„Minghun” zapewne nie wzbudzi szalonych kontrowersji estetycznych ani obyczajowych, wywołując nieśmiało i taktownie temat zgoła nam nieznany 7
Jurek traci córkę. Marysia, zwana Masią, ginie w wypadku samochodowym. Wiadomość spada na ojca niespodziewanie. Jerzy znajduje się w stanie emocjonalnej pustki. Mężczyzna wychowywał córkę samotnie. Żona opuściła ich nieco wcześniej. Masia po matce odziedziczyła skośnookie rysy. Ben, teść Jerzego, również jest zdruzgotany pożegnaniem w krótkim czasie córki i wnuczki. Pogrążony w niemocy Jurek wkrótce ulega namowom dziadka Masi. Ben sugeruje dokonanie pogrzebu w chińskim obrządku minghun. Zakłada on połączenie dusz i ciał zmarłych o zbliżonych rodowodach i pasjach. Pogrążeni w boleści mężczyźni szukają zmarłego, który przejawiał, tak jak Masia, predylekcje do muzyki oraz podobną wrażliwość. „To zabobon” – początkowo protestuje Jerzy. Ben niby nie nalega, ale coraz konsekwentniej forsuje swoją ekscentryczną koncepcję.
„Wypierdalać!” – krzyczy podczas ceremonii pogrzebowej siostra młodego nieboszczyka. Jerzy złożył ostentacyjną ofertę rodzinie denata. Wedle niej miałby być on pochowany z Masią, mimo że nigdy się nie znali. Jej ojciec spotkał się z afrontem i kategoryczną odmową. Kuriozalna propozycja wywoła wręcz słowną agresję spadkobierców. Jurek wkrótce spotyka w sklepie jego właścicielkę. Anna także rzekomo straciła syna. Doświadczony w tym względzie rodzic składa okolicznościowe kondolencje. Okazuje się, iż syn Anny umrze dopiero później. Czyżby opatrzność chciała w ten sposób narzucić swoje osobliwe sugestie? Anna wkrótce zjawia się w progu mieszkania Jerzego. Teraz już jadą na tym samym wózku. Osamotnieni rodzice szukają punktów wspólnych w biografii Marysi i Borysa. „Porsche? Rozjebałby je na pierwszym drzewie” – dosadnie i sceptycznie skomentuje pomysł Jerzego Anna. Ojciec Masi zasugerował, iż może pasja do samochodów mogłaby być wspólnym mianownikiem zainteresowań młodych, których drogi nigdy się nie przecięły. Niebawem do świadomości rodziców dociera nieco inna prawda.
Jan P. Matuszyński, autor pamiętnej Ostatniej rodziny, nakręcił niniejszym film bardzo kameralny, który chyba nie ma konkretnie sprecyzowanego adresata. Przesłanie fabuły pozostanie tu uniwersalne i ponadczasowe. Minghun to propozycja zadumy nad tym, co wszystkich nas wszelako czeka. Nieśmiała sugestia adaptacji w obcym gruncie kulturowym ekscentrycznej i niekompatybilnej z naszymi wzorcami tradycji warta jest jednak docenienia. Próżno tu mimo to doszukiwać się drugiego dna. W ostateczności Minghun takiego nie zaoferuje. Film Jana P. Matuszyńskiego okaże się nienatrętnym spojrzeniem z innej perspektywy na to, co ostateczne. Może także być uznany za próbę rewizji tego stanu. Marcin Dorociński musi w tym celu chwilowo przestać kląć i zostać odciągnięty od spluwy, która towarzyszy mu na planie niemal zawsze, by spolegliwie przywdziać kuchenny fartuszek. Za odkrycie można chyba uznać Ewelinę Starejki w roli Anny. Ta niby doświadczona, ale nieopatrzona szerzej i nieskojarzona na trwałe z żadnym konkretnym wydarzeniem filmowym aktorka dobrze odnajdzie się we właściwie skrojonej pod nią roli.
„Samotność jest najgorsza” – przekonuje zgorzkniały, ale doświadczony życiem Ben. Dziadek Masi wie, co mówi. Minghun zapewne nie wzbudzi szalonych kontrowersji estetycznych ani obyczajowych, wywołując nieśmiało i taktownie temat zgoła nam nieznany. Film Jana P. Matuszyńskiego pozwoli co najwyżej uniknąć hipotetycznej sytuacji jak ta z pogrzebu, gdy nieubrana w kurtuazyjne ogólniki propozycja wywoła powszechny szok towarzyski.
Dziękujemy za seans sieci Cinema City
