Aktorzy
Aktor zasłynął kreacjami w filmach Caroline Link: Po tamtej stronie ciszy - 1996, nominacja do Oscara i Nigdzie w Afryce - Oscar 2003 w kategorii najlepszy film zagraniczny. Habich otrzymał za Nigdzie w Afryce w 2002 roku Niemiecką Nagrodę Filmową dla najlepszego aktora drugoplanowego. W roku 2005 aktor wystąpił w nominowanym do Oscara filmie Upadek Olivera Hirschbiegela.
Habich urodził się 12.01.1940 w Niemczech, obecnie mieszka w Paryżu i Zurychu. Po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Muzyki i Sztuk Dramatycznych w Hamburgu kontynuował dalszą naukę w Paryżu w Konserwatorium Sztuk Dramatycznych. Aktor był również uczniem Uty Hagen i Lee Strasberga. By poznać tajniki ich nauk warsztatu aktorskiego udał się do Stanów Zjednoczonych.
Habich należy do elity aktorów teatralnych w niemieckojęzycznym kręgu. Pracował m.in. w Monachium, gdzie udzielał się w kameralnych sztukach "Munchner Kammerspiele", czy w teatrze "Schauspielhaus" w Zurychu. Był przez trzy lata członkiem renomowanego teatru Petera Brooka w Paryżu ("Mahabarata"). Pierwszy raz wystąpił przed kamerami w latach 70-tych jako odtwórca głównej roli w sześcioczęściowej telewizyjnej serii Fritza Umgeltersa "Die merkwurdige Lebensgeschichte des Friedrich Freiherrn von der Trenck". Tą udaną filmową kreacją zagwarantował sobie pewne miejsce w niemieckiej i europejskiej telewizji oraz branży kinowej. Do jego wcześniejszych filmów należą: Fangschuss Volkera Schlondorffa (1975), Die Reinheit des Herzens Roberta von Ackerensa (1980), Imperativ Krzysztofa Zanussiego (1982) i Der Passagier Welcome in Germany Thomasa Braschsa. W latach 90-tych znów mogliśmy podziwiać aktorski kunszt Matthiasa Habicha w niemieckiej telewizji m.in. w "Deutschlandlied" Toma Toellesa (1994), w "Im Namen der Unschuld" Andreasa Kleinertsa (1996) i w Die Rattin Martina Buchhorna (1997). Za występ w telewizyjnej produkcji Tatort der kalte Tod (1997) został uhonorowany Złotym Lwem w kategorii najlepszy aktor. Po raz pierwszy współpracował z reżyserem Oliverem Hirschbieglem w 1997 roku przy filmie "Urteil", za co został w roku 1998 wyróżniony prestiżową nagrodą Grimme-Preis. W kolejnym filmie "Klemperer - Ein Leben in Deutschland" (1998/1999) w reżyserii Kai Wessel i Andreasa Kleinerta, gdzie wcielił się w historyczną postać Viktora Klemperera, autora bestsellera, słynnych "Dzienników III Rzeszy". Matthias Habich zagrał potem w kolejnej ekranizacji powieści, był to obraz "Jahrestage" Margarethe von Trottas i Uwe Johnson (2000), za co zdobył w 2001 roku Nagrodę Niemieckiej Telewizji w kategorii najlepszego aktora drugiego planu. W 2002 oglądać go można było w telewizyjnej produkcji Petera Keglevicsa Zwei Tage Hoffnung a w 2003 pokazał się w Raus ins Leben Vivian Naefe.
Jego najświeższym dziełem filmowym są "Die Wellen" tej samej reżyserki oraz wielkie przedsięwzięcie filmowo-telewizyjne Nero - europejskiej koprodukcji w reżyserii Paula Marcusa jak również Kein Himmel uber Afrika Rolanda Suso Richtersa. KRYSTYNA JANDA
Aktorka, reżyserka, pisarka. Ukończyła Wydział Aktorski Akademii Teatralnej w Warszawie. Dyplom otrzymała w roku 1975 i zadebiutowała w teatrze rolą Doriana Graya w "Portrecie Doriana Graya" Osborna oraz rolą Niny Zarzecznej w spektaklu "Czajka" Antoniego Czechowa. Debiutem filmowym w tym samym roku była rola Agnieszki w Człowieku z marmuru Andrzeja Wajdy. Od dwudziestu lat gra nieprzerwanie w filmach, teatrach i telewizji. Od 10 lat także reżyseruje dla teatru i dla telewizji. Ma na swoim koncie reżyserię filmu fabularnego Pestka, według kultowej powieści o miłości autorstwa Anki Kowalskiej. W teatrze zagrała około 60 ról od Antyku przez Szekspira do współczesnego repertuaru teatralnego polskiego i światowego. Przy czym ma na swoim koncie sukcesy właściwie we wszystkich gatunkach scenicznych. Największym sukcesem była "Medea" Eurypidesa. Takie role jak "Shirley Valentine", "Edukację Rity" zagrała ponad 400 razy. Miała w swoim repertuarze wiele monodramów, z których każdy był sukcesem. Zagrała także około 45 ról od klasycznych do współczesnych w Teatrze Telewizji oraz około 50 ról w filmach fabularnych.
Jest nazywana do dziś aktorką - fetyszem Andrzeja Wajdy, jako że debiutowała w Człowieku z marmuru a potem grała w Człowieku z żelaza, Dyrygencie czy Bez znieczulenia tegoż reżysera. Jest laureatką wielu nagród przyznawanych w Polsce, jak i nagród międzynarodowych. Między innymi za rolę w filmie Przesłuchanie dostała Złotą Palmę na festiwalu w Cannes, a za rolę w filmie Zwolnieni z życia Waldemara Krzystka - Nagrodę Srebrnej Muszli w San Sebastian.
