Głodne duchy to według tradycji buddyjskiej istoty, których główną cechą jest ciągłe nienasycenie. Symbolizują one głód duchowy, który często staramy się zaspokoić, goniąc za tym, co zewnętrzne i materialne. Reżyserski debiut Michaela Imperioli pełen jest głodnych duchów. Nowojorczycy w różnym wieku i o różnym pochodzeniu etnicznym spragnieni są emocjonalnego, zmysłowego i duchowego spełnienia. Ich wzajemnie przecinające się ścieżki odzwierciedlają ducha czasu, w którym desperacja świata zachodniego zderza się z religijnymi naukami Wschodu. Film pokazuje, że Imperioli okazał się zdolnym uczniem Scorsese'go i Ferrary.