40 zaczyna - 1 przeżyje. 8

Kiedy w stabilnie gospodarczym, uporządkowanym politycznie i społecznie kraju wszystko ulega rozpadowi i degrengoladzie należy przedsięwziąć kroki, w celu ratowania tego co pozostało i późniejszej naprawy. Tak też się ma rzecz w filmie Batoru rowaiaru (Battle Royale).

Pomysł scenariusza nie jest nowy. Łączy w sobie idee z wielu filmów i książek, jak chociażby Obroża, Polowanie na indyka czy prozy Philipa K. Dicka. Co roku wybierana jest jedna klasa spośród dziewiątych klas. Jej uczniowie nie świadomi tego wyboru są wysyłani na nie zamieszkałą wyspę. Tam dowiadują się, że jedynym sposobem, aby przeżyć jest zabicie pozostałych – kolegów z klasy. Każdy dostaje racje żywnościowe i broń. Jednak każdy do walki otrzymuje coś innego. Może to być zarówno pistolet maszynowy, granat jak i pokrywka do garnka czy megafon. Różna broń, ale jeden cel – przeżyć.

Przeżyć, zabijając przyjaciół. Przeżyć zabijając swoją sympatię. Zabić siebie by przeżył ktoś inny. Takie dylematy muszą rozstrzygnąć bohaterowie. Nie jest to oczywiście kino psychologiczne, ale jak na dobry film z kraju Kwitnącej wiśni, wybory moralne i psychologia odgrywają w nim dużą rolę. Poza tym w Battle Royale widzimy charakterystyczny element dla japońskiego horroru, czyli dziecko. Dziecko sieje strach, dziecko zabija, dziecko jest niewinne. Młodzi aktorzy wcielający się w role uczniów klasy 9b wypadają dobrze. Grają sugestywnie, charakterystycznie dla kina japońskiego. Klasą sam dla siebie jest Takeshi Kitano, grający Kitano, byłego nauczyciela wspomnianej klasy, który uczył ją dwa lata wcześniej, a obecnie jest ich „wielkim bratem”

Wrażenie ciągłego strachu i niebezpieczeństwa potęguję muzyka Masamichi Amano oraz wykorzystanie dzieł Jana Sebastiana Bacha. Dobre zdjęcia Katsumi Yanagishimy (znany z filmów Zatoichi, Brat, Lalki) pokazują beznadziejność sytuacji poprzez szerokie kadry ukazujące, że nie ma drogi ucieczki a wszystko i wszystkich widać niemal jak na dłoni.

Film jest pełen krwawych i brutalnych scen, dlatego nie polecam go widzom poniżej 18 roku życia i o słabych nerwach. Obraz w reżyserii Kinji Fukasaku nie każdemu może przypaść do gustu ze względu na te właśnie sceny czy na specyficzny japoński klimat. Ale jeżeli lubisz survival horror, kino japońskie i chcesz przeżyć dwie godziny niepewności i strachu – nie zastanawiaj się. Obejrzyj ten film.