Pressboki

O filmie

Reżyser Tim Burton przenosi kultowy serial Dark Shadows na duży ekran i przedstawia gotycką komedię z elementami thrillera pod tym samym tytułem (pl: MROCZNE CIENIE) z gwiazdorską obsadą: Johnnym Deppem, Michelle Pfeiffer i Heleną Bonham Carter.

W 1750 roku Joshua i Naomi Collins razem z synem o imieniu Barnabas wyruszyli w rejs z Anglii do Ameryki, aby tam zacząć nowe życie. Na miejscu, w Collinsport — nadmorskim miasteczku w stanie Maine — zbudowali rybne imperium. Po dwudziestu latach okazuje się, że Barnabas (Johnny Depp) zawojował cały świat. Ma właściwie wszystko: posiadłość Collinwood Manor, bogactwo, wpływy i sławę notorycznego podrywacza, do czasu, kiedy popełnia straszny błąd — zakochuje się w pięknej Josette DuPres (Bella Heathcote) i tym samym łamie serce Angelique Bouchard (Eva Green). Angelique, czarownica, w każdym znaczeniu tego słowa, skazuje go na los gorszy od śmierci: zmienia w wampira, a następnie chowa … żywcem.

Blisko dwa wieki później Barnabas przypadkowo zostaje uwolniony ze swojego grobowca i na nowo odkrywa bardzo zmieniony świat. Jako ten obcy, który znalazł się w bardzo dziwnych okolicznościach, powraca do Collinwood Manor, gdzie zastaje swój niegdyś wspaniały majątek w ruinie. Niedogadujący się ze sobą pozostali członkowie rodziny wydają się być w niewiele lepszej kondycji. Każdy z nich skrywa swój mroczny sekret.

Głowa rodu, Elizabeth Collins Stoddard (Michelle Pfeiffer), jest jedyną osobą, której Barnabas zdradza swoją prawdziwą tożsamość. Jednak jego dość dziwne zachowanie, niepasujące do ówczesnych realiów, budzi podejrzenia mieszkającej w posiadłości Dr. Julii Hoffman (Helena Bonham Carter), psychiatry, która nie zdaje sobie sprawy, z jakimi problemy ma do czynienia.

Barnabas postanawia przywrócić rodzinnemu nazwisku dawną chwałę, ale realizując swój plan, napotyka na jedną przeszkodę: wpływową mieszkankę Collinsport o imieniu Angie… która przypomina bardzo dawną znajomą Barnabasa Collinsa.

W Collinwood Manor mieszka również wiecznie zmagający się z przeciwnościami losu brat Elizabeth, Roger Collins (Jonny Lee Miller), zbuntowana nastoletnia córka, Carolyn Stoddard (Chloë Grace Moretz), oraz nad wiek dojrzały dziesięcioletni syn Rogera, David Collins (Gully McGrath). Po cichu znoszącym swoje cierpienie opiekunem Collinwood jest Willie Loomis (Jackie Earle Haley), a nowo zatrudnioną nianią Davida — Victoria Winters (Bella Heatcote). Okazuje się, że ją i jedyną prawdziwą miłość Barnabasa, Josette, łączy tajemnicze podobieństwo.

Burton reżyseruje film Mroczne Cienie na podstawie scenariusza, który napisał Seth Grahame-Smith, według pomysłu Johna Augusta i Grahame’ego-Smitha w oparciu o serial telewizyjny Dana Curtisa. Producentami filmu są nagrodzeni Oscarami Richard D. Zanuck (Alicja w Krainie Czarów, Wożąc panią Daisy) i Graham King (Rango, Infiltracja), Johnny Depp, Christi Dembrowski oraz David Kennedy. Funkcje producentów wykonawczych powierzono Chrisowi Lebenzonowi, Nigelowi Gostelowowi, Timowi Headingtonowi i Bruce’owi Bermanowi.

W zespole kreatywnym znaleźli się operator zdjęć Bruno Delbonnel, wyróżniony Oscarem scenograf Rick Heinrichs (Jeździec bez głowy), także nagrodzona statuetką projektantka kostiumów Colleen Atwood (Alicja w Krainie Czarów) oraz montażysta Chris Lebenzon. Muzykę do filmu skomponował czterokrotnie nominowany do Oscara Danny Elfman (Obywatel Milk, Duża ryba, Faceci w czerni, Buntownik z wyboru).

Wytwórnia Warner Bros. Pictures we współpracy z Village Roadshow Pictures przedstawia film Mroczne Cienie, produkcję Infinitum Nihil, GK Films i Zanuck Company, w reżyserii Tima Burtona, której premiera odbędzie się 11 maja 2012 roku. Film będzie rozpowszechniany w kinach tradycyjnych i w systemie IMAX na całym świecie przez Warner Bros. Pictures, spółkę Warner Bros. Entertainment Company, a w wybranych obszarach — przez Village Roadshow Pictures.

O produkcji

„Powinniście wiedzieć jedną rzecz o rodzinie Collinsów... nie da się nas zniszczyć”.

Zblazowany wampir o uroku nie do odparcia. Tajemnicza, niewinna dziewczyna, która nie może oprzeć się jego wdziękowi. Zazdrosna kobieta; uwodzicielka i czarownica. Dziwna rodzina mieszkająca w przyprawiającej o gęsią skórkę starej posiadłości, w której za każdym rogiem czają się tajemnice.

Oto niektóre z najbardziej charakterystycznych elementów bardzo popularnego serialu telewizyjnego z późnych lat 60., wyłamującego się z konwencji programów emitowanych w ciągu dnia. W tych burzliwych czasach serial Dark Shadows, ze swoją wyjątkową mieszanką gotyckiej tajemniczości, historii miłosnych i melodramatu, wstrząsnął światem oper mydlanych. Nagle okazało się, że młodzi ludzie po szkole pędzą do domu, aby śledzić przedziwne zwroty akcji, których nie brakowało w przygodach rodziny Collinsów. W czasach, kiedy nie było nagrywarek cyfrowych ani nawet wideo, na których można by utrwalić nieobejrzane odcinki, serial Dark Shadows dla całego pokolenia oddanych fanów był tak ważny, że plan dnia dostosowywali do godzin jego emisji, i do dziś uważają go za kultową pozycję.

Jednym z miłośników serialu był Tim Burton, który jako filmowiec słynący ze swojego wyjątkowej wyobraźni sam również zrewolucjonizował kilka tradycyjnych form. „W tym serialu panowała szczególna atmosfera. Była to oczywiście opera mydlana, ale z dziwnym podtekstem, trochę nie z tego świata” — opowiada.

Johnny Depp, który gra postać Barnabasa Collinsa, wspomina — „To było coś zupełnie innego; w ciągu dnia w żadnym innym programie nie pojawiały się wampiry, duchy ani czarownice. Zawsze pociągał mnie ten gatunek, nawet kiedy byłem dzieciakiem. Dlatego, kiedy raz dorwałem się do Dark Shadows, nie można mnie było oderwać”.

I słowa te można chyba potraktować dosłownie. Kilkadziesiąt lat później nie tylko gra główną rolę w filmie opartym na tym serialu, ale także jest jednym z jego producentów. Pozostali producenci tego filmu to Richard D. Zanuck, Graham King, Christi Dembrowski oraz David Kennedy. Mroczne cienie to już ósmy wspólny projekt Deppa i reżysera Tima Burtona, stanowiący kontynuację ich wyjątkowej filmowej współpracy. „Oczywiście jedyną osobą, która od razy przyszła mi do głowy w kontekście realizacji tego projektu, był Tim” — mówi Depp. „Kiedy zaczęliśmy pracować nad tym pomysłem, był bardzo podekscytowany”.

„Johnny zawsze daje z siebie sto procent, od razu wiedziałem, że ten projekt jest dla niego bardzo ważny. Byłem ciekawy, co uda nam się wydobyć z tej historii, i wiedziałem, że to będzie świetna zabawa” — mówi Burton.

Producent Richard D. Zanuck, który od dziesięciu lat współpracuje z reżyserem, opowiada — „Tim Burton jest prawdopodobnie głównym powodem, dla którego ciągle jeszcze kręcę filmy. Jest artystą w dosłownym tego słowa znaczeniu — ma doskonale opanowaną technikę, a do tego zdumiewająco bogatą wyobraźnię i potrafi przełożyć to na ekran dzięki własnemu, wyjątkowemu podejściu do kina”.

Kiedy Burton przenosił Dark Shadows na duży ekran, zależało mu na zachowaniu charakteru serialu, chociaż zdawał sobie sprawę, że „trudno go będzie uchwycić. Dokładne odtworzenie serialu nie byłoby możliwe, ponieważ miał ponad 1200 odcinków i panował w nim zupełnie nieuchwytny klimat, ale stanowił dla nas inspirację”.

