Rok 1977. Adam Grosicki, odsunięty od służby oficer służby bezpieczeństwa, dostaje szansę na powrót. Musi zdobyć materiały kompromitujące członków rodzącej się demokratycznej opozycji. Spośród opozycjonistów, którzy mogliby mu pomóc w ich zdobyciu, Grosicki typuje osiemdziesięcioletniego księdza – Jana Zieję. Wkrótce Zieja zostaje wezwany do Urzędu Bezpieczeństwa. Podczas spotkania okazuje się, że ksiądz nie tylko stanowczo odmawia współpracy, ale próbuje jeszcze, niejako przy okazji, ewangelizować przesłuchującego go majora. Ich rozmowa staje się pretekstem do retrospektywnych opowieści z bogatego życia księdza.

Pierwsze wielogodzinne spotkanie z księdzem Zieją nie przynosi Grosickiemu spodziewanych efektów, oficer odwiedza więc księdza w jego mieszkaniu przy klasztorze Urszulanek przy Wiślanej. Przychodzi pod pretekstem ostrzeżenia kapłana, że kilku przyjaciół księdza, bawiących się w działalność opozycyjną, może wkrótce zostać aresztowanych. Tylko Zieja może ich uratować. By wzbudzić większe zaufanie księdza, Grosicki sugeruje, że ich losy przecięły się niegdyś, w momencie kiedy to jego matka, w tajemnicy przed ojcem, ochrzciła go. Akt chrztu podpisał ksiądz Jan Zieja.

Kolejne spotkanie z Zieją nie przynosi Grosickiemu spodziewanych rezultatów, oficer prosi swoich mocodawców, by aresztowali kilku działaczy opozycji. Pułapka zaczyna działać. Wzburzony Zieja przychodzi do Grosickiego i chce widzenia ze swoimi przyjaciółmi. Kilka dni później zostaje zawieziony do więzienia. Tam spotyka się z aresztowanymi, a ich szczera rozmowa jest nagrywana. Grosicki uzyskuje wreszcie informację, której bezskutecznie od tak dawna poszukiwał. Informację, która odpowiednio spreparowana, może zniszczyć cały ruch.