Bardzo dobra animacja stała się arcydziełem. Znak jakości i najwyższe słowa uznania. 10
Pora odwiedzić sekcję Rodzinny Weekend Filmowy. W tym roku na Warszawskim Festiwalu Filmowym organizatorzy przygotowali trzy propozycje godne uwagi, a każda już na wstępie kusi opisem. Jedną z nich jest brazylijski film… Tito i ptaki, w reżyserii Gustavo Steinberga, Gabriela Bitar oraz André Catoto. Produkcja mierzy bardzo wysoko, miejmy nadzieję, że wejdzie do polskich kin. Warto czekać.
Piękna wibrująca fantazja, stworzona za pomocą obrazów olejnych, cyfrowych rysunków i animacji graficznych, w której młody chłopiec i jego dwaj przyjaciele wyruszają z misją, aby odnaleźć badane przez ojca ptasie pieśni — jedyną rzecz, która może uratować ich świat. Tito jest nieśmiałym dziesięcioletnim chłopcem, który mieszka z matką. Nagle zaczyna się rozprzestrzeniać niezwykła epidemia, sprawiająca, że ludzie chorują, gdy się boją. Tito szybko odkrywa, że lekarstwo jest w pewien sposób związane z badaniami, które prowadził jego ojciec. On, jak to badacz, znów wyjechał. Tito wraz z przyjaciółmi wyrusza w podróż, aby uratować świat przed epidemią. Poszukiwanie antidotum staje się poszukiwaniem zaginionego ojca i własnej tożsamości.
Niespodzianka, totalne zaskoczenie – czytając program festiwalu, śmiało mogliśmy zwrócić uwagę na „obrazy olejne, cyfrowe rysunki i animacje” – bardzo miłe, dobrego początki, obrazek przykuwa czujne oko widza… Tak rodzą się niespodzianki.
Olśniewające widowisko, bo termin animacja to za mało… Zaczyna się od serii intrygujących obrazów, prolog pisany przy pomocy obrazów olejnych. Szybka wejściówka, jakich ostatnio coraz więcej w produkcjach rozbijających światowe boxy. Coś podobnej jakości miało miejsce w komedii Wieczór gier, oczywiście bierzemy poprawkę na formę prezentacji. Szybko przeskakujemy dalej, poznajemy problem, moralność, historię głównego bohatera – świat Tito, jego najbliższych, zainteresowania i w zaledwie pięć minut stajemy się częścią problemu, którego bardzo silnie trzymają się twórcy. Problem społeczny tak silnie osadzony w animacji to coś niesłychanego. Nareszcie animacja oprócz wzruszeń podaje nam puentę, morał, z którym zostajemy i możemy zrozumieć ideę, a wierzcie na słowo… Jest nad czym przysiąść i debatować.
Zaskoczeniem staje się przewrotna droga do zrozumienia, zagadka, która nie jest oczywista, historia daje nam jako widzom możliwość podróży małych i dużych, samemu przez te 70 minut żyć problemem i zrozumieć coś więcej. Możemy odnieść wrażenie, że historia Tito ma kilka warstw. Chłopiec rywalizujący w konkursie talentów pokazuje, podobnie jak sam film więcej niż jeden talent. Wynalazek staje się pretekstem, tak samo, jak produkcja.
Warstwa audiowizualna w filmie Tito i ptaki to absolutny popis twórców. Ktoś uzna, że postaci są zbyt „leniwie” zrobione, te kontury jakieś takie niemrawe. Otóż nie, taki format nie przeszkadza, wręcz przeciwnie… Nadaje trochę więcej smaku tak precyzyjnie wykonanym obrazom, wyróżnia i podkreśla na barwnym tle. Muzyka pozwala nam płynąć po krainach, bo dzięki tej formie prezentacji mamy wrażenie niekończącej się wędrówki, świata bogatego w krainy, małe miasteczko staje się cudną wyspą.
Kunszt pozwala jeszcze bardziej docenić to wielowymiarowe doświadczenie, jakie nas spotkało. Miasto ponure i mroczne, schowane w swoim depresyjnym klimacie, zbudowane przez ludzi, dostosowane do ich potrzeb, przykryte pod warstwami strachu i opętania, zarządzane przez osoby, którym najwyraźniej na rękę jest ubijać biznes na nieszczęściu cywilizacji. Spojrzenie twórców jest bardzo świeże, pozbawione usilnie wpychanych wątków, mówiące prawdę od A do Z.
Bardzo dobra animacja, ze świetną stylistyką, cudownym pomysłem i odrobiną szaleństwa stała się arcydziełem. Znak jakości i najwyższe słowa uznania. Parafrazując opis filmu… Tożsamość odnaleziona.