Mimo to producent Graham King podkreśla, że nie trzeba być fanem serialu, ani mieć tyle lat, żeby go pamiętać, aby dobrze się bawić podczas jego oglądania. „Wiemy, że serial Dark Shadows ma wciąż wielu fanów, z Timem i Johnnym włącznie. Zawsze z szacunkiem podchodziliśmy do serialu, ale film kręciliśmy oczywiście z myślą o dzisiejszej publiczności. Dlatego dzięki magicznej reżyserii Tima stanowi odrębną całość. Jest to film z rozmachem, z niekonwencjonalnymi postaciami, ale i z przymrużeniem oka. Jest zabawny i dziwaczny do bólu”.

Christi Dembrowski dodaje — „Wiedziałam, że Johnny i Tim dadzą Dark Shadows nowe życie i przypomną tę magię na swój wyjątkowy sposób. Myślę, że dawni fani docenią nową wersję, a jednocześnie dzięki niej postacie, które my pokochaliśmy dawno temu, pozna też zupełnie nowa publiczność”.

Producent David Kennedy podjął współpracę z twórcą serialu, nieżyjącym już Danem Curtisem, lata po zakończeniu produkcji serialu. Curtis powierzył Kennedy’emu swoje być może najbardziej oryginalne dzieło. Kennedy zdradza, że satyryczne podejście Burtona do nowej wersji Dark Shadows zawsze było elementem wizji Curtisa. „Kiedy Tim i Johnny rozmawiali o tym, jak zabrać się do tej produkcji, bawili się przy tym tak dobrze, że miałem pewność, że projekt trafił w dobre ręce. Uważam, że bez nich i bez Christi nie doszłoby do powstania tego filmu.

Jestem pewien, że znajdą się zatwardziali fani Dark Shadows, którzy powiedzą, że w oryginalnym serialu nie było tylu elementów humorystycznych. Bo nie było. Ale Dan zawsze chciał, żeby i one tam się znalazły, i myślę, że efekt naszej pracy bardzo by mu się spodobał. Dla mnie to było spełnienie marzeń”.

Udział w produkcji Mrocznych cieni był też spełnieniem marzeń dla Michelle Pfeiffer, która sama o sobie mówi, że jest wierną fanką serialu. „Miałam na jego punkcie obsesję” — potwierdza. „To był pierwszy serial o wampirach, jaki pojawił się w telewizji. Moja mama zakładała prawdopodobnie, że skoro pokazywali go po południu, można mi było pozwolić go oglądać, ale mnie zawsze wydawało się, że łamię zasady, bo ten serial był przerażający i do tego seksowny, zwłaszcza jak na tamte czasy”.

Helena Bonham Carter wspomina — „Podczas zdjęć w charakteryzatorni Michelle zawsze go oglądała, mogę więc powiedzieć, że jak na swoje czasy był bardzo oryginalny. Ale trudno mi sobie teraz wyobrazić, że Tim i Johnny bali się, gdy go oglądali” — śmieje się.

O scenariuszu Seth Grahame-Smith, który razem z Johnem Augustem stworzył pomysł na film, opowiada — „Chcieliśmy, żeby film zawierał sceny pełne strachu, miłości, pożądania i komedii. Dla mnie największą zabawą było przeplatanie elementów humorystycznych i tych rodem z horroru”.

Wiele momentów komicznych wynika z faktu, że Barnabas Collins, uwodziciel żyjący w XVIII wieku, który łamie serce bezwzględnej czarownicy o imieniu Angelique, nagle znajduje się w zupełnie nowych dla niego okolicznościach. Kiedy Barnabas oświadcza, że kocha inną — eteryczną Josette — Angelique postanawia zemścić się na obojgu, pozbawiając Josette życia, a Barnabasa obdarowując wiecznym żywotem wampira. Nie przypomina on jednak za bardzo życia, ponieważ następnie chowa go w trumnie na całą wieczność, a przynajmniej na najbliższą przyszłość.

Prawie 200 lat później Barnabasa uwalnia z jego grobu ekipa dość nieszczęsnych robotników. Świat w 1972 roku oczywiście znacząco różni się od tego, który pamiętał. „Ten kontrast dał nam wiele pomysłów” — mówi Depp. „Wyobraziliśmy sobie tego bardzo eleganckiego mężczyznę z początku XVIII wieku, przeklętego i więzionego przez 200 lat, który powraca w 1972 r. — w prawdopodobnie najgorszych czasach, jeżeli chodzi o estetykę w dziejach ludzkości, kiedy ludzie godzili się na wszystko: od brzydkich zabawkowych trolli do plecionej biżuterii, sztucznych dekoracyjnych winogron i lamp z przelewającymi się kolorowymi cieczami. Pomyśleliśmy, że umieszczenie tego wampira, który ma perspektywę, jakiej nam w tamtych czasach brakowało, i może dostrzec absurdalność tych rzeczy, będzie świetnym rozwiązaniem”. Burton, który w latach 70. był nastolatkiem, przyznaje mu rację i dodaje — „Nie tyle naśmiewaliśmy się z tych czasów, co pokazywaliśmy je z innego punktu widzenia. Wystarczy pomyśleć o bransoletkach, które miały pokazywać nastrój właściciela i kamieniach, które miały być domowymi zwierzątkami... Podejrzewam, że w każdym okresie znajdzie się coś dziwnego, ale z perspektywy czasu tamten wydaje się jednak dziwniejszy niż pozostałe”. Barnabas, ten obcy pojawiający się w tych dziwnych czasach, powraca w jedyne miejsce, które zna, do niegdyś wspaniałego Collinwood Manor. Posiadłość okazuje się być w strasznym stanie, podobnie jak kilku krewnych, którzy w niej pozostali. „Wszystko sprowadzało się do pokazania dynamicznych relacji w tej trochę nieprzeciętnej rodzinie. W każdej rodzinie zachodzą wewnętrzne zmiany i to mnie właśnie interesowało” — mówi Burton. „Nazywał się Barnabas Collins i był najwspanialszym człowiekiem, jakiego ta rodzina kiedykolwiek znała”.

Postać wampira Barnabasa Collinsa wymyślił Dan Curtis, a po raz pierwszy zagrał ją słynny Jonathan Frid. W serialu pojawił się prawie rok po jego premierze i szybko sprawił, że oglądalność gwałtownie wzrosła, i stał się symbolem programu.

„Barnabas był przełomową postacią; bohaterem−wampirem” — mówi Grahame-Smith. „Chociaż dziś może się nam to nie wydawać takie dziwne, w późnych latach 60. było to niesamowicie dziwaczne”.

Co ciekawe, na lata przed powstaniem filmowej wersji Dark Shadows, reżyser serialu sam wybrał Johnny’ego Deppa do roli Barnabasa. Curtis i David Kennedy od dawna chcieli przenieść serial na duży ekran i kilka lat temu opowiedzieli Deppowi o pomyśle na film, w którym on zagrałby rolę Barnabasa.

O sytuacji tej Depp opowiada w następujący sposób — „Byłem zaszczycony tym, że Dan wybrał mnie do roli Barnabasa Collinsa” i zdradza, że jego rola jest hołdem dla pierwszego odtwórcy. „Czego bym nie próbował, zawsze wracałem do niezapomnianej roli Jonathana Frida. Stworzył coś uderzającego, dlatego mój Barnabas jest w dużej mierze oparty na jego roli. Dodałem jeszcze kilka nowych składników do tego przepisu, trochę bardziej kwiecistą mowę, trochę więcej wyrazistości, jeżeli chodzi o dykcję”.

Jednym z powodów, dla których Burton cieszył się ze współpracy z Deppem, było to, że aktor ciągle wymaga od siebie coraz więcej. „Johnny gotowy jest spróbować wszystkiego. Ciągle przychodzą mu do głowy nowe pomysły, które odpowiadają nam obu. Dlatego za każdym razem, gdy razem pracujemy, jest inaczej. Dzięki temu dobrze się bawimy i nigdy się nie nudzimy”.

„Każda współpraca Tima Burtona i Johnny’ego Deppa jest niesamowita. Tim ma znakomite pomysły, a Johnny przenosi je na ekran. Bardzo dobrze się znają; Johnny może poznać po wyrazie twarzy Tima, czy coś mu się spodobało, czy nie. Wystarczy, że Tim powie jedno lub dwa słowa, a Johnny od razu wie, o co mu chodzi” — zauważa Zanuck.

Charakteryzator Joel Harlow był odpowiedzialny za transformację Deppa w Barnabasa. Ściśle współpracował z aktorem i reżyserem, pracując nad uformowaniem charakterystycznej twarzy bohatera. Wypróbowali wiele wersji, zanim znaleźli idealny odcień bladości dla tego powstałego z grobu, a jednak na swój sposób przystojnego mężczyzny. Musieli nakładać wiele warstw specjalnego podkładu dla aktorów, aby uzyskać efekt kredowej karnacji. „Kiedy patrzyłem na niego w monitorze, wyglądał po prostu biało” — mówi Harlow. „Chociaż w tej mieszance, którą miał na twarzy, znajdowało się wiele kolorów”. Aby uzyskać efekt kontrastu z bladą cerą, Harlow obrysował oczy Deppa ciemniejszymi cieniami i sprawił, że jego policzki wyglądały na zapadnięte, przez co Barnabas zyskiwał bardziej trupi wygląd.

