Wes Craven po raz trzeci przedstawia nam starcie Sidney z Ghostfacem. No i cóż z tych trzech części muszę przyznać, że ta jest niestety najsłabsza. Po raz kolejny jest to bardzo samoświadomy film, który tym razem na celownik bierze finały trylogii. Oczywiście tak jak poprzednio zostają tutaj nam dosłownie wypunktowane cechy takich filmów. I tutaj małe zaskoczenie może się pojawić, bo przedstawia je nam znana już postać z serii co jest naprawdę miłym zaskoczenie dla widza. Też na mały plusik muszę zaliczyć króciutki występ gościnny Carrie Fischer. Niby mała scenka ale jednak cieszy. Co oprócz tego. A więc przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze umiejscowienie akcji w trakcie kręcenia filmu Stab 3 było naprawdę ciekawym rozwiązaniem, wydaje mi się, że jednak nie wykorzystano tutaj w pełni potencjału jaki z tego wynikał. Troszkę pokrywa się to z dugą rzeczą o której chce napisać czyli wykorzystaniu przez naszego Ghostface urządzenia do zmieniania głosu. Za każdym razem jak tego używał to było to bardzo przewidywalne, a można było się z tym trochę pobawić i zaskoczyć widza. Ta sztuka jednak się nie udała. Z plusów na pewno muszę jeszcze wymienić interakcje między dwójką bohaterów czyli Gale oraz Dewey’a. Może i trochę w tym miejscu przesadzę ale jak dla mnie był to najlepszy element całego tego filmu. W ogólnym rozrachunku czuć było tutaj duży potencjał, który jednak nie został wykorzystany, co poskutkowało, że dostaliśmy najgorszą część z pierwszych trzech.

Następuje wyczerpanie tematu, ale z sympatii nie skrzywdzę tej serii złą oceną, bo to jedne z pierwszych horrorów

Przy gatunku powinna być dodana komedia – wtedy bym dał wyższą ocenę. Naprawdę film nie jest w żaden sposób straszny, nie dorównuje pierwszej części która była jako jedyna udana. 5/10

Tutaj już ledwie mogę dać 6, bo schemat cały czas ten sam, a zabójca to już z dupy wymyślony dosłownie… co kolejnego, wujka, dziadka, pradziadka wymyśli XD ?

Jak dotąd najbardziej nielogiczna część.