Obyczajowe motywy celnie łączą się z wartką akcją rodem z kina nowej przygody. 7

Gra trwa nadal - dostępny jest już kolejny poziom. Kolejny etap, kolejne postacie i kolejne wyzwania. Na tym jednak eksploracja nowych poziomów wcale się nie kończy. Kontynuacja Przygody w dżungli winduje również poziomem artystycznym. Wartka akcja jest wyrozumiała wobec kameralnych i wyciszonych momentów oraz gagowych scen, które rozbawią nawet największego ponuraka w kinie.

Już dawno nie oglądałem blockbustera, który mówiłby o trudnych tematach w równie przystępny i bezpretensjonalny sposób. W Jumanji: Następny poziom twórcy kreują międzypokoleniową mieszankę skrajnych charakterów. Każdy bohater zostaje przeniesiony do cybernetycznego świata tytułowej gry. Pokolenie mileniallsów będzie musiało zrozumieć zachowanie i sposób myślenia swoich dziadków. Dziadkowie z kolei zostaną zmuszeni do zaakceptowania alternatywnego świata oraz strategii nim kierujących, o których najlepiej wiedzą znacznie młodsze postacie. Kolejny etap w Jumanji okaże się cennym doświadczeniem dla każdej postaci w filmie oraz nas samych, widzów na sali kinowej.

Przede wszystkim jestem pod ogromnym wrażeniem sposobu, w jaki twórcom udało się pokazać w filmie skierowanym do mas pokrytą zmarszczkami twarz starości. W dużym stopniu bowiem Jumanji 3 jest słodko-gorzką historią o jesieni życia. Z jednej strony – niczym W starym, dobrym stylu albo polskim Na bank się uda – w komediowy, ale nie: obraźliwy sposób zostają ograne tutaj niemal wszystkie klisze utożsamiane ze starością. Z drugiej - twórcy mierzą się z problemami choroby oraz śmierci najbliższych. Równocześnie żaden ze wskazanych motywów nie sprawia, że widowisko staje się trudnym moralnie i emocjonalnie dziełem na miarę Miłości w reżyserii Michaela Hanekego. Dodatkowo, młodym widzom film pozwala przyjrzeć się problemom, które wielokrotnie ciążą na sercu ich dziadków.

Starość jest jednym zakresem problematycznym w filmie. Drugi dotyczy trudności młodych w odnalezieniu się w nowych miejscach, do których wyruszyli na drodze własnego rozwoju. Ciekawe, że w przypadku obu tych wątków, gra Jumanji staje się eskapistyczną odskocznią od codzienności. Bohaterowie dostają nowe ciała i nieznane dotąd możliwości. Tym samym przebywanie w cybernetycznym świecie można odczytywać jako uzależnienie od gier wideo albo jako sięganie po inne używki - z dużym naciskiem na narkotyki - pozwalające nałogowcom uwolnić się od trudów codzienności.

Pod względem fabularnym Jumanji 3 przypomina swojego poprzednika. Twórcy stawiają przed bohaterami podobne zadania jak w poprzedniej części. Nie zmieniają również stawki prowadzonej rozgrywki. Co najwyżej - jak przystało na klasyczny amerykański sequel – "maksują" niektóre motywy. Wszystkiego jest dwa razy więcej, głośniej, mocniej. Nie stanowi to problemu, ponieważ sztampowa historia o złym władcy z fantastycznej krainy jest tylko pretekstem, aby aż do przesady rozbudować wachlarz klasycznych żartów z komedii o zamianie ciał. Na szczęście tym razem bardzo mało jest transpłciowych gagów o dziewczynie w ciele mężczyzny, których niesmaczny – by nie powiedzieć: przaśny - ton drażnił mnie w Przygodzie w dżungli.

Jumanji: Następny poziom pełen jest samoświadomych, tyleż gatunkowych co archaicznych klisz z kina nowej przygody lat 80. XX wieku. Twórcy igrają tutaj z fantasy, grając na nosie miłośnikom Gry o tron. Obrywa się również fanom filmów przygodowych. W niczym to nie przeszkadza, tym bardziej że przedstawione stereotypy bardziej uwypuklają pewne gatunkowe cechy, niż z nich drwią.

Bardzo proste ramy fabularne, na których osadzona zostaje przedstawiona historia, mają bowiem na celu zacieśnienie więzi między poszczególnymi postaciami. I właśnie ta więź staje się doskonałym motorem napędzającym film. Nie udałoby się to, gdyby nie plejada znakomitych gwiazd w obsadzie. Na duże ekrany powraca najniższy król komedii – Danny DeVito. Dodatkowo większość “avatarów” w Jumanji grają: The Rock, Jack Black, Kevin Hart oraz Karen Gillan. Odpowiedni dystans oraz dobre nastawienie każdego aktora sprawiają, że humor wybrzmiewa tu w tak wyśmienity i szczery sposób.

Jumanji: Następny poziom jest kipiącym kotłem licznych gatunkowych szablonów oraz stereotypów. Na szczęście lekkość, z jaką zostają przyrządzone i podane, tylko dodaje smaku całemu seansowi. Przy pomocy celnych żartów oraz banalnych, czasem trywialnych rozmów, twórcy podają widzom bardzo mądrą treść. Nie brakuje również celnego humoru. Do tego widowisko wypełnia wartka i dynamiczna akcja, jakby cała armia Tarzanów spotkała równie liczną gromadę Indianów Jonesów, po czym wszyscy razem zaczęli wyznawać kult Dwayne’a “The Rocka” Johnsona.