Najbardziej charakterystyczną cechą wampira są jego kły. Depp miał ich kilka par do wyboru. „Mieliśmy kły zaokrąglone i proste; jeden zestaw krótkich i jeden dłuższych. Mieliśmy nawet parę kłów, które wyglądały jak kły grzechotnika, wychodzące zza normalnych zębów. Mieliśmy też parę kłów, które pojawiały się, kiedy Johnny otwierał usta; po prostu nagle się pojawiały w odpowiednim miejscu” — przedstawia szczegóły Harlow.

Kolejną „ostrą” cechą Barnabasa były jego szpiczaste paznokcie stanowiące zakończenie wydłużonych palców. „Z jakiegoś powodu te palce były dla mnie bardzo ważne. Ważny był sposób, w jaki wampir dotyka różnych rzeczy. Myślę, że to przyczyniło się też do emocjonalnej warstwy ekspresji tej postaci” — komentuje Burton.

„Tim chciał, żeby Barnabas kierował się dotykiem — dodaje Harlow — żeby jego dłonie zawsze były pierwsze, jakby dotyk dawał mu obraz rzeczywistości. Może wydawać się to proste, ale tak naprawdę okazało się dość skomplikowane, ponieważ dłonie musiały być pociągłe i gładkie, a kiedy dodaje się coś do palca, nabiera on większej objętości. Musiały być też wystarczająco sztywne, żeby się nie zginać, kiedy Johnny Depp czegoś dotykał, ponieważ to od razu zepsułoby efekt”.

„Te dłonie naprawdę pomogły stworzyć tę postać — zauważa Depp — chociaż musiałem się nauczyć, jak dotykać rzeczy i je podnosić jakieś 7 centymetrów od miejsca, gdzie tak naprawdę kończyły się moje palce. Trochę mi to zajęło, ale się przyzwyczaiłem. To było świetne wykończenie tej stylizacji”.

„Johnny po prostu stał się tą postacią. Widać było jego zaangażowanie po tym, jak znosił codzienne wielogodzinne prace nad jego fryzurą i charakteryzacją i po tym, jak grał. Barnabas mówi i robi rzeczy nie z tego świata, ale Johnny gra z zupełnie poważną miną, tak jakby to były zupełnie normalne zachowania. Nikt nie gra takich postaci lepiej od niego” — mówi Graham King.

„Rodzina to jedyne prawdziwe bogactwo”.

Kiedy Barnabas powraca do Collinwood Manor, jedyną osobą, która zna jego prawdziwą tożsamość i wie, że jest wampirem, jest głowa rodziny — Elizabeth Collins Stoddard. Rodzinie mówi, że jest dalekim krewnym, a jego dziwne zachowania tłumaczy tym, że pochodzi z Anglii.

„Myślę, że Barnabas znajduje w Elizabeth pokrewną duszę — mówi Depp — ponieważ próbowała utrzymać dobre imię swojej rodziny i tak jak on robi wszystko, aby przywrócić jej wcześniejszą pozycję”.

Michelle Pfeiffer, która wciela się w rolę Elizabeth, dodaje — „Utrzymywanie pozorów jest dla niej bardzo ważne. Jest bardzo dumna z nazwiska Collins i gotowa go bronić, mimo tego, że nastały dla niej trudne czasy. Jej rodzina jest raczej dziwna, ale chyba żaden z jej członków nie zdaje sobie sprawy z tego, w jakim stopniu”.

Pfeiffer opowiada o tym, jak usłyszała, że Tim Burton planuje nakręcić filmową wersję jej niegdyś ulubionego serialu — „Byłam tak podekscytowana, że zdobyłam się na coś, czego nigdy nie robię: zadzwoniłam, żeby zapytać, czy da mi rolę w tej produkcji. Na tym etapie nie było jeszcze scenariusza, więc powiedziałam: >>Nie wiem, czy znajdzie się w tym filmie w ogóle jakaś rola, którą mogłabym zagrać, ale muszę powiedzieć, że jestem wielką fanką tego serialu>Nie wiem, czy znajdzie się w tym filmie w ogóle jakaś rola, którą mogłabym zagrać, ale muszę powiedzieć, że jestem wielką fanką tego serialu>Chcesz zobaczyć swój pokój?

Obsada

JOHNNY DEPP (producent/Barnabas Collins) karierę rozpoczął jako muzyk w zespole rockowym The Kids i to za jego sprawą przeniósł się do Los Angeles. Kiedy zespół się rozpadł, Depp zajął się aktorstwem i dostał pierwszą ważną rolę w Koszmarze z ulicy Wiązów. Następnie zaoferowano mu role w kilku filmach, między innymi nagrodzonym Oscarem Plutonie Olivera Stone’a, po czym obsadzono go w jak się później okazało przełomowej roli tajnego detektywa Toma Hansona w popularnym serialu telewizyjnym 21 Jump Street. Zagrał w czterech sezonach tego serialu, a następnie wcielił się w tytułową postać z filmu Johna Watersa Beksa.

Status jednego z najchętniej angażowanych hollywoodzkich aktorów oraz pierwszą nominację do Złotego Globu w kategorii najlepszy aktor przyniosła mu poruszająca tytułowa rola w Edwardzie Nożycorękim Burtona. Kolejną nominację do tej nagrody otrzymał za rolę w nietypowej opowieści o miłości Benny i Joon w reżyserii Jeremiaha S. Chechika.

Kolejnym wspólnym projektem Deppa i Burtona był cieszący się uznaniem krytyków Ed Wood, który przyniósł mu kolejną nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora.

Reżyserskim debiutem Deppa był film fabularny Odważny, oparty na powieści Gregory’ego McDonalda, w którym zagrał u boku Marlona Brando. Scenariusz napisał razem ze swoim bratem, D.P. Deppem.

Ostatnio po raz czwarty wcielił się w rolę kapitana Jacka Sparrowa w filmie Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach Roba Marshalla. Pozostałe filmy z tej serii to wyreżyserowane przez Gore’a Verbinskiego: Piraci z Karaibów: Na krańcu świata, Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka, film, który przyniósł ponad miliard dolarów zysku, stając się tym samym trzecim najbardziej dochodowym filmem w historii kina, oraz Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły. Pierwszą nominację do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej oraz nominację do Złotego Globu, nagrody BAFTA i Screen Actors Guild Award przyznano mu za rolę Jacka Sparrowa w Piratach z Karaibów: Klątwie Czarnej Perły.

Drugą nominację do Oscara oraz Złotego Globu, Screen Actors Guild Award i nagrody BAFTA otrzymał za rolę J.M. Barrie’ego w Marzycielu Marca Forstera, w którym zagrał razem z Kate Winslet i Freddiem Highmore’em. W 2004 r. wystąpił w Rozpustniku w roli uwodzicielskiego siedemnastowiecznego poety Johna Wilmota, hrabiego Rochesteru.

W 2005 r. Depp rozpoczął z Burtonem współpracę nad filmami Charlie i fabryka czekolady, za który otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii najlepszy aktor w komedii lub musicalu, oraz Gnijąca Panna Młoda Tima Burtona, który nominowano do Oscara dla najlepszego filmu animowanego roku 2006. W 2008 r. Johnny Depp odebrał trzecią nominację do Nagrody Akademii w kategorii najlepszy aktor za rolę w filmie Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street Tima Burtona, za którą przyznano mu też Złoty Glob.

W 2009 r. Depp zagrał prawdziwego kryminalistę Johna Dillingera razem z Christianem Bale’em i nagrodzoną Oscarem Marion Cotillard we Wrogach publicznych Michalela Manna, a w 2010 r. − Szalonego Kapelusznika w Alicji w Krainie Czarów Tima Burtona. Ta ostatnia rola przyniosła mu nominację do Złotego Globu w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy w komedii lub musicalu.

W tym roku oprócz filmu Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach Depp zagrał także w filmie Rango Gore’a Verbinkiego, a wkrótce będzie go można zobaczyć w Dzienniku zakrapianym rumem Bruce’a Robinsona, który współprodukowała jego wytwórna Infinitum-Nihil.

