Piotr Mirski

Brutalna prawda: nie można nauczyć się surrealizmu, surrealizm trzeba mieć we krwi, jak zatrute geny po dziadku wariacie. przeczytaj recenzję

Flanagan nie tylko kopiuje ikoniczną scenerię, ale i trawestuje słynne sceny. Bez względu na to, czy kieruje nim pycha czy naiwność, wystawia się w ten sposób na bezpośrednie porównania z Kubrickiem - i ta konfrontacja po prostu nie może być dla niego korzystna. przeczytaj recenzję

Minghella wzorowo posługuje się dynamiczną i połyskliwą estetyką, którą w innej, dawno minionej epoce nazywano "estetyką MTV". przeczytaj recenzję

Spencer posiada plastyczną twarz i chętnie robi z niej użytek - na zmianę wyraża za jej pomocą fałszywą serdeczność, zimne wyrachowanie i niczym nieutemperowaną nienawiść - ale gra zbyt ostrożnie i dystyngowanie, żeby zadośćuczynić barwności swojej postaci. przeczytaj recenzję