Windinga Refna oraz jego Valhalli: Mrocznego wojownika. Polski reżyser również podejmuje się tematu spięć i konfliktów na linii wiara-natura-pierwotność. Lokuje swoją fabułę w okresie wczesnego średniowiecza i wysyła bohaterów z misją chrystianizacji pogan. Niestety, smakowicie transowy i oniryczny charakter Krwi Boga pozostawia spory niedosyt w warstwie merytorycznej. Twórcy wielokrotnie sięgają po zawiłe tropy znaczeniowe i ambitne metafory, przeplatając je mniej wysublimowanymi treściami, kawa na ławę wykładającymi tematyczne clue produkcji. Arthouse miesza się tutaj z populizmem, "slow movie" – z dynamicznym kinem akcji. Szkoda, że tak ciekawy projekt zrealizowany na rodzimym poletku filmowym w żadnym razie nie można uznać jako dzieło spełnione.

Krew Boga jawi się jako kolejna próba dywagacji nad istotą wiary, które ostatnimi czasy coraz częściej pojawiają się na polskim rynku kinematograficznym. Niczym Jagoda Szelc w Wieży. Jasny dzień, także Bartosz Konopka bierze na twórczy warsztat temat przestrzeni symbolicznej w ramach funkcjonowania wiary w Boga, ustala granicę percepcji ludzkiej (a zwłaszcza: Polaków) na to, co niewypowiedziane i metafizyczne. Przede wszystkim jednak zauważa hipokryzję chrześcijan już na samym początku rozpowszechniania się tej religii.

Krzysztof Pieczyński wciela się w postać biskupa Willibrorda, boskiego szaleńca i fanatyka, który nie oprze się żadnej przeszkodzie, aby głosić słowa Pisma wśród niewiernych. Król wysyła go na wyspę zamieszkaną przez pogan – tam przyjdzie mu stawić czoła prawdziwej próbie wiary. Problem polega na tym, że sytuacja niewiernych jest w gruncie rzeczy patowa. Gdyby dzikusi – wierzący jeszcze w słowiańskiego boga burzy i błyskawic, Peruna – nie zdecydowali się przyjąć chrześcijaństwa, czekałaby ich nieuchronna śmierć z ręki potężniejszego przeciwnika. Już samo obsadzenie Pieczyńskiego w roli biskupa nacechowanego fanatyzmem religijnym ociera się o ironię. Aktor znany jest z licznych kontrowersyjnych wypowiedzi pod adresem polskiej prawicy oraz kościoła. Kiedyś, w jednym z wywiadów zauważył: "[Jako Polacy] mamy ten przywilej bycia najbardziej zacofanym krajem duchowo".

Dodatkowym kontekstem narzuconym przez twórców Krwi Boga jest pozorna moc Pisma ponad unaocznionymi czynami wiernych, stosujących się do dekalogu oraz opisanych w Biblii postaw moralnych. Przedstawione plemię pogan nie rozumie ojczystego języka „konkwistadorów” (prócz rodzimego kontekstu, wyspa może być kojarzona jeszcze z XV-XVI-wiecznymi wyprawami Europejczyków do obu Ameryk – oni również narzucali rdzennym mieszkańcom własne kody cywilizacyjne, obracając ich wioski i miasta w pył). Granica znajomości języków sprawia, że chociaż bp Willibrord z pamięci potrafi cytować biblijne frazy, nie może trafić za ich pomocą do umysłów niewiernych. Niestety, jego postępowanie w niczym nie oddaje głoszonych wcześniej słów. To ciekawy motyw, podejmujący się zasadniczej kwestii: skoro wiara bazuje na metafizyce, czy da się o niej mówić za pomocą prostych, przyziemnych fraz oraz sloganów? Dlaczego wierni wciąż muszą na własne oczy widzieć tytułową krew Boga – często namalowaną czerwoną akwarelką na taniej pamiątce z dewocjonaliów.

Film sfotografowany zostaje w przepiękny sposób. Kamera od podstaw buduje oniryczny ton produkcji, wydobywając transcendentną magię z leśnych plenerów oraz wąskich szczelin skał, zamieszkanych przez pogan. Klimat podkreśla niebanalny ton produkcji – paradoksalnie ten zabity zostaje kiepskimi dialagami (a więc słowem... czyżby zabieg celowy twórców, zwłaszcza w przytoczeniu z powyższą interpretacją?). Scenarzyści, Bartosz Konopka, Przemysław Nowakowski i Anna Wydra, w mało wyrafinowany sposób podchodzą do podjętej krytyki. Ich argumentacja ma w sobie coś z banalnych kwestii wypowiadanych przez zbuntowanego nastolatka. Oczywiście, te pojawiają się w Krwi Boga tylko sporadycznie – zwłaszcza w rozmowie bp Willibrorda ze swoim bezimiennym uczniem (Karol Bernacki). Przytoczone tezy antychrześcijańskie również nie ewoluują - zatrzymują się na pewnym pułapie krytyki, popadając w zgubną cyrkulację. Z drugiej strony klimat widowiska budowany jest w duchu arthouse'owe kina z naleciałościami "slow movie". Widzowie muszą się przygotować, że idąc na film zakorzeniony w czasach średniowiecza, nie otrzymają tutaj epickich scen walk na miarę Władcy Pierścieni (no, chyba że mówimy o finale Drużyny Pierścienia).

Krew Boga jawi się jako tytuł nieszablonowy, dalece odbiegający od utartych wzorców kina gatunkowego. Trzynasty wojownik, Tropiciel czy inne tytuły zza Oceanu ustępują tutaj miejsca kinematograficznej kontemplacji na wysokim poziomie – budowana cisza wzmacnia transowy charakter widowiska, szpikując go poruszającym, mrocznym ambientem. Do tego dochodzi poetycka stylizacja poszczególnych bohaterów, zwłaszcza jeśli chodzi o rdzenne, pierwotne przedstawienie pogan oraz ich słowiańskich szamanów. Film to formalny popis z nierównym tempem narracji, wybrzmiewający bardziej z niemych scen, a niżeli z drewnianych dialogów.