To kino, które nie boi się eksperymentów i zaskakujących rozwiązań, a jednocześnie pozostaje przystępne i angażujące. Film Drew Hancocka nie daje prostych odpowiedzi, ale zmusza do refleksji. 7
Czy prawdziwa miłość może być zaprogramowana? A może to właśnie zdolność do kłamstwa definiuje nas jako ludzi? Towarzysz, najnowszy thriller science-fiction w reżyserii Drew Hancocka, rzucił mnie w wir emocji, przemocy i filozoficznych rozważań na temat relacji międzyludzkich. Film, który na pierwszy rzut oka może przypominać miks M3GAN, Her i Barbarzyńców, okazuje się czymś znacznie bardziej nieprzewidywalnym i niepokojącym.
Główną bohaterką Towarzysza jest Iris (Sophie Thatcher), idealna dziewczyna dla swojego chłopaka Josha (Jack Quaid). Idealna w dosłownym tego słowa znaczeniu - Iris jest bowiem androidem zaprogramowanym tak, aby spełniać każdą zachciankę swojego partnera. Ich związek wydaje się sielanką, ale szybko staje się jasne, że Josh nie jest tym sympatycznym facetem, za jakiego się podaje. Ma pełną kontrolę nad Iris - od jej poziomu inteligencji, przez emocje, aż po intensywność uczuć, które mu okazuje.
Sytuacja nabiera tempa, gdy para przybywa do luksusowej posiadłości nad jeziorem, należącej do tajemniczego Rosjanina, Sergeja (Rupert Friend). Towarzyszą im znajomi: sarkastyczna Kat (Megan Suri), para Eli (Harvey Guillén) i Patrick (Lukas Gage). Ich spotkanie zaczyna się jak typowy wyjazd towarzyski, ale kiedy Iris niespodziewanie popełnia akt przemocy, który nie powinien być możliwy dla jej zaprogramowanej natury, impreza zamienia się w brutalną rozgrywkę o przetrwanie.
Hancock z precyzją buduje napięcie, a jego film nie daje się jednoznacznie zaszufladkować. Towarzysz to zarazem brutalna satyra na męską kontrolę nad kobietami, jak i dynamiczny horror, w którym walka o przeżycie przybiera niespodziewane zwroty. Iris, stopniowo zyskując świadomość swojej sytuacji, przechodzi fascynującą transformację - od posłusznej towarzyszki do buntowniczej maszyny pragnącej wolności.
Sophie Thatcher błyszczy w roli Iris, balansując między androidową sztucznością a narastającą desperacją. Jej kreacja sprawia, że widzowie z miejsca zaczynają jej kibicować. Jack Quaid, którego znamy (i niekoniecznie lubimy, przynajmniej ja nie jestem jego wielkim fanem, a wręcz przeciwnie) z The Boys, tym razem idealnie wciela się w postać dupkowatego Josha - faceta, którego urok to tylko fasada skrywająca toksyczną potrzebę dominacji.
Towarzysz nie jest filmem, który opiera się na jednym wielkim zwrocie akcji. Już w pierwszych minutach reżyser (zresztą dystrybutorzy filmu także tego nie kryją i prezentują nam ową informację w zwiastunach) wyjawia widzom kluczowy sekret: Iris jest androidem. Prawdziwa zabawa zaczyna się dopiero później, kiedy Hancock serwuje kolejne twisty, które sprawiają, że film wciąga i nie pozwala przewidzieć, dokąd zmierza historia.
Film balansuje między mrocznym humorem, napięciem i okrutnymi scenami, które potrafią wstrząsnąć. Jest w nim też sporo satyry, bowiem Hancock w przewrotny sposób demaskuje mechanizmy toksycznych związków, w których kontrola i manipulacja są sprzedawane jako "miłość".
Na pewno Towarzysz będzie idealną propozycją dla osób szukających jednocześnie intrygującego thrilleru, ostrej satyry krytykującej społeczeństwo, a także dynamicznej rozrywki. To kino, które nie boi się eksperymentów i zaskakujących rozwiązań, a jednocześnie pozostaje przystępne i angażujące. Film Drew Hancocka zamiast dawać proste odpowiedzi, zmusza do refleksji i wytężenia szarych komórek. Całkiem inteligentna i sensowna rozrywka.
