W wersji twórcy Teatru Wierszalin, Piotra Tomaszuka, pasyjną historię opowiada wikary ze współczesnej parafii na podlaskiej wsi, który postanawia wystawić misterium z parafianami. Tak obsadza role, aby wykorzystać realia życia codziennego wykonawców i podobieństwa ich charakterów do odtwarzanych postaci. „Połączenie przeciwstawnych kategorii estetycznych – wzniosłego i banalnego, religijnej mistyki i rustykalnej prostoty – może stanowić dla widza pewne wyzwanie” – mówi Tomaszuk. Teatr Wierszalin przedstawia historyczne dzieło, posługując się językiem teatru współczesnego. Dramat został zrealizowany w poetyce „teatru śmierci”, zdefiniowanej przez Tadeusza Kantora. Odpowiednikiem reżysera – średniowiecznego „magistra ludens” – staje się Nauczyciel, który wystawia misterium śmierci i zmartwychwstania z pomocą ludzkich figur przypominających szopkowe panopticum. Stają przed nami Strażak, Wdowa, Dziewczyna z walizką, Uciekinier, Urzędnik, Ewanjelista. Oprócz podstawowego źródła literackiego w realizacji spektaklu zostały wykorzystane mało znane staropolskie pieśni wielkanocne i lamenty, opracowane przez Jacka Hałasa – instrumentalistę i wykonawcę muzyki ludowej. Scenograf – Mateusz Kasprzak, tworząc scenografię spektaklu wykorzystał fragmenty malarstwa średniowiecznego i renesansowego autorstwa Giotta, Duccia oraz Hansa Memlinga.