Yuval Adler skomponował niewielkimi siłami widowisko niezbyt ambitne, ale wystarczająco pasjonujące 6
„Wybierz kartę!” – mówi tonem nieznoszącym sprzeciwu intruz, który wsiadł do samochodu Jamesa. Ten zmierzał do szpitala, jego żona właśnie będzie rodzić. Oboje spodziewają się dziecka. Poprzednie umarło w trakcie porodu. Małżonkowie wyczekują potomka z niecierpliwością, James miał dojechać, by asystować żonie podczas narodzin. Nieoczekiwanie na parkingu szpitalnym dosiadł się nieproszony gość. Pasażer wycelował lufę w kierunku Jamesa i kazał jechać w wyznaczonym przez siebie kierunku. Żona przypomina o swojej obecności, telefon Jamesa przejął jednak kłopotliwy Pasażer, który z nieznanych pobudek zmienia kurs Kierowcy. „Kiedy wrócę do domu? – pyta prowadzący wóz. „Dlaczego zakładasz, że wrócisz?” – brzmi lakoniczna i zaskakująca odpowiedź. James wybiera jedną z kart nieznanej sobie talii. Całkiem przypadkiem napastnik wyjmuje taką samą. Drogi współpasażerów odtąd wydadzą się zbieżne.
„Zapytaj, czemu dzisiaj piję cały dzień” – podpowiada Pasażer, nie zdejmując palca wskazującego z cyngla pistoletu wycelowanego w Kierowcę. James dotychczas był pochłonięty innymi sprawami. Teraz musi się skupić na problemie, jakiego nie oczekiwał. Pasażer jest zdeterminowany, właściwie nie wiadomo, czego konkretnie chce. James posłusznie wykonuje dyrektywy problematycznego gościa, ale jednocześnie jest nękany telefonami żony, która dopytuje o nieobecność męża w szpitalu. Małżonek dotąd nie dawał jej powodów lekceważenia. Tym razem James przepadł bez echa, a na monity małżonki odpowiada zdawkowo. Mężczyzna nie umie odpowiedzieć na pytania: ani dlaczego Pasażer pije, ani, tym bardziej, czemu uprowadził samochód i sterroryzował Pasażera oraz zabił po drodze niewinnych ludzi.
Nicolas Cage (jako Pasażer) swoją osobą przynosi gwarancje spektakularnej przygody. W filmie pt. „Diabelska jazda” niniejsza trafi się automatycznie. Kameralna rozgrywka stoczona pomiędzy Pasażerem a Kierowcą nie sprowadzi się wyłącznie do ekwilibrystyki i strzelaniny. Spoza niej wychynie zadawniony wątek, który uczyni spór uzasadnionym. Yuval Adler skomponował niewielkimi siłami widowisko niezbyt ambitne, ale wystarczająco pasjonujące. Aktorzy zatrudnieni przez reżysera wywiązali się z poleconych zadań celująco, a sam film, mimo nie nazbyt wygórowanych założeń, skłania do całkiem uzasadnionych refleksji. Czy ofiara, którą wyznaczono w pierwszych sekwencjach opowieści jako skrzywdzoną, naprawdę nią jest? Jak pogodzić widza z odwróconą logiką na wstępie narzuconej narracji? Pytania te stanowić będą o właściwej konstrukcji filmu, który pozornie wyda się przewidywalnym, ostatecznie zaś przekornie zastanawiającym.
„Japończycy mówią, im boleśniejsza śmierć, tym wyżej do nieba pójdziesz” – peroruje Pasażer, nie zdejmując palca z cyngla pistoletu wycelowanego w skroń Jamesa. Ten ostatni przestał gubić się w dywagacjach, co jest powodem ataku. Już wie, że nie był on przypadkowy. Prosta konstrukcja sytuacyjna zaczyna się sypać. Bezwzględny agresor może mieć uzasadniony powód eskalacji. W zdarzeniu ginie policjant, kilka przypadkowych osób zostanie sterroryzowanych. James nie chce iść do nieba, a już na pewno nie nazbyt wysoko. Współpasażerowie nawzajem przykładają sobie lufy do głów, ale widz prawdopodobnie zatraci się w dezorientacji. Film Diabelska jazda na szczęście nie przynosi prostych ani trywialnych rozwiązań. Tu trzeba wybrać właściwą kartę. A nawet trafny wybór nie gwarantuje spełnienia założonych na wstępie racji.
