Filmy więźniarka

Granatowy Prawie Czarny to stan umysłu, to niepewna przyszłość, to kolor: kolor, który nie zawsze rozpoznajemy i który zmienia się w zależności od światła, otoczenia i nastroju. Jorge (Quim Gutiérrez) niewiele ma do stracenia. Dokładnie tyle, aby bez żalu zacząć życie na nowo. Pożegnanie z despotycznym ojcem, dozorcą w jednym z drogich apartamentowców, przebiega na tyle burzliwie, że ten dostaje udaru mózgu. Dla Jorge czas zatrzymuje się w miejscu.

Seryjny morderca poluje na ciężarne prostytutki.

Lina, naiwna Wenecjanka, która przeprowadziła się do Rzymu, zostaje oskarżona o kradzież, do której doszło w domu, w którym pracuje jako pokojówka. Nie rozumiejąc, że złodziejem jest tak naprawdę jej „chłopak”, zostaje aresztowana i przewieziona do więzienia dla kobiet „Mantellate”, gdzie poznaje doświadczoną więźniarkę Egle, która bierze ją pod swoją opiekę.

Córka prezydenta zostaje porwana w strefie walk. Do akcji wkracza elitarny oddział najemników, składający się z samych kobiet.

Poruszające się zarówno w wodzie jak i po lądzie rekiny, ścigają grupę półnagich więźniarek, ich strażników i przypadkowo napotkanych ludzi.

Lesya jest młodą więźniarką, niedawno osadzoną w odeskim zakładzie karnym. Już w ośrodku rodzi jej się dziecko. Małego Kolę będzie mogła widywać tylko w wyznaczonych godzinach. Chłopiec pozostanie na oddziale dziecięcym do trzeciego roku życia, potem, jeśli nie weźmie go pod opiekę ktoś z rodziny, trafi do sierocińca. Los Lesyi dzielą wszystkie matki odsiadujące wyrok. Kontrapunktem dla nich jest postać Iriny – strażniczki, zakładowej nauczycielki i psycholożki, cenzorki listów i jak się okazuje, współczującej obserwatorki życia skazanych kobiet. W tym wyczyszczonym z wszelkiego sentymentalizmu, a przecież budzącym niezwykle silne emocje filmie Péter Kerekes zbiera doświadczenia ponad stu rzeczywistych więźniarek. Dramatyzuje ich historie, zachowując jednak dokumentalną konwencję. Z codziennych sytuacji, obserwacji, rozmów, scen reżyser buduje zwięzłą, mocną narrację – przedstawia portret kobiet pod presją, analizuje ich los, jednocześnie zadając pytanie o rolę mężczyzn.

Kiedy grupa zwyczajnych ludzi dowiaduje się, że Ziemię czeka nieuniknione zderzenie z kometą ukrywają się w bunkrze pod miastem Slough, gdzie mają zamiar obejrzeć koniec świata w telewizji.

Grupa kobiet zostaje porwana przez rewolucjonistów i zmuszona do prostytucji w domu publicznym w dżungli. Rewolucjoniści mogą tam wykorzystywać kobiety a sadystyczna naczelniczka więzienia ucina głowy dziewczynom, które nie są wystarczająco chętne do współpracy.

W Paryżu, w kawiarni, Ferdinand (Jacques Perrin), młody fotograf, spotyka Claire (Dany Carrel), rzekomą fotomodelkę. Krótko po tym zostaje pobity przez jej sponsora - Brady'ego (Robert Hossein), ponieważ zrobił jej zdjęcia. Zostaje odwieziony do szpitala. Inspektor Lorenzi (Robert Dalban) zostaje wyznaczony do tej sprawy. Po wyjściu ze szpitala Ferdinand idzie do Claire i wyznaje jej miłość. Claire zostaje aresztowana i osadzona w więzieniu na rok za kradzież. Po jej wyjściu Ferdynand poślubia ją. Kerman (Raymond Gérôme), nowy szef Ferdynanda zatrudnia Claire w kabarecie. Podczas pokazu dziewczyna oczyszcza kieszenie widzów. Ale ponownie pojawia się Brady, który żąda 80% zarobków młodej kobiety, w przeciwnym razie oskarży Claire o bigamię, gdyż jeszcze jest z nią żonaty! Ferdinand przygotowuje się do ucieczki z żoną. Ale kiedy się z nią spotyka, znajduje ją przy trupie Brady'ego, którego właśnie zabiła.

Miastem wstrząsa seria brutalnych okultystycznych morderstw. Dwoje nie lubiących się detektywów John Locke (Steven Dolton) i młoda Terri Keyes (Charlie Bond) łączą swoje siły i podejmują wspólne śledztwo. Ślady prowadzą do opuszczonego budynku, w którym doktor Unnseine prowadzi inspirowane nazizmem "badania medyczne" na niechętnych mu więźniach. Jedna z więźniarek, Annie Dyer, być może posiada klucz do morderstw, a jednocześnie do samego piekła...