Inne filmy z jego udziałem to między innymi: Turysta Floriana Henckela Von Donnersmarcka, Sekretne okno Davida Koeppa, Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2 Roberta Rodrigueza, Z piekła rodem Alberta i Allena Hughesów, Blow Teda Demme’ego, Czekolada Lasse Hallströma, Zanim zapadnie noc Juliana Schnabela, Człowiek, który płakał Sally Potter, Jeździec bez głowy Burtona, Dziewiąte wrota Romana Polanskiego, Las Vegas Parano Terry’ego Gilliama, Donnie Brasco Mike’a Newella z Alem Pacino, Truposz Jima Jarmuscha, Don Juan DeMarco Jeremy’ego Levena, w którym zagrał u boku Marlona Brando i Faye Dunaway, Co gryzie Gilberta Grape’a Lasse Hallströma, Arizona Dream Emira Kusturicy oraz Na żywo Johna Badhama.

MICHELLE PFEIFFER (Elizabeth Collins Stoddard) zrobiła na widzach wielkie wrażenie rolą żony Tony’ego Montany w filmie Człowiek z blizną dzięki olśniewającej urodzie i zapadającemu w pamięć stylowi. Zdobyła trzy nominacje do Oscara, dwie w kategorii najlepsza aktorka, za rolę Lurene Hallet, niepracującej żony z Dallas w filmie Pole miłości i rolę seksownej piosenkarki Suzie Diamond w filmie Wspaniali bracia Bakerowie. Trzecią nominację przyznano jej w kategorii aktorka drugoplanowa za rolę cierpiącej Madame de Tourvel w Niebezpiecznych związkach.

Ponadto nagrodzono ją Złotym Globem za rolę w filmie Wspaniali bracia Bakerowie i nominacjami do Złotego Globu za role w filmach Wiek niewinności, Pole miłości, Frankie i Johnny, Wydział Rosja oraz Poślubiona mafii.

Wkrótce Pfeiffer pojawi się wraz z obsadą składającą się z samych gwiazd w komedii Sylwester w Nowym Jorku Garry’ego Marshalla, który na ekrany kin trafi w grudniu. Wcześniej zagrała w filmie Chéri, którego premiera miała miejsce w czerwcu 2009 r. Jego akcja rozgrywa się z eleganckim paryskim półświatku sprzed I wojny światowej. Jest to opowieść o romansie pięknej byłej kurtyzany Lei (Pfeiffer) i młodego chłopaka o imieniu Cheri (Rupert Friend). W filmie reżysera Stephena Frearsa zagrała również Kathy Bates.

W 2007 r. Pfeiffer wystąpiła w nominowanym do Złotego Globu Lakierze do włosów razem z Johnem Travoltą, Queen Latifah, Amandą Bynes oraz Brittany Snow. Wcieliła się też w rolę czarnego charakteru w fantastycznej opowieści Gwiezdny pył, adaptacji powieści Neila Gaimana w reżyserii Matthew Vaughna wyprodukowanej przez Paramount Pictures. W filmie tym − bajce, której akcja rozgrywa się w dawnych czasach w Anglii − zagrała złą wiedźmę Lamię. Towarzyszyli jej Claire Danes, Robert De Niro, Sienna Miller, Rupert Everett i Ricky Gervais.

W 2003 r. użyczyła głosu w animowanej produkcji Dreamworks – Sindbad: Legenda siedmiu mórz z Bradem Pittem, Catherine Zetą-Jones oraz Josephem Fiennesem. W 2002 r. otrzymała nominację do nagrody Screen Actors Guild Award za rolę morderczej matki Ingrid Magnusson w filmie Biały Oleander Warner Bros. W 2001 r. zagrała w cieszącym się uznaniem krytyków filmie Sam u boku Seana Penna, a w 2000 r. w letnim hicie Co kryje prawda razem z Harrisonem Fordem.

Inne filmy z jej udziałem to: Tylko miłość, Sen nocy letniej, Szczęśliwy dzień, Miłość z marzeń, Namiętności, Młodzi gniewni, Wilk, Czarownice z Eastwick, Tequila Sunrise, Słodka wolność i Zaklęta w sokoła.

HELENA BONHAM CARTER (Dr. Julia Hoffman) ostatnio zagrała śmierciożercę i fanatyczną zwolenniczkę Lorda Voldemorta, Bellatrix Lestrange w filmie Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część II. Po raz pierwszy pojawiła się w tej roli w hicie z 2007 r. Harry Potter i Zakon Feniksa, a później powróciła jako Bellatrix w filmach Harry Potter i Książę Półkrwi oraz Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część I.

Helena Bonham Carter była dwukrotnie nominowana do Oscara; tę ostatnią nominację otrzymała za rolę w opartym na faktach dramacie Jak zostać królem z 2010 r. w reżyserii Toma Hoppera. Jej rolę Elizabeth, żony króla Jerzego VI, wyróżniono również nominacjami do Złotego Globu i Screen Actors Guild (SAG) Award oraz uhonorowano nagrodą BAFTA i British Independent Film Award. Ponadto gwiazdorska obsada Jak zostać królem zdobyła nagrodę SAG w kategorii najlepsza obsada w filmie fabularnym.

Ostatnio otrzymała nominację do Złotego Globu oraz nagrodę Evening Standard British Film Award dla najlepszej aktorki za rolę Pani Lovett w reżyserowanej przez Tima Burtona filmowej adaptacji musicalu Stephena Sondheima Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street z 2009 r., z Johnnym Deppem w tytułowej roli. W 2010 r. ponownie razem z Burtonem i Deppem wzięła udział w produkcji fantastycznego filmu przygodowego Alicja w Krainie Czarów. Obecnie cała trójka pracuje na planie thrillera Mroczne Cienie na podstawie kultowego serialu telewizyjnego. Film w kinach ma pojawić się w 2012 r.

Pierwszą nominację do Oscara oraz Złotego Globu, nagrody BAFTA i nagrody Screen Actors Guild Award Bonham Carter otrzymała za rolę w romantycznym dramacie z epoki z 1997 r. Miłość i śmierć w Wenecji, na motywach powieści Henry’ego Jamesa. Ta rola przeniosła jej również nagrody dla najlepszej aktorki od wielu stowarzyszeń krytyków, w tym Los Angeles Film Critics, Broadcast Film Critics, National Board of Review oraz London Film Critics Circle.

Jej aktorskim debiutem była rola w historycznym filmie biograficznym Trevora Nunna z 1986 r. Lady Jane. Krótko po zakończeniu zdjęć reżyser James Ivory zaproponował jej główną rolę w filmie Pokój z widokiem, adaptacji powieści E.M. Forstera. Później zyskała uznanie, występując w dwóch kolejnych adaptacjach powieści Forstera: Tam, gdzie nie chadzają anioły Charlesa Sturridge’a i Powrót do Howards End Jamesa Ivory’ego, za który otrzymała swoją pierwszą nominację do nagrody BAFTA.

Wcześniejsze filmowe dokonania Bonham Carter to między innymi film Hamlet, w którym zagrała u boku Mela Gibsona, Frankenstein w reżyserii Kennetha Branagha, Jej wysokość Afrodyta Woody’ego Allena oraz Wieczór Trzech Króli, w którym ponownie współpracowała z Trevorem Nunnem.

Później zagrała w filmie Davida Finchera Podziemny krąg, u boku Brada Pitta i Edwarda Nortona, filmach Duża ryba, Planeta małp oraz Charlie i fabryka czekolady w reżyserii Tima Burtona, a także w filmie akcji Terminator Ocalenie, którego reżyserem był McG. Ponadto wystąpiła w filmach niezależnych takich jak Nowokaina, The Heart of Me, Miłość mojej młodości oraz Rozmowy z innymi kobietami. Użyczyła też swojego głosu postaciom z animowanych filmów Carnivale, Gnijąca Panna Młoda Tima Burtona (tytułowej bohaterce) oraz nagrodzonemu Oscarem − Wallace i Gromit: Klątwa królika.

Bonham Carter otrzymała nominacje do nagrody Emmy i Złotego Globu za rolę w filmie telewizyjnym Na żywo z Bagdadu, a także nominację do Złotego Globu za postać Mariny Oswald w miniserialu Pogrzebana tajemnica. Poza tym wcieliła się w postać Anny Boleyn w brytyjskim miniserialu Krwawy tyran – Henryk VIII i zagrała matkę siedmiorga dzieci, w tym czworga autystycznych, w filmie telewizyjnym BBC Siedmioro wspaniałych. Ostatnio zagrała w filmie biograficznym stacji BBC Enid, w roli znanej autorki książek dla dzieci Enid Blyton.

Spośród teatralnych dokonań Bonham Carter warto wymienić sztuki „Kobieta w bieli”, „The Chalk Garden”, „Dom Bernardy Alby” i „Trelawny of the Wells”. JONNY LEE MILLER (Roger Collins) wyróżnia się dzięki wyjątkowo różnorodnym rolom w produkcjach filmowych, teatralnych i telewizyjnych.

