Każda sekwencja tego miałkiego pomysłu miała prawdopodobnie swoje umocowanie we wcześniejszych produkcjach gatunku. „Room 203” jest zatem wtórną rekapitulacją ich wszystkich naraz. 3
„Jeśli teraz wyjdziesz, nie wracaj do nas po pomoc.” - takim komunikatem żegna matka ambitną córkę. Kim zamierza stanąć na własnych nogach. Tymczasem z impetem trzasnęła drzwiami luksusowego cadillaca, opuściwszy złotą klatkę. Bogaci rodzice niepogodzeni z afrontem, jaki rzadko im się trafia, bezradnie pomachali córce. Kim wprowadza się do apartamentu, jaki ma za sobą niezbadane tradycje. Do towarzystwa dobrała sobie Izzy, która posiada niestety skłonności do autodestrukcji: pije i ćpa. Dziewczyna niedawno pogrzebała matkę. Sama jest początkująca aktorką. W tym fachu niełatwo zaistnieć. Izzy jest zdesperowana. W barze poznaje atrakcyjną menadżerkę odpowiedzialną za wynik aktorskich castingów. Ta może jej udostępnić klucz do kariery. Tymczasem Kim oraz Izzy zgłębiają tajniki nowego apartamentu, który kryje w sobie sporo niespodzianek. Szklana mozaika zamiast okna czyni mieszkanie miejscem dość ciemnym, nostalgicznym, wręcz przygnębiającym.
Kim wnikliwie czyta kodeks etyki dziennikarskiej. Chwilę przedtem poznała Iana, który także zamierza studiować taki kierunek. Para ma się ku sobie. Dziedzictwo domu wynajętego przez Kim oboje poczytują sobie jako ambitny plan godny rozwikłania przez studentów aspirujących reprezentowanie czwartej władzy. Tajemnic apartamentu strzeże kostyczny właściciel. Oprowadzając Kim po przestrzeniach apartamentowca zastrzega kolejne zakazy. Wynajmującym nie wolno zejść do piwnicy, hałasować po 21, ani korzystać z parkingu bez opłaty. Izzy w ramach uwodzenia widowni, w tym wypadku Kim, aranżuje sekwencję, podczas której wyjmie z wyżłobionej w ścianie dziury atrakcyjny naszyjnik. Później dziewczyna założy go na szyję. Odtąd rozpocznie się pasmo utrapień rzucających cień na mimowolnych bywalców pokoju 203.
Film pod takim właśnie tytułem jest w zamierzeniu horrorem, ale zbyt wiele zabiegów wykorzystywanych w tego rodzaju konwencji będzie tu zbyt przewidywalnych. Pojawia się zatem i mroczna piwnica, i niedająca się uszczelnić dziura w ścianie, i gburowaty właściciel. Próżno w filmie Bena Jaggera szukać pierwiastków odkrywczych. Bohaterki opowieści zasypują się niskich lotów komunałami. „Trzeba docenić każdy poranek.” - mówi jedna z nich. „Kocham cię.”- odpowiada druga. W tle rozgrywa się wywołujące ciarki na plecach realizatorów widowisko. Niestety, chyba wyłącznie u nich. Każda sekwencja tego miałkiego pomysłu miała prawdopodobnie swoje umocowanie we wcześniejszych produkcjach gatunku. „Room 203” jest zatem rekapitulacją ich wszystkich naraz, z tym tylko założeniem, że w mniej wykwintnym wydaniu.
„Drąż!”- podpowiada Ian. To sugestia płynie z ust życzliwego i bardziej doświadczonego studenta. Dociekliwość to jest właśnie cecha, jakiej nie powinni wystrzegać się przyszli dziennikarze śledczy. Kim przyjmuje tę wskazówkę z całym dobrodziejstwem jej inwentarza. Dziewczyna wszczyna własne śledztwo. Angażuje do niego również Iana. Oboje drążą nie tylko niezbadane dotąd tropy, ale też tajemnicza dziurę. Ona, rzecz jasna, stanowić będzie klucz do rozwiązania zagadki. W chwili desperacji Kim zasłoni ją powieszonym lustrem. Zabieg ten wzmoże tylko dość przewidywalny tok dramaturgiczny. Żeby wyjść poza jego nawias twórcy filmu musieliby głębiej drążyć swoje własne zasoby intelektualne. Chyba jednak nie posłuchali rad, jakie sami zalecali.
