Makoto Shinkai nadał swojej animacji wielobarwne znaczenia i symbolikę. Spośród nich każdy może wybrać coś dla siebie. A niektórzy może wszystkie razem wzięte 6

Licealistka Suzume wychowuje się bez matki, która zginęła w wyniku groźnego tsunami. Córka miała wtedy cztery lata. Odtąd opiekuje się nią ciotka. Suzume jest operatywną dziewczynką, która, jak przyznaje, „sama sobie ustala grafik.” Pewnego dnia spotyka na drodze rodzinnego Kyushu przystojnego młodzieńca, który przemierza wyspę w poszukiwaniu enigmatycznego, wyludnionego miasteczka. Ze zdawkowej rozmowy z Soute Suzume dowiaduje się, iż chłopak „zamyka drzwi, by zapobiegać katastrofom.”. W Japonii takich niestety nie brakuje. Suzume sama doświadczyła działań złowrogiego żywiołu, dzięki któremu straciła przecież mamę. Soute poszukuje symbolicznych dżdżownic, jakie eksplodują spod ziemi, zdobywają kontrolę nad przestrzenią i pacyfikują wszystko dookoła, pozostawiając po sobie totalne zniszczenia. Suzume, choć na jakiś czas traci kontakt z Soute, konsekwentnie podąża jego śladami, chcąc wtórować mu w skutecznym „zamykaniu drzwi”.

„Ku wieczności kierują się zmarli.” - brzmi nieubłagana sentencja, która opisuje konsekwencje wpływu katastrof na ludzkie życie. Suzume chciałaby zmienić tę niedobrą prawidłowość. Nieopacznie przekręciwszy jedną z tajemniczych gałek dziewczyna wywołała całą lawinę konsekwencji. Niejako na zasadzie efektu kostki domina rozwarły się kolejno pozostałe drzwi. Należałoby zatem zamknąć pierwsze, licząc, że automatycznie zatrzaśnie się cała reszta. Jak to jednak zrobić, gdy za nimi stoją przecież rozliczne moce, którym rozmaite katastrofy są jednak na rękę? Droga do ich okiełznania nie będzie więc usłana różami. Dwójka śmiałków chętnych stawić czoła żywiołom to zbyt wątłe siły jak na taki desperacki plan. Suzume i Soute muszą więc nie tylko pokonać nieżyczliwych sobie przeciwników, ale także pozyskać całkiem spore grono wspólników. A potem wraz z nimi „domykać drzwi” i „planować grafik” dla świata, który byłby wolny od katastrof.

„Suzume” to produkcja animowana. Film w reżyserii Makoto Shinkai może się wydać nazbyt przesycony trikami właściwymi dla tego gatunku. Wszystkie efektowne didaskalia nawarstwiają się tu i multiplikują. Trudno ponadto nie ulec wrażeniu, iż mnogość wątków podjętych w „Suzume”, ich różnorodność oraz niekiedy sprzeczność, rozwadnia dość prostą prawdę, z jaką brną w swoje perypetie główni bohaterowie opowieści. Czytelność ucierpieć może z kolei na skutek mimowolnego odciągnięcia widza od najistotniejszych założeń scenariusza. Z korzyścią dla widowiska wypadną za to te z sekwencji filmu, w których odwołano się do chwytów niuansujących i moderujących napięcie. Całość opatrzona zgrabnym podkładem muzycznym złagodzi histeryczny miejscami rezonans planu, na jakim reżyser postanowił rozrzucić zbyt wiele puzzli naraz.

„Tęcza to dobry znak.”- oznajmia Suzume w finale swoich poszukiwań i perturbacji z nimi związanych. Wzmiankowany widok jest kwintesencją zjawiska pogodowego pointującego uprzednie: zawieruchę, niepokój, zgiełk i chaos. Tęcza wraz ze swoim wielobarwnym spectrum nie we wszystkich zakątkach świata kojarzy się jednak dobrze. W japońskich realiach ma ona chyba mimo to dobre konotacje. Makoto Shinkai nadał swojej animacji wielobarwne znaczenia i symbolikę. Spośród nich każdy może wybrać coś dla siebie. A niektórzy może wszystkie razem wzięte.