Kolejny tajlandzki film, gdzie dostajemy dużo akcji i zero fabuły. 5

Kolejny tajlandzki horror jaki miałem okazję obejrzeć. Przyznam, że spodziewałem się po kilku poprzednich dostać dobry, mroczny film o bardzo ciekawej fabule. Niestety, tym razem forma przerosła treść. Opapatikę traktować należy bowiem w dwóch kategoriach.

Z jednej strony mamy tu bowiem bardzo dobre bijatyki, zarówno w wykonaniu nadludzi dysponujących różnorodnymi mocami, jak i całych oddziałów komandosów próbujących powstrzymać Opapatików. Trup ściele się gęsto, układy walk są zrobione naprawdę przyzwoicie, a moce każdego wybranego dobrane ciekawie i różnorodnie. Ta warstwa prezentuje się naprawdę fajnie, widowiskowo, dorównując amerykańskim hitom kinowym.

Na plus zaliczam również efekty specjalne. Zrobione, co prawda, nie tak widowiskowo, ale dobrze dopełniają całość. Wszystko wygląda realistycznie, zwłaszcza nadzwyczajne umiejętności bohaterów.

Z drugiej strony film ma wiele dziur i niedociągnięć w fabule. Właściwie poza scenami walki pozostałe sceny są nieprzemyślane i po prostu nudne. Sama fabuła jest bardzo pokrętna, przyjaciele z niewyjaśnionych przyczyn stają się wrogami, kilkuosobowy oddział komandosów nagle zmienia się w znacznie liczniejszy. Przekłamania widać już na samym początku, gdzie dowiadujemy się o czterech nadludziach, a dalej okazuje się, że jest ich pięciu. Najgorsze są jednak sceny pogoni, gdzie pomimo tysięcy kul nie udaje się trafić ściganego, a ten zabiwszy tuziny wrogów zostaje złapany, po czym uwalnia się i ucieka.

Podsumowując, film jest kolejnym średniakiem, który spokojnie można sobie darować. Jeśli jednak zdecydujemy się na jego obejrzenie to warto zobaczyć same sceny walk a pominąć wszystko inne. Na pewno nic na tym nie stracimy.