Międzynarodowy rozgłos przyniosła mu rola uzależnionego od narkotyków punkowca o pseudonimie Sick Boy u boku Ewana McGregora w filmie Trainspotting. Następnie wystąpił z takich filmach jak Skrzydlaty Szkot, za który otrzymał nominacje do szkockiej nagrody BAFTA oraz nagrody stowarzyszenia London Critics Circle w kategorii najlepszy aktor, Melinda i Melinda Woody’ego Allena, Miłość po zmierzchu Alana Rudolpha, Mansfield Park, Plunkett i Macleane oraz Aeon Flux.

Ponadto zagrał tytułową rolę w dwóch sezonach uznanego przez krytyków serialu telewizyjnego ABC pod tytułem Eli Stone. Inne produkcje telewizyjne z jego udziałem to miniserial Larry McMurtry’s Dead Man’s Walk oraz Byron dla BBC, w którym zagrał tytułową rolę. Ostatnio wcielił się w postać pana Knightley w miniserialu BBC będącym adaptacją powieści „Emma” oraz zagrał w kilku odcinkach popularnego serialu Dexter produkcji Showtime.

Równie dużym uznaniem cieszyły się jego teatralne role w produkcjach takich jak „Festen”, „The Play What I Wrote”, „Democracy”, „Four Knights in Knaresborough” oraz „Someone Who’ll Watch Over Me”. Na Broadwayu zadebiutował u boku Sienny Miller w „After Miss Julie” w 2009 r., a ostatnio wystąpił w uznanej inscenizacji „Frankensteina” Danny’ego Boyle’a w londyńskim National Theatre.

CHLOE MORETZ (Carolyn Stoddard). Jej kariera w branży rozrywkowej rozpoczęła się, kiedy miała pięć lat. Pierwsze kroki stawiała w Nowym Jorku jako modelka, której wizerunek wykorzystywany był w wielu reklamach w krajowej prasie i telewizji. W wieku sześciu lat razem z całą rodziną przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie zainteresowała się teatrem.

Wkrótce po przeprowadzce do Kalifornii otrzymała propozycję powracającej roli w serialu CBS Obrońca z Simonem Bakerem. Reżyserem pierwszej produkcji z jej udziałem był Emilio Estavez. Niedługo potem zagrała w swoim debiucie filmowym; był to niezależny film The Heart of the Beholder, a następnie dostała główną rolę, wymagającą odegrania wielu emocji, w remake’u horroru Amityville Michaela Baya u boku Ryana Reynoldsa, za którą zebrała bardzo dobre recenzje.

Zagrała też w pełnej akcji filmowej adaptacji komiksu Marka Millara Kick-Ass. Jest to opowieść o 15-letnim chłopaku, który próbuje zostać superbohaterem, chociaż nie ma żadnych mocy ani powodu, aby wybrać drogę pogromcy przestępców. Chloe gra w nim Hit-Girl, zawziętą, niestroniącą od mocnych słów 11-latkę, która do spółki ze swoim ojcem, Big-Daddym (Nicolas Cage) walczy z przestępczością. Film zebrał znakomite recenzje, a magazyn Teen Vouge Magazine przyznał Chloe tytuł „dziewczyny o największych zadatkach na gwiazdę”.

19 marca 2010 r. odbyła się premiera sztuki „Diary of a Wimpy Kid” − teatralnej interpretacji popularnej serii książek dla dzieci pod tym samym tytułem autorstwa Jeffa Kinneya. Chloe zagrała w niej Angie, ubierająca się na czarno nastolatkę o wiele mądrzejszą od swoich rówieśników, w której kotłują się różne emocje.

Ostatnio można ją było zobaczyć w Pozwól mi wejść według scenariusza i w reżyserii Matta Reevesa. Pozwól mi wejść to słynna opowieść o wampirach na podstawie szwedzkiej powieści „Wpuść mnie”. Opowiada o młodym zastraszanym chłopaku, który dzięki Abby (Chloe), pięknej młodej dziewczynie-wampirze odnajduje miłość i zemstę. Mroczna opowieść wytwórni Overture films weszła do kin 1 października.

Na początku roku Chloe brała udział w zdjęciach do Texas Killing Fields w reżyserii Ami Mann. Ten psychologiczny thriller oparty jest na autentycznej historii, która wydarzyła sie w małym miasteczku w Pennsylvanii w 1973 r. Chloe pojawi się w nim u boku Sama Worthingtona oraz Jessiki Chastain. Po zakończeniu zdjęć do tej produkcji przeniosła się na plan filmu Hugo i jego wynalazek Martina Scorsese. Jest to opowieść o 12-letnim sierocie, który mieszka w korytarzach ukrytych w murach paryskiego dworca w 1930 r. − pierwszy film Scorsese w technologii 3D, w którym Chloe zagra razem z Benem Kingsleyem, Asą Butterfieldem oraz Sachą Baronem Cohenem. W przyszłym roku Moretz pojawi się w filmie Hick, w którym zagrają również Blake Lively, Juliette Lewis i Alec Baldwin. Opowiada on o nastolatce z Nebraski, której podróż do rozświetlonego neonami Las Vegas kończy się zupełnie inaczej, niż dziewczyna zakładała.

Moretz ma także wystąpić w tytułowej roli w filmowej adaptacji Emily the Strange wytwórni Dark Horse Entertainment, opartej na postaci stworzonej przez Roba Regera. Będzie to opowieść o dziewczynie lubiącej punkowe i gotyckie klimaty oraz jej czterech kotach − do kin wejść ma w 2013 r.

Zagrała też w nietypowej komedii romantycznej 500 dni miłości wytwórni Fox Searchlight razem z Josephem Gordonem-Levittem oraz Zooey Deschanel. Premiera filmu miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego Sundance w Park City w stanie Utah w 2009 roku. Można ją było również zobaczyć w Czasie odkupienia u boku Paz Vegi i Simona Bakera − psychologicznym thrillerze opowiadającym o parze mieszkającej w miasteczku na granicy Teksasu i Meksyku, która musi zmierzyć się z trudną przeszłością, aby ocalić porwaną córkę Toby (Chloe). Film ukazał sie w 2009 r.

W jej dorobku znalazł się także horror Oko wytwórni Lionsgate z 2008 r., w którym zagrała razem z Jessiką Albą − mrożąca krew w żyłach historia niewidomej kobiety, która po przeszczepie rogówki zaczyna mieć przerażające wizje. Chloe gra Alicię, dziewczynę, która w szpitalu zaprzyjaźnia się z postacią graną przez Jessicę Albę.

Jeżeli chodzi o produkcje telewizyjne, Chloe ostatnio wystąpiła gościnnie w serialu NBC Rockefeller Plaza 30 u boku Aleca Baldwina i Tiny Fey oraz drugim sezonie popularnego serialu ABC Seks, kasa i kłopoty w roli Kiki George razem z Peterem Krause i Donaldem Sutherlandem.

Po zakończeniu zdjęć do Amityville, wzięła udział w kilku niezależnych produkcjach, miedzy innymi The Third Nail, który pokazywano na festiwalach filmowych. Wystąpiła też z roli głównej w komedii Agent XXL wytwórni 20th Century Fox, w której pojawił się również Martin Lawrence. Główną rolę zagrała też w filmie fabularnym pod tytułem Dzieci kręconym w Sofii, w Bułgarii, a także wystąpiła gościnnie w serialu komediowym Mam na imię Earl oraz Gotowych na wszystko stacji ABC.

Oprócz ról kinowych i telewizyjnych Chloe wykorzystywała swój talent aktorski, użyczając głosu postaciom z filmów animowanych. Obsadzono ją w roli Darby w nowej serii Moi Przyjaciele Tygrys i Kubuś produkowanej przez Disney Animation oraz w animowanym serialu Nowa szkoła króla.

JACKIE EARLE HALEY (Willie Loomis) stanowi inspirację dla wszystkich dziecięcych i początkujących aktorów. Jako nastolatek Haley wcielił się w kultową dla swojego pokolenia rolę Kelly’ego Leaka, jeżdżącego na motorze asa na baseballowym boisku i wcielonego diabła w przebojowej komedii Straszne misie Michaela Ritchiego oraz jej dwóch kolejnych częściach. Później Peter Yates obsadził go w roli Moochera w nieoczekiwanym przeboju Uciekać, nagrodzonym Oscarem.

Podobnie jak w przypadku wielu gwiazd, które zaczynały jako dzieci, także dla Haleya przejście do branży dorosłych aktorów nie było łatwe. Po tym jak zniknął z ekranów na 15 lat, powrócił dopiero rolą skazanego za przestępstwo seksualne Ronniego McGorveya w filmie Małe dzieci we wspaniałej reżyserii Todda Fielda, która przyniosła mu wiele wyróżnień, w tym nominację do Oscara oraz ważną nagrodę New York Film Critics Circle Award.

