Filmy seks, kobieca nagość, homoseksualizm, wywiad

Jeden dzień z życia zwykłych ludzi: umierającego starca, młodszej od niego żony, jego pielęgniarza, telewizyjnego guru, policjanta na służbie, kilkuletniego zwycięzcy teleturniejów, byłego zwycięzcy teleturniejów, telewizyjnego showmana i prowadzącej ryzykowny tryb życia dziewczyny. Każda z tych postaci poszukuje akceptacji, miłości, wybaczenia, swego miejsca w życiu...

Młody dziennikarz przeprowadza sensacyjny wywiad z wampirem. Ten wraca wspomnieniami do osiemnastego wieku, kiedy był bogatym plantatorem w Nowym Orleanie. Po śmierci żony i nienarodzonego dziecka, które umarły podczas porodu, zrozpaczony człowiek podpisuje pakt z siłami zła i staje się wampirem.

Obraz ukazuje historię kobiecej kapeli rockowej The Runaways. Grupa powstała z inicjatywy perkusistki Sandy West i gitarzystek Joan Jett oraz Lity Ford w roku 1975. Wokalistką została Currie. Wkrótce muzykalnymi dziewczętami zainteresował się menedżer Kim Fowley, który wylansował zespół bazując na niezwykłym jak na owe czasu wizerunku rockmanek odzianych w bieliznę i skórę. W krótkiej lecz burzliwej karierze panie z The Runaways doczekały się przebojów takich, jak "Cherry Bomb", "Queens of Noise" czy "Born to Be Bad". Zespół zakończył działalność w roku 1979. Cheri Currie dołączyła do zespołu gdy miała zaledwie 15 lat - tyle samo, co dziś Dakota Fanning. Wokalistka eksperymentowała z narkotykami i nie stroniła od zakrapianych imprez.

Opowieść skupia się na znajomości Trumana Copote′a z Dickiem Hickockiem i Perrym Smithem, dwoma recydywistami, którzy włamali się do domu farmera w Kansas i brutalnie zamordowali wszystkich jego mieszkańców. Capote poznał ich, kiedy obaj czekali na egzekucję w celi śmierci.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Lato w Nowym Jorku nigdy nie było bardziej upalne niż w 1977 roku - temperatura utrzymywała się niezmiennie powyżej 40 stopni Celsjusza. Działy się wtedy rzeczy wielkie i straszne. Na miasto spadła plaga kradzieży. Yankees wygrali mistrzostwa świata w baseballu. Trwało dyskotekowe szaleństwo, eksplodował punk rock. Noce spędzano w kultowych klubach 'Studio 54' i 'Plato's Retreat'. Ale kiedy nadchodziła noc, nadchodził też strach - w Nowym Jorku pojawił się psychopata, strzelający z rewolweru kaliber 44 do przypadkowych ludzi. Morderca, nazwany przez prasę "Syn Sama" ("Son of Sam"), dokonał serii potwornych mordów. Nowy Jork ogarnęła panika. Z właściwą sobie wirtuozerią Spike Lee tworzy panoramiczny obraz wydarzeń tamtego lata - lata Sama. "Mordercze lato" pokazuje, w jaki sposób pod wpływem morderstw Syna Sama dezintegruje się życie na Bronksie, zaufanie zmienia się w strach, a przyjaciele stają się wrogami. Film opowiada prawdziwą historię. "Stare, dobre czasy" - mówi z ironią i nostalgią na początku filmu legendarny dziennikarz Jimmy Breslin, wspominając Nowy Jork 1977 r., kiedy narkotyki i przemoc były wszechobecne, a całe miasto żyło w strachu przed Synem Sama. Breslin otrzymywał listy od Syna Sama, czyli Davida Berkowitza. Zanim jednak Berkowitz został złapany, zabił 6 osób i 7 ciężko ranił.

Tuż przed śmiercią malarz Jean-Baptiste Emmerich zapowiada, że "ci, którzy go kochają, wsiądą do pociągu". Następnie umiera. Do pociągu na cmentarz Limoges wsiadają wszyscy jego przyjaciele, ci prawdziwi i fałszywi, spadkobiercy z prawego i nieprawego łoża, bliższa i dalsza rodzina - niektóre rodziny spotykają się wyłącznie na pogrzebach.

Akcja filmu, osadzona w Nowym Jorku, koncentruje się na parze dokumentalistów, Sam Donager (Brooke Shields) oraz jej mężu Terrym (Robert Downey Jr.). Ich najnowszy film chcą poświęcić nastolatkom z "wyższych sfer", które zafascynowane są muzyką i kulturą hip-hopową. Przy okazji poznajemy również Richa Bowera, który diametralnie odmienił swoje życie by stać się managerem grupy hip-hopowej.

Bill Maher znany amerykański komik, postanawia zadać kilka pytań odnośnie religii zwykłym obywatelom i cenionym specjalistom, oraz przedstawicielom kościołów. Stara się przekonać ludzi, że nie wszystko o czym opowiada biblia jest prawdą.

Bogata, młoda, pełna życia dziewczyna z Kalifornii udaje się do Nowego Jorku. Tam spotyka młodego artystę, Andy'ego Warhola, który obiecuje jej to, o czym zawsze marzyła: zrobi z niej gwiazdę! Film jest biografią aktorki Edie Sedgwick, której kariera na chwilę zabłysła dzięki udziałowi w krótkometrażowych filmach Warhola. Edie wkrótce jednak traci kontakt z rzeczywistością uzależniając się od alkoholu i lekarstw. Umiera mając zaledwie 28 lat.