Zero wspomina pierwsze spotkanie z Cesarem w salonie gier w latach 80. Później wpada na kolację do domu Cesare’a na zaproszenie jego matki i zrywa kolejne plakaty.
Zero i Pancernik wracają pamięcią do nastoletnich czasów i próbują ustalić, dlaczego Cesare stał się taki, a nie inny, oraz starają się podjąć z nim dyskusję.
Zero myśli o chwili, kiedy na jego przyjaźni z Cesarem pojawiły się pierwsze rysy. Sarah, rozdarta między ideałami a pracą marzeń, dyskutuje z przyjaciółmi.
Działania ratusza i budząca się przemoc sprawiają, że Zero chce odejść. Kiedy jednak Secco opowiada o swojej bolesnej młodości, Zero wybiera sprawiedliwość.