Wtedy jego kariera obrała zupełnie nowy tor. Martin Scorsese obsadził go w swoim złożonym thrillerze Wyspa tajemnic, w którym u boku Leonardo DiCaprio zagrał kluczową rolę pacjenta zakładu dla obłąkanych George’a Noyce’a. W komedii Semi-Pro: Drużyna marzeń? Willa Farrella zagrał postać Dukesa, długowłosego fana koszykówki i marihuany. Udało mu się również zagrać w utrzymanym w konwencji wodewilu i filmów Charlie’ego Chaplina niemym filmie Louis w reżyserii Dana Pritzkera. Zdjęcia do tego filmu były autorstwa Vilmosa Zsigmonda.

Zack Snyder, powierzając mu rolę słynnego i lubianego Rorschacha w Watchmen Strażnicy, wprowadził Haleya do świata fanów komiksów, a on szybko zaskarbił sobie ich sympatię. Wystąpił też w dwóch sezonach opartego na komiksie serialu Człowiek - Cel, a jego bohater, Guerrero, stał się ulubieńcem widzów. Kolejnym gatunkiem filmowym, w którym spróbował swoich sił, był horror. Zagrał przerażającego Freddy’ego Kruegera w nowej wersji klasycznego horroru Koszmar z ulicy Wiązów z 2010 r. Sama Bayera.

Halay nie odniósłby tylu sukcesów, gdyby nie Steve Zaillian i Sean Penn. To oni pamiętali jego role z dzieciństwa i w 2006 r. powierzyli mu rolę Sugar Boya w filmie opartym na powieści Roberta Penna Warrena Wszyscy ludzie króla.

BELLA HEATHCOTE (Victoria Winters), 23-letnia australijska piękność, wkrótce pojawi się w filmie Now wytwórni New Regency u boku Amandy Seyfried i Justina Timberlake’a. Właśnie zakończyła zdjęcia w Nowym Jorku do Twylight Zones według scenariusza i w reżyserii Davida Chase’a (serial telewizyjny Rodzina Soprano). Heathcote zagra główną rolę kobiecą u boku Johna Magaro, Willa Brilla i Jacka Hustona.

Wkrótce będzie ją można zobaczyć w filmie Cogan’s Trade z Bradem Pittem na podstawie powieści George’a V.

W 2009 r. wyróżniono ją stypendium im. Heatha Ledgera przyznawanym przez organizację Australians in Film, a także pisano o niej w wydaniu Teen Vouge, poświęconemu przyszłym gwiazdom Hollywood.

EVA GREEN (Angelique Bouchard) jest dziś jedną z najbardziej intrygujących aktorek. Urodziła się w Paryżu, a zadebiutowała na ekranach w uznanych przez krytyków Marzycielach Bertolucciego główną rolą Isabelle. W filmie, którego akcja rozgrywała się na tle zamieszek studenckich w Paryżu w 1968 r., wystąpili również Michael Pitt i Louis Garrel.

Jej następną rolą będzie rola Morgan w serialu Camelot, nowej wspaniałej telewizyjnej adaptacji legendy o królu Arturze. Po sukcesie w Stanach Zjednoczonych, pod koniec roku ten 10-częściowy serial ma być pokazywany również na Channel 4. Będzie w nim można zobaczyć także Josepha Fiennesa i Jamie’ego Campbella Bowera. Jeszcze w tym roku Eve będzie można podziwiać w głównej roli Susan razem z Ewanem McGregorem w filmie Perfect Sense. Jest to dramat romantyczny opowiadający historię miłości szefa kuchni i naukowczyni. Uczucie wybucha między głównymi bohaterami w czasie, gdy na świecie zaczyna szaleć epidemia choroby atakującej zmysły. Film spotkał się dobrym przyjęciem na Festiwalu Filmowym w Sundance na początku roku.

W zeszłym roku Eva wcieliła się w główną bohaterkę filmu Łono, Rebeccę. Zagrali w nim również Matt Smith i Lesley Manville. Zagrała też główną postać, Miss G, w Cracks w reżyserii Jordana Scotta z udziałem Imogen Poots i Juno Temple. Jest to opowieść o życiu i związkach grupy dziewczyn z elitarnej szkoły z internatem. W 2008 r. zagrała w filmie Franklyn w reżyserii Geralda McMorrowa. Wystąpili w nim również Sam Riley, Ryan Phillippe i Bernard Hill. Akcja dzieje się jednocześnie we współczesnym Londynie i metropolii przyszłości, w której rządy sprawują religijni fanatycy.

W 2007 r. wystąpiła w Złotym kompasie w reżyserii Chrisa Weitza, wcielając się w rolę Serafiny Pekkali, królowej czarownic, razem z Nicole Kidman, Danielem Craigiem oraz Dakotą Blue-Richards. Rok wcześniej przypadła jej w udziale rola Vesper Lynd w hicie Casino Royale o przygodach Bonda. Fabuła zaczerpnięta była z pierwszej powieści Iana Fleminga o agencie 007. W filmie wyreżyserowanym przez Martina Campbella i wyprodukowanym przez Barbarę Broccoli oraz Michaela Wilsona (EON productions), w roli 007 po raz pierwszy pojawił się Daniel Craig.

W 2005 r. Eva główną rolą kobiecą w Królestwie niebieskim Ridleya Scotta zadebiutowała w Hollywood. Zagrała Sibyllę u boku Orlando Blooma oraz Liama Neesona. W 2004 r. wystąpiła we francuskojęzycznym filmie Jean-Paula Salome’a − Arsene Lupin, ekranizacji powieści Maurice’a Leblanca, w której zagrali też Kristin Scott Thomas oraz Romain Duris.

Kariera Evy Grren rozpoczęła się na teatralnych deskach w 2001 r. Zagrała wtedy w „Turcaret’” w reżyserii Gerarda Deshartesa oraz „Jalousie en trios fax” w reżyserii Didier Longa rolę, która przyniosła jej nominację do nagrody Les Molieres (2002) w kategorii „Revelation Theatrale Feminine”.

GULLIVER MCGRATH (David Collins) ostatnio zakończył zdjęcia do filmu Hugo i jego wynalazek Martina Scorsese. Ten dwunastoletni aktor na swoim koncie ma już występ w jednym z odcinków popularnego australijskiego serialu telewizyjnego Rish oraz filmie krótkometrażowym The Wake, który będzie zaprezentowany na Festiwalu Filmowym Tribeca. Na scenie teatralnej McGrath pojawił się u boku Guya Pearce’a w sztuce „Poor Boy” w prestiżowym Melbourne Theater Company.

Twórcy

TIM BURTON (reżyser/producent) karierę twórcy filmów fabularnych rozpoczął w Warner Bros. w 1985 r. jako reżyser Wielkiej przygody Pee Wee Hermana, hitu kasowego, który chwalono za oryginalny pomysł reżysera. Następnie w 1988 r. wyreżyserował Sok z żuka, komedię o wydarzeniach spoza tego świata z Michaelem Keatonem, Geeną Davis, Aleckiem Baldwinem i Winoną Ryder, który okazał się kolejnym sukcesem zarówno pod względem pozytywnych opinii krytyków, jak i sprzedanych biletów.

W 1989 r. Burton wyreżyserował wielki przebój Batman z Jackiem Nicholsonem, Michaelem Keatonem i Kim Basinger. Po sukcesie Batmana otrzymał nagrodę dla reżysera roku od stowarzyszenia National Association of Theatre Owners (NATO). Film ten nagrodzono także Oscarem w kategorii najlepsza scenografia.

Obecnie Burton pracuje nad dwoma filmami: Mroczne Cienie oraz Frankeneenie, a poza tym zaangażowany jest w produkcję Abraham Lincoln: Łowca wampirów 3D. Wszystkie trzy filmy do kin wejść mają w 2012 r.

Rok 2010 był również okresem intensywnej pracy reżysera. Oprócz wyreżyserowania Alicji w Krainie Czarów i produkcji animowanego filmu 9 wydał też „The Art of Tim Burton” − 430-stronicową książkę poświęconą 40 latom jego pracy twórczej. W listopadzie, w The Museum of Modern Art (MoMA) otwarta została obszerna wystawa jego prac. Wypożyczyły ją też muzea w Melbourne w Australii, Toronto w Kanadzie oraz LACMA w Los Angeles w maju 2011 r. Pojechać ma także do Paryża w 2012 r.

W 2007 r. Burton wyreżyserował adaptację krwawego musicalu Stephena Sondheima − wyróżnionego nagrodą Tony − Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street. Film ten, z udziałem Johnny’ego Deppa i Heleny Bonham Carter, nagrodzono Oscarem w kategorii najlepsza scenografia oraz nominacjami dla najlepszych kostiumów i najlepszego aktora (Depp).

Wcześniej Burton wyreżyserował ekranizację słynnej książki dla dzieci Roalda Dahla Charlie i fabryka czekolady z Johnnym Deppem i Freddie’em Highmore’em, który tuż po premierze zebrał imponujące recenzje wśród krytyków i cieszył się ogromną oglądalnością, a w dodatku nadal jest popularny na całym świecie. W tym samym roku Burton wyreżyserował i wyprodukował także mroczny, romantyczny film animowany zrealizowany z użyciem techniki stop motion − Gnijąca Panna Młoda Tima Butrona, którego bohaterom głosów użyczyli Johnny Depp i Helena Bonham Carter.

Poprzednim filmem Burtona była Duża ryba, ciepła opowieść o bajkowej relacji między ojcem a synem. Recenzenci chwalili go, pisząc, że to jak dotychczas najbardziej osobisty i pełen emocji film reżysera. Oprócz zebrania wspaniałych recenzji film odniósł też sukces kasowy. Zagrali w nim Ewan McGregor, Albert Finney, Jessica Lange i Billy Crudup. Wcześniej powstał film Planeta małp, nad którym reżyser pracował razem z producentem Richardem D. Zanuckiem, byłym szefem wytwórni 20th Century Fox, który doprowadził do powstania pierwszej części filmu w 1968 r. W Planecie małp Burtona wystąpili: Mark Wahlberg, Tim Roth, Helena Bonham Carter, Michael Clarke Duncan oraz Kris Kristofferson. Był to największy kasowy hit lata 2001 r.

W 1999 r. Burton podjął się reżyserii Jeźdźca bez głowy, zainspirowanego klasycznym opowiadaniem Washingtona Irvinga, w którym zagrali Johnny Depp, Christina Ricci, Miranda Richardson oraz Michael Gambon. Film nominowano do trzech Oscarów, w tym w kategorii najlepsze kostiumy, najlepsze zdjęcia oraz najlepsza scenografia, w której udało się zdobyć statuetkę.

Burton wyprodukował i wyreżyserował też komedię science-fiction Marsjanie atakują! na podstawie serii kart do wymiany firmy Toops, z udziałem wielu gwiazd, takich jak: Jack Nicholson, Glenn Close, Danny DeVito, Pierce Brosnan i Annette Bening.

Burton był też autorem koncepcji i producentem animowanego filmu w technice stop-motion Miasteczko Halloween, który stał się obowiązkową pozycją filmową w zimowym sezonie. Wyprodukował też film Chłopiec okrętowy z 1993 r., kasowy hit lata 1995 r. Batman Forever oraz ekranizację powieści dla dzieci Roalda Dahla Jakubek i brzoskwinia olbrzymka w 1996 r.

W 1994 r. Burton wyprodukował i wyreżyserował film Ed Wood z Johnnym Deppem w tytułowej roli. Film nagrodzono dwoma Oscarami w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy (Martin Landau) oraz najlepsze efekty specjalne − charakteryzacja.

Edward Nożycoręki z Deppem, Winoną Ryder i Diane Wiest był jednym z największych przebojów w świątecznym okresie w 1990 r.; doceniono w nim oryginalny pomysł oraz wzruszającą bajkową wrażliwość. W 1992 r. Burton ponownie zanurzył się w półświatek Gotham, reżyserując Powrót Batmana, najbardziej dochodowy film tego roku, w którym wystąpili Michelle Pfeiffer jako Kobieta-Kot i Danny DeVito w roli Pingwina.

Burton pracę w branży rozrywkowej rozpoczął w 1979 r. jako pomocnik w dziale graficznym; jego pierwsze filmy animowane to Lis i Pies oraz Taran i magiczny kocioł. Debiutem reżyserskim Burtona był krótkometrażowy film animowany zrealizowany w technice stop-motion Vincent z narracją Vincenta Price’a. Film odniósł wielki sukces wśród krytyki i otrzymał nagrody na wielu festiwalach. Kolejnym projektem Burtona był krótkometrażowy film Frankenweenie, pomysłowa i młodzieńcza wariacja na temat legendy o Frankensteinie.

SETH GRAHAME-SMITH (pomysł/scenariusz) sławę zyskał jako autor okrzykniętych bestsellerami przez New York Timesa: „Pride and Prejudice and Zombies” oraz „Abraham Lincoln, łowca wampirów”. Na podstawie obu powstają adaptacje filmowe. Prawa do „Pride and Prejudice and Zombies” zakupiła wytwórnia Lionsgate Entertainment, produkcją zająć ma się Natalie Portman, natomiast prawa do „Abrahama Lincolna, łowcy wampirów” zakupił Fox. Jego producentami mają być Tim Burton oraz Timur Bekmambetov. Grahame-Smith i David Katzenberg założyli wytwórnię o nazwie Katzsmith, która obecnie pracuje nad różnorodną i ciekawą ofertą nowych produkcji telewizyjnych i filmowych.

Grahame-Smith i Katzenberg wspólnie opracowali pomysł i napisali scenariusz do komediowego serialu MTV Udręki młodego Bergera, którego motywem przewodnim jest dojrzewanie. Razem produkują też serial, obecnie już drugi sezon. Głównym bohaterem jest niezdarny i niepopularny licealista, który zyskuje sławę dzięki swemu nadzwyczajnemu przyrodzeniu. Serial stanowi współczesną interpretację Cudownych lat, chociaż w wersji adresowanej raczej dla dorosłych.

Grahame-Smith i Katzenberg pracują też nad scenariuszem zatytułowanym „From Mia with Love”, ponownie komedii o dojrzewaniu utrzymanej w stylistyce filmów Johna Hughesa, które amerykańscy widzowie pamiętają z młodości.

Grahame-Smith i Katzenberg poznali się, pracując w Digital Media w CBS. Obaj zostali zatrudnieni do pracy nad produkcją Clark and Michael z Michaelem Cerą i Clarkiem Duke’iem. Od tamtej pory cały czas pracują razem.

JOHN AUGUST (pomysł) wkrótce ponownie rozpocznie współpracę z Timem Burtonem nad filmem realizowanym w technologii 3D z użyciem techniki stop motion pod tytułem Frankenweenie, opartym na filmie krótkometrażowym reżysera, który powstał w 1984 r. Ostatnio August napisał scenariusz do kinowej adaptacji komiksu o wydarzeniach nie z tego świata, zatytułowanej Kaznodzieja. Film o księdzu, który otrzymuje nadprzyrodzone moce, przemierzającym cały kraj w poszukiwaniu Boga, wyreżyseruje Sam Mendes.

W 2007 r. August zadebiutował jako reżyser filmem Dziewiątki, którego premiera odbyła się na Festiwalu w Sundance w tym samym roku. Dziewiątki to trzy przeplatające się opowieści; we wszystkich występują Ryan Reynolds, Hope Davis i Melissa McCarthy. Dystrybucję powierzono Sony oraz Newmarket Films.

Napisał też scenariusze do Gnijącej Panny Młodej Tima Burtona, Charliego i fabryki czekolady, Dużej ryby i obu części Aniołków Charliego. Był współproducentem i autorem scenariusza do filmu Go, którego premiera miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 1999 r.

August angażował się również w produkcje telewizyjne: był autorem wyświetlanego przez krótki okres serialu D.C. (WB) oraz kilku pilotów dla stacji Fox i ABC.

Często pojawia się w roli doradcy na warsztatach dla scenarzystów Sundance Screenwriters Lab. Prowadzi też stronę internetową dla osób początkujących w tym zawodzie: johnaugust.com.

Urodził się i wychował w Boulder w stanie Kolorado. Ukończył dziennikarstwo na Drake University w Iowa oraz studia filmowe w ramach programu Petera Starka na University of Southern California. Mieszka w Los Angeles.

RICHARD D. ZANUCK (producent) w branży filmowej cieszy się opinią jednego z najbardziej postępowych i docenianych twórców, a jego liczne osiągnięcia zawsze spotykają się uznaniem odbiorców.

Zanuck, wybitny niezależny producent i były dyrektor studia, otrzymał wiele nagród i wyróżnień za swoje osiągnięcia w trakcie ponad 40 lat pracy filmowej. Prawdopodobnie najbardziej znaczącą z nich i najlepiej świadczącą o jego zasłużonej pozycji jest nagroda im. Irvinga G. Thalberga Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej, którą przyznano mu wraz z wieloletnim współpracownikiem Davidem Brownem w 1991 r. To znamienite wyróżnienie, przyznane tylko 36 razy w historii Akademii, świadczy o tym, że uważa się go za „twórczego producenta, a jego prace zawsze reprezentują wysoką jakość produkcji filmowej”. Otrzymanie nagrody stanowiło dla niego wielkie osobiste osiągnięcie, ale także pierwszy przypadek w historii, kiedy przyznano ją potomkowi innego laureata. Wcześniej otrzymał ją jego ojciec – Darryl F. Zanuck.

