W Super Natural dwa pozaludzkie głosy wzywają do zanurzenia się w bujnym ekosystemie filmowym Jorge Jácome'a. Czy to głosy syren, których pieśni od zawsze wabiły żeglarzy, by zejść z utartego kursu i pogrążyć się w pianie złudzeń? Zapadnij się w fotelu – nęcą. – Czy już śpisz? W lepkim, wodnym żywiole prowadzą widza od płynnych początków życia, przez wiele cykli snu, do międzygatunkowych spotkań z hybrydowymi stworzeniami. Po części multisensoryczny kolaż, po części medytacja z przewodnikiem. Super Natural angażuje fizyczność zarówno performerów, jak i widzów. Reżyser przekształca subtropikalną przyrodę Madery w pierwotną zupę form – ciał w kontakcie, ciał rozpływających się w krajobrazach, ciał splecionych z innymi ciałami: ludzi, roślin, owoców i zwierząt. Bez ustalonego kształtu, nie są to ciała stałe, lecz zmienne, plastyczne, zawsze w ruchu. Kadr wypełniają nasycone kolory, nie sposób powiedzieć, gdzie kończy się jeden i zaczyna drugi. Cyjan przechodzi w magentę, po drodze migocząc odcieniem baby blue. Czy to właśnie widzą syreny, gdy zamykają oczy? Obezwładniający seans, będący kinowym odpowiednikiem ciepłego, mocnego uścisku, który formułuje nową koncepcję intymności. Rzecz o byciu razem.