Steven Soderbergh udowodnił, że aby skonstruować dzieło szpiegowskie, nie trzeba iść szeroką ławą, a po drodze zgarniać do projektu masy kaskaderów i ich ofiar 7

Philip wezwał George’a na tajne spotkanie w klubie nocnym. Tu łatwo się ukryć wśród lawirujących po parkiecie imprezowiczów. George nie wygląda na hulakę, raczej na ascetycznego urzędnika. Archaiczne okulary mogą wyróżnić mężczyznę w tłumie balangowiczów. Wszyscy są jednak pochłonięci spazmatycznym melanżem i nie zauważą, gdy Philip weźmie George’a na bok, by wydać mu zwięzłe wskazówki. W „firmie” zagnieździł się kret. Być może jest nim nawet żona George’a. On sam oddał wielkie usługi wywiadowi. Nie eliminuje go to jednak z grona podejrzanych. Zwłaszcza, że wkrótce, młody zleceniodawca zadania pada rażony apopleksją. George ma osobisty interes w odnalezieniu przecieku. Żona przecież też działa na rzecz tutejszych służb wywiadowczych. Często nie ma jej w domu. Co robi wtedy? W instytucji zatrudniającej małżonków i pozostałych z listy podejrzanych o zdradę nie tak łatwo wyłgać się od posądzeń. Zawsze każdy z podejrzanych może jednak wykpić się dobrem „firmy” i rzucić rutynowy slogan: „black bag”. To coś w rodzaju hasła „pomidor” używanego w trakcie niewinnej gry, gdy przyjmuje ona zbyt wnikliwy charakter. Enigmatyczne hasło - wytrych zamyka natychmiast ciąg skojarzeń i dociekań.

„On zdemaskował własnego ojca” – niesie się fama za rutynowanym w kwestiach wywiadowczych George’m. Agent miał już w swojej biografii epizody prywatnie dwuznaczne. Tatę obnażył, gdyż późniejszy as wywiadu, jak sam o sobie mawia, brzydził się kłamstwem. Ojciec dopuścił się wielu niegodziwości wobec matki George’a. Tamten poligon doświadczalny chluby agentowi w zespole współpracowników nie przyniesie. George ma mimo to doświadczenie w drążeniu kwestii osobistych. Gdy teraz wywiadowca dostanie impuls sugerujący udział żony w zdradzie ojczyzny, nie zawaha się wyeliminować z gry „kreta”. „Okłamałabyś mnie?” – pyta mąż swoją żonę w chwili intymnej słabości. Oboje znaleźli się chwilowo na drodze dalekiej od relacji oficjalnych. „Tylko, gdybym musiała” – taka replika nie zamyka ciągu podejrzeń, a wręcz je rozwija.

Szpiedzy nawiązują w sposób całkiem obiecujący do wytęsknionego kina sensacyjnego sprzed lat, wyzbytego formalnych atrybutów efekciarskich, zdanego na prymat mnożących się pięter wątpliwości i niuansów psychologicznych. George musi dotrzeć do jądra spisku zawiązanego we własnym gnieździe zawodowym. Agent nie powinien kierować się emocjami. Te są wręcz zabronione. Grono podejrzanych nie będzie szerokie. Motywacje poszczególnych członków tej samej instytucji są jednako rozległe. Steven Soderbergh udowodnił, że aby skonstruować dzieło szpiegowskie, nie trzeba iść szeroką ławą, a po drodze zgarniać do projektu masy kaskaderów i ich ofiar. W filmie Szpiedzy strzałów pada mało. A nawet i te, które się przytrafiły, nie mają większego wpływu na wyznaczone widzom pułapki intelektualne.

„Rzuciłem kamień, teraz sprawdzam kręgi” – wspomni George, który uprzednio zaprosił na niezobowiązującą kolację umoczonych podejrzeniami współpracowników. Gospodarz usiłował rozegrać gości podstępem gry towarzyskiej. Ci są jednak zbyt doświadczeni w symulacjach operacyjnych, by dać się złapać na kłamstwie podczas prywatnego party. Każdy wszak może zasłonić się uniwersalnym hasłem zamykającym dowolne rozdanie. „Zacisnęłaś swój zwieracz odbytu?” - pyta już oficjalnie George współpracownicę przesłuchiwaną z wykorzystaniem wariografu. Indagowana koleżanka wyćwiczyła się w technikach składania zeznań przy użyciu chytrego urządzenia. Widzowie filmu Szpiedzy podczas seansu mogą ten sam zabieg wykonać całkiem bezwiednie.

Dziękujemy za seans sieci Cinema City