Zaledwie rok wcześniej Richard D. Zanuck i Lili Fini Zanuck dostali Oscara za produkcję Wożąc panią Daisy, obrazu nagrodzonego w 1989 r. statuetką w kategorii najlepszy film. Za film ten wyróżniono go także Złotym Globem, nagrodą National Board of Review oraz tytułem producenta roku przyznawanym przez Producers Guild of America. Po tym jak przyznano mu Oscara za najlepszy film, jakim okazał się Wożąc panią Daisy, Richard i Darryl Zanuck byli w branży filmowej jedynym tandemem ojca i syna, którzy obaj zdobyli statuetki w tej kategorii.

Zanuck prowadzi obecnie własną wytwórnię, The Zanuck Company, razem ze swoją żoną Lili i w dalszym ciągu odnosi sukcesy dzięki wypracowanym wcześniej solidnym fundamentom. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Stanforda i odbyciu służby wojskowej w randze porucznika Zanuck razem z ojcem pracował jako asystent produkcji na planie dwóch filmów 20th Century Fox: Wyspa w słońcu oraz Słońce też wschodzi. W wieku 24 lat zadebiutował jako pełnoprawny producent filmem Bez emocji, który na Festiwalu Filmowym w Cannes otrzymał nagrodę dla najlepszej obsady: Orsona Wellesa, Deana Stockwella i Bradforda Dillmana. Następnie wyprodukował Sanktuarium na podstawie powieści Williama Faulknera oraz Raport Chapmana w reżyserii George’a Cukora.

W wieku 28 lat wybrano go na prezesa ds. produkcji w 20th Century Fox. Wówczas był najmłodszą osobą na takim stanowisku w historii Hollywood. W czasie ośmiu lat jego kierownictwa studio odzyskało blask z czasów swojej świetności i otrzymało aż 159 oscarowych nominacji. Trzy filmy: Dźwięki muzyki, Patton i Francuski łącznik nagrodzono potem statuetkami w kategorii najlepszy film roku. Inne udane produkcje studia to między innymi: seria Planeta małp, Butch Cassidy i Sundance Kid oraz M*A*S*H.

Następnie Zanuck przeniósł się z Fox do Warner Bros., gdzie objął funkcję starszego wiceprezesa wykonawczego. Razem z przyszłym partnerem Davidem Brownem nadzorowali wtedy produkcję takich kasowych hitów jak Egzorcysta oraz Płonące siodła.

W 1971 r. założyli Zanuck/Brown Co., jedną z najbardziej uznanych niezależnych wytwórni w branży filmowej. Przez następnych 10 i pół roku, wytwórnia Zanuck/Brown zrealizowała wiele filmów cieszących się zarówno uznaniem krytyków jak i publiczności, takich jak: trzykrotnie nagrodzone Oscarem Szczęki, nominowane również do statuetki w kategorii najlepszy film, Szczęki 2, Sugarland Express – nagrodzony na Festiwalu Filmowym w Cannes za najlepszy scenariusz oraz debiut reżyserski Stevena Spielberga, Żądło nagrodzone siedmioma Oscarami w tym w kategorii najlepszy film oraz Werdykt nominowany do pięciu Nagród Akademii. Razem z Lili Fini Zanuck, wytwórnia Zanuck/Brown wyprodukowała także Kokon dwukrotnie nagrodzony Oscarem oraz jego drugą część – Kokon: Powrót.

Pierwsza produkcja założonej w 1988 r. Zanuck Company, Wożąc panią Daisy, odniosła wielki sukces. Film oparty na nagrodzonej Pulitzerem sztuce nominowano do dziewięciu Oscarów, z czego zdobył cztery, w tym w kategorii najlepszy film. W Stanach Zjednoczonych zarobił ponad 100 milionów dolarów, a koszty produkcji wyniosły zaledwie 5 milionów dolarów, co razem przyczyniło się do tego, że do dziś jest jedną z najbardziej dochodowych produkcji w historii Warner Bros.

Kolejnym sukcesem Zanucka był uznany przez krytyków film W matni z Jennifer Jason Leigh i Jasonem Patrickiem na podstawie bestsellera Kim Wozencraft. Był to debiut reżyserski Lili Fini Zanuck. Muzyka do niego, którą napisał Eric Clapton („Tears in Heaven”), była uznana za jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych 1992 roku.

Lili Fini Zanuck była również producentką takich filmów jak: W Kręgu Miłości, zrealizowanym przez ten sam zespół kreatywny co Wożąc panią Daisy z reżyserem Bruce’em Beresfordem oraz scenarzystą Alfredem Uhrym na czele, a także Dziki Bill, oparty na faktach film Waltera Hilla o legendarnej postaci z początków historii Stanów Zjednoczonych o pseudonimie Wild Bill Hickok. Film, w którym główną rolę zagrał nominowany do Oscara Jeff Bridges, cieszył się dużym uznaniem, podobnie jak Nieugięci – dramat, którego akcja rozgrywa się w latach 50., opowiadający o elitarnej grupie policjantów z L.A., z gwiazdorską obsadą: Nickiem Nolte, Melanie Griffith i Johnem Malkovichem.

Dzień zagłady, produkcja Zanucka dla wytwórni DreamWorks SKG oraz Paramount, zarobił na całym świecie 350 milionów dolarów, stając się tym samym pierwszym prawdziwym hitem sezonu letniego 1998 r. Regulamin zabijania, wyprodukowany przez Zanucka razem ze Scottem Rudinem z udziałem Tommy’ego Lee Jonesa, Samuela Jacksona, Guya Pearce’a oraz Bena Kingsleya, również odniósł duży sukces.

W 1999 r. The Zanuck Company połączyła siły z nagrodzonym Oscarem Clintem Eastwoodem i wspólnie wyprodukowali Prawdziwą zbrodnię – thriller na podstawie bestsellera Andrew Klavana, w reżyserii i z udziałem Eastwooda na zamówienie Warner Bros.

W marcu 2000 r. Richard i Lili Zanuck pełnili funkcję producentów 72. gali wręczania Oscarów, która otrzymała 9 nominacji do nagrody Emmy i miała największą oglądalność w ciągu ostatnich sześciu lat.

Nową interpretację Planety małp Zanucka w reżyserii Tima Butrona rozpowszechniała 20th Century Fox w lipcu 2001 r. Produkcja stała się jednym z najlepiej zarabiających filmów roku zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na całym świecie. Później Burton i Zanuck wspólnie zrealizowali jeszcze cztery inne filmy: Dużą rybę z Ewanem McGregorem, Albertem Finneyem, Billym Crudupem, Jessicą Lange i Alison Lohman; hit z 2005 r. Charlie i fabryka czekolady oraz cieszący się uznaniem krytyków i nagrodzony Złotym Globem Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street z Johnnym Deppem, Heleną Bonham Carter, Sachą Baronem Cohenem i Alanem Rickmanem.

Jednym z realizowanych ostatnio projektów Zanuck Company był również pozytywnie oceniany przez krytyków film Dreamworks – Droga do zatracenia w reżyserii Sama Mendesa z Tomem Hanksem, Paulem Newmanem i Jude’em Law.

Ostatnio Zanuck wyprodukował takie światowe hity jak: Alicja w Krainie Czarów i Starcie tytanów. Alicja w Krainie Czarów była 5. wspólnym przedsięwzięciem Zanucka i Burtona. Film ten, będący nową interpretacją klasycznej już opowieści, wykorzystuje wiele technik: motion capture, animację, tradycyjne zdęcia i 3D. Premiera tej produkcji Walt Disney Pictures miała miejsce 5 marca 2010 r. Zagrali w niej Johnny Depp w roli szalonego Kapelusznika, Helena Bonham Carter w roli Czerwonej Królowej, Anne Hathaway jako Biała Królowa oraz debiutująca Mia Wasikowska w roli Alicji. Jak dotąd film zarobił na całym świecie ponad 928,9 miliona dolarów, co czyni go jednym z 10 najbardziej dochodowych filmów wszech czasów. Remake Starcie tytanów produkcji Warner Bros., film przygodowy w 3D z Samem Worthingtonem, Ralphem Fiennesem i Liamem Neesonem w reżyserii Louisa Leteriera zarobił na całym świecie od premiery, która miała miejsce 2 kwietnia 2010 r., 428 milionów dolarów.

GRAHAM KING (producent) otrzymał Oscara za najlepszy film jako producent dramatu kryminalnego Infiltracja w reżyserii Martina Scorsese. Łącznie za swoje projekty zebrał 38 nominacji do Oscara, a wpływy ze sprzedaży biletów przyniosły mu 2 miliardy dolarów.

Infiltracja była trzecim filmem realizowanym we współpracy ze Scorsese. Wcześniej wyprodukował powszechnie chwalony film biograficzny Aviator, za który otrzymał nominację do Oscara oraz nagrodę BAFTA w kategorii najlepszy film. Amerykańskie Stowarzyszenie Producentów wyróżniło go również Złotym Laurem dla producenta roku. King pełnił też funkcję współproducenta wykonawczego na planie nominowanego do Oscara dramatu Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese.

W maju 2007 r. razem ze wspólnikiem