Zagrała dziesięć ról w filmach produkowanych w Europie. Za rolę w filmie niemiecko-francuskim "Laputa" Helmy Sanders-Brahms dostała nagrodę na Festiwalu w Montrealu.
Gra, śpiewa, reżyseruje, pisze felietony, wydała 8 płyt i 5 książek. Wielokrotnie była nagradzana jako najpopularniejsza i najbardziej ceniona aktorka w kraju. W ankietach przeprowadzanych w polskiej prasie na koniec wieku, wybrana przez widzów największą polską aktorką stulecia.
Urodzony w Brzezinach, w filmie debiutował w 1981 roku brawurową rolą w Wielkiej majówce Krzysztofa Rogulskiego. Cztery lata później ukończył wydział aktorski PWSFTViT w Łodzi.
Prosto z łódzkiej "filmówki" trafił do Teatru Studio w Warszawie, w którym występował w latach 1985 - 1997. Od 1997 jest aktorem Teatru Narodowego. Oprócz Zamachowskiego - aktora, znany jest publiczności Zamachowski - kompozytor i poeta. W listopadzie 1996 roku wydał tomik poezji "półkrople, ćwierćkrople". Z powodzeniem uprawia także piosenkę aktorską ("Zbiga żal", "Big Zbig Show"). Widzowie i krytycy w rzadkiej zgodności cenią jego talent. Jest ich ulubieńcem. Nazywają go "łowcą nagród". Otrzymał m.in. nagrody: im. S. Wyspiańskiego za osiągnięcia aktorskie w teatrze i w filmie (1989), im. Z. Cybulskiego (1989), im. Zelwerowicza przyznawaną przez miesięcznik "Teatr' za rolę Wojnickiego w "Wujaszku Wani" i tytułową w "Płatonowie' (1993), im. prof. Bardiniego (1997). Trzykrotnie otrzymał Telewizyjnego Wiktora i dwukrotnie Złotą Kaczkę.
W 1994 na FPFF w Gdyni za pierwszoplanową rolę męską w Zawróconym, a w 1991 był nominowany do Europejskiej Nagrody Filmowej - Feliksa Ucieczkę z kina Wolność.
Urodzony w Krakowie, jest jednym z najpopularniejszych aktorów współczesnego kina polskiego. Pochodzi z rodziny z tradycjami aktorskimi. Po raz pierwszy będąc jeszcze dzieckiem wystąpił w filmie Historia Żółtej Ciżemki . Uwagę krytyków i dziennikarzy zwrócił na siebie główną rolą w Zaklętych rewirach. Tygodnik "Film" przyznał mu wówczas nagrodę za najlepszy debiut 1975 r. Ukończył warszawską PWST, w której pracuje jako wykładowca przekazując swoją wiedzę i doświadczenie rzeszom przyszłych aktorów. Największą popularność przyniosła Kondratowi rola Olgierda Skalskiego w telewizyjnym serialu Ekstradycja. Dla większości polskich widzów artysta jest uosobieniem "wrażliwego twardziela". Wizerunek ten umocniły jego role w filmach Władysława Pasikowskiego. Aktor cieszy się powszechną sympatią widzów i krytyki. Świadczą o tym przyznane mu liczne nagrody. Otrzymał m in. Złotą Kaczkę dla najlepszego aktora 1996 r. Jest on również trzykrotnym laureatem Wiktora i Super Wiktora w roku 1997. W 2 lata później na ul. Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w Alei Sław.
Po ukończeniu krakowskiej Szkoły Teatralnej dostał się do Teatru Starego w Krakowie, został tam asystentem reżysera, wykłada na wydziale aktorskim swojej byłej uczelni. Bardzo to lubi, uchodzi za wyjątkowo pracowitego aktora i pedagoga. Nawet kiedy jest chory i tak idzie do teatru... I co tu ukrywać - gra jak mistrz. Mieszka w Krakowie, gra w Teatrze Starym i w Teatrze Narodowym w Warszawie, występuje w niezliczonej ilości teatrów telewizji i w filmach (Krótki film o zabijaniu, Wszystko co najważniejsze, To ja złodziej ). Nie czyta recenzji...Najbardziej spełniony czuje się na scenie, kiedy staje przed publicznością i gra na żywo. Współpracował z najlepszymi polskimi reżyserami filmowymi i teatralnymi: Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Kieślowskim, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim. Mówi, że każdy z nich nauczył go wielu cennych rzeczy.
Urodziła się w 1931 roku i kojarzy ją się głównie z rolami komediowymi. Brała udział w niezliczonej ilości produkcji telewizyjnych. Znana jest ze swojego charakterystycznego dialektu Ruhrpott.
Przez jedenaście lat grała panią Higgins z "My fair Lady". Pracowała również w radiu. Jej głos pojawił się w licznych słuchowiskach. Zabłysnęła rolą Lotte w "Black Jack". Do jej sukcesów telewizyjnych należą produkcje "Die Camper", "Die Wache", "Die Metzger' i "Ein ehrenwertes Haus".
Wielkim sukcesem okazał się dla aktorki występ w "Klub Las Piranhas' oraz główna rola w komedii pokazywanej w niemieckojęzycznej stacji SAT1- Comedy 'Alt und durchgeknallt'.