Anna to kino truizmów. Ucieka od klasycznego kina szpiegowskiego, ale w miejsca, do których już wielu dotarło. Powtórka z rozrywki. Chwilami elektryzującej i energicznej, ale powtórka. 4

Kino akcji szukające dodatkowych poziomów interpretacji, nieograniczającej się do ekspresyjnych scen walki i różnego portretowania przemocy. Tak właśnie chciał z otwartym umysłem i przekroczeniem standardowych narracji opowiadać o kobiecie będącej podwójnym szpiegiem Luc Besson w filmie Anna. Niestety, mimo kilku ambicjonalnych podrygów film cierpi na nadmiar, przez co traci ostrość działania i jest po prostu wykoncypowaną kliszą.

Zaczyna się trochę jak brawurowa wersja historii o kopciuszku. Anna jednego dnia jest nieszczęśliwą osobą z marginesu, tkwiącą w marazmie, zdominowaną, której los i byt jest uzależniony od mężczyzny, a kolejnego już zachwyca wszystkich na paryskich wybiegach mody. Anna będąca w półświatku moskiewskim, ze wzrokiem wbitym w ziemię, chwilę później kroczy z dumnie podniesioną głową, rozkochując w sobie wielu. Od zera do bohatera? Narodowego. Anna została przyjęta jako agentka do KGB i jej nieustanne zmiany tożsamości do sesji zdjęciowych oraz pokazów mody pokrywają się z działaniami dla wywiadu, tylko zamiast torebki ma w ręku broń. Jest skuteczna, inteligentna, sprytna, doskonała w swojej robocie. Jednak nie wszystko pójdzie, jak należy. „Z KGB wychodzi się w jeden sposób” mówi numer jeden jednostki, celując bronią w Annę. Tak naprawdę ratunek, który zapukał któregoś dnia do jej rozpadającego się domu i życia, przeniósł ją tylko z brzydkiej klatki do złotej i bogatej.

I tutaj zaczyna się koncert naiwności naszej bohaterki. Jest to pierwszy i nie ostatni zgrzyt w narracji. Nieustannie się akcentuje w filmie wyjątkowość naszej bohaterki, jej przebiegłość, a z drugiej bardzo łatwo Anna daje się nabrać, wygłaszając komunały, którymi film – niestety – jest przesiąknięty. Wycieczki do jej przeszłości są strasznie biednie uszyte i tendencyjne, podobnie jak jej jakaś osobista vendetta, którą w pewnym momencie zacznie prowadzić. Do tego film jako kino akcji sprawdza się fragmentarycznie. Pod względem scen walki jest energetycznie i nie można narzekać na intensywność, nie jest to John Wick, ale naprawę jest dziarsko. Jednak od razu z tyłu głowy mamy takie tytuły, jak Czerwona Jaskółka, czy Atomice Blond i naprawdę Luc Besson nie zaproponował nic w tej formule odświeżającego.

Reżyser chciał zwielokrotnić obraz o kilka warstw znaczeniowych. Film ma ogromny apetyt na zaakcentowanie obecności silnej kobiety w kinie poprzez po prostu dosłowny gniew i zaciekłość, wyeksponować kobiecą lojalność ponad wszelkie inne układy, tym bardziej w zdominowanym środowisku przez mężczyzn. Besson zrobił to różnymi strategiami, bawiąc się konwencjami filmowymi i są momenty, kiedy trafia celnie żartem, karykaturą męskiej siły i wątłości władzy, elektryzującym i sprytnym wybrykiem. Taką skuteczność przewrotności widać we wszystkich love story w tym filmie, które są bardzo ciekawie i sprytnie zaaranżowane, nie popadają w ckliwość i ich poprowadzenie może nas zaskoczyć. Jednak całościowo Luc Besson idzie na skróty, zapętla się w swoich mnogich plot twistach. Jego „zaskakujące” w nadmiarze traci skuteczność. W „Annie” jest wprowadzone bardzo trendy i popowe opowiadanie o feminizmie. Bardzo dosłowne, wtórne oraz płytkie, pokazujące, że kobieta może rozłożyć mężczyzn na łopatki dosłownie i w przenośni. Oczywiście poprzez użycie swojej seksualności Anna może wykorzystać słabość oraz instynkty mężczyzn. To są już ogromne truizmy.

Anna to film, który – niestety – czasami zapali, ale szybko gaśnie. Wyciąga ręce w wiele stron odważnie, ale dosięga znanych już prób wyostrzenia i dodania soczystości do klasycznego kina szpiegowskiego. Reżyser myśli, że umyka w nieznane nam uliczki i będziemy musieli długo kombinować. Nie, my już to znamy. Znamy Annę, było ich już kilka, tylko miały inaczej na imię.