Wzlot i upadek amerykańskiej rodziny opowiedziany w serii zabawnych lub dramatycznych scen rozgrywających się w ciągu 20 lat. Widzimy je oczami dorastającego Jessego Damroscha – częściej obserwatora niż uczestnika wydarzeń. Film Ricky’ego D’Ambrose’a przypomina nie tyle klasyczną narrację, ile precyzyjnie skomponowany kolaż dźwięków i obrazów. Ważną część historii stanowią bowiem fragmenty starych reklam, wiadomości telewizyjnych czy relacji z wydarzeń kluczowych dla amerykańskiej polityki końca XX wieku. Katedra jest nie tylko częściowo autobiograficzną opowieścią o doświadczeniach i wyzwaniach, z jakimi muszą mierzyć się bliscy sobie ludzie, lecz również hipnotyzującą medytacją na temat pamięci, wspólnej historii, ulotności wspomnień oraz kłamstw, na jakich budowane są związki. To także refleksja nad społecznymi i politycznymi zmianami, jakie zachodziły w kraju w latach 80. i 90.