Kwartet naszej narodowej mentalności. Doskonała farsa i komedia, jak to Bóg Mordu przyszedł na polskie wesele. 8

Ślubuję Ci nieuczciwość, nielojalność, oraz że będziemy wspólnie udawać aż do śmierci! Dulszczyznę między wódką a zakąską w doskonałej dynamice nie tylko formalnej, ale i ewoluujących postaci i podnoszącej się temperatury oraz promili przedstawia film Teściowie. Państwo starsi wcale nie muszą być mądrzejsi od państwa młodych, a wesele może nie mieć nic wspólnego z weseleniem się. Dostajemy komedię od debiutanta Kuby Michalczuka, dynamiczną, błyskotliwą i uważnie napisaną, bez kabaretonu, bardzo odświeżającą i swobodnie językiem filmowym operującą, bez recytowania. Bóg mordu wpadł na polskie wesele.

Podążamy krok w krok dosłownie za Andrzejem i Małgorzatą powoli, niczym w kryminale odkrywając, gdzie jesteśmy, co się stało, a właściwie co nie i dlaczego martwią się tym, co nadejdzie. Goście czekają, wódka stygnie, a potrawy się psują, czy tak naprawdę państwo młodzi są tak niezbędni? Absurdalna sytuacja jest dopiero początkiem tego labiryntu zdarzeń, po którym będziemy się przemieszczać, kiedy pojawią niedługo później rodzice panny młodej — Wanda i Tadeusz. Od próby wyjaśnienia, jednego kieliszka na zgodę, sytuacja dociera do noża w ręku do krojenia tortu, który nie wygląda, jakby miał służyć wyłącznie do tego.

Teściowie to świetnie napisana, poprowadzona bez drżenia ręki, niepoczytalna farsa i satyra, która nie stoi ani przez chwilę w miejscu. Chaos z naszym udziałem nie jest rozpraszający, a hipnotyzujący i całkowicie wiarygodny. W pewnym momencie świetnie ciężar historii schodzi na teściów i tutaj zaczyna się demaskacja wszystkiego — zazdrości, braku zaufania, tkwienia w kulturowych uprzedzeniach. Makijaże się rozmazują, a garnitury pocą i koszule gniotą. Rozsądek w pewnym momencie wychodzi z tej imprezy, właściwie jako pierwszy opuszcza pełne min terytorium, a kamera to wszystko, świetnie podnosząc akcje nieprzewidywalnego nastroju, śledzi długimi ujęciami, zatrzymując się tylko wtedy, kiedy zrobią to bohaterzy.

Reżyser nie waha się i na tym polu udaje mu się bez wielkiej pracy analitycznej, ale również nie startując w wadze piórkowej, smakowicie i obficie stworzyć kwartet mentalności polaków, ale też bardziej uniwersalnych zachowań, które chwilami docierają do komediodramatu, a nawet lekkiej makabreski. Autor prawda, że korzysta ze znanego konceptu już w kulturze, czyli hucznej zabawy, ale bardzo intuicyjnie i z wyobraźnią potrafi zrobić z tego zabawę z refleksyjnym "ale". Takie zrównoważone, bez kompleksu filmy, bez nieskutecznych aspiracji do wielkich badań społecznych albo komedii wypchanej i niezgrabnie połączonej gagami są w Polsce naprawdę w ilości deficytowej.

Teściowie to z doskonale rozłożonymi akcentami i dopieszczonym scenariuszem komedia i obserwacja ludzkiego, narastającego gniewu, z dystansem, ale i bez cenzurowania. Nasz rozpalony czworokąt przestaje nad sobą panować, ale reżyser ani przez chwilę.