Inteligentne kino pokazujące portret pisarki od zupełnie innej, niestandardowej strony - Astrid imponuje nam i rozkochuje w sobie jeszcze nie będąc pisarką. 7
Przekorny to film, bo spodziewamy się po raz kolejny jakiejś mityzacji życia pisarskiego, a dostajemy bardzo dramatyczny, ale nie z prosto zaakcentowanymi emocjami, inteligentny utwór. Młodość Astrid pokazuje nam, że procesem twórczym dla pisarza jest jego życie, ale nie tylko! Przekazuje kilka myśli również o rozumieniu pojęcia kobiety wyzwolonej w sposób niepastelowy, ale skromny.
Pierwsza scena filmu przedstawia nam bohaterkę, tak jak nasza percepcja ją automatycznie, prostolinijnie kojarzy. Starsza pani, otrzymująca listy od dzieci zakochanych w jej literaturze. W jednym z listów jest pytanie o to, jak może pisać i tak komunikować się z wyobraźnią dziecięcą, być w jej posiadaniu, skoro nie jest dzieckiem. Po tym pytaniu przejdziemy się urokliwym, ale nie niewinnym spacerem po życiu Astrid, które nie ma nic wspólnego z bajkowym, mimo że takowy rodzaj literatury tworzyła.
Umiejętna biografia to taka, która odseparowana od imienia i nazwiska postaci potrafi wywoływać takie samo zaangażowanie w widzu, który ogląda to jako autonomiczną historię, a nie laurkę, bądź zbiór ciekawostek o interesującej go postaci. Nie trzeba być fanem Astrid pisarki, by wsiąknąć w tę historię o ofensywnym podejściu do życia dziewczyny, która szybko chce pozostawić w dzieciństwo w tyle. Dostaje się na praktyki do gazety i tam młodo wpada w romans, który sama prowokuje z jej o wiele starszym przełożonym. Intrygująca przewrotność – postać o dziecięcej wyobraźni ma w sobie tyle wścibskości wobec świata dorosłych. Chociaż bardziej rozchodzi się tutaj o jej temperament, który od początku "uniemożliwia" jej konwencjonalne postępowanie.
W tej poruszającej historii jest pokazany często dalej zmarginalizowany odcień feminizmu. Takiej feministki, która pragnie mieć dziecko i założyć rodzinę. Astrid udowadnia, że wolność to też możliwość dokonania wyborów czytanych z odległej perspektywy, bez poznania historii od środka, jako konserwatywne, bezpieczne i niedyskutujące z uformowaniem kobiet na konkretny kształt akceptowalny przez większość. Ona idzie na barykady podczas swojej trudnej drogi życiowej, która z pewnością kwalifikuje ją jako superbohaterkę, ale nie musi wcale uczestniczyć w żadnych marszach. Ten aspekt innego spojrzenia jest kapitalny. Nie zabiera historii czułości opowiadania, ale też nas nie rozpieszcza. Stawia nas twarzą w twarz z wahaniami tętna bohaterki. Główna postać nie musi zostać pisarką, byśmy ją podziwiali! Na tym etapie nie tak Astrid deklaruje swoją niezależność, siłę oraz pójście pod prąd. Dopiero później dochodzi pisanie, ale Pernille Fischer Christensen umyślnie wybiera ten moment w życiu artystki, kiedy jeszcze nią nie jest.
Jest to trudne, by nie stworzyć nieistotnego kina środka, czy niewychylającego się melodramatu. Przede wszystkim taki zabieg opowiadania o pisarce, która nie tworzy w filmie, musi mieć swoje uzasadnienie. Tutaj ma. Możemy zakochać się w Astrid i doświadczyć krzepkiej historii o kobiecej sile, która nie musi się objawić dopiero i tylko w akcie twórczym, a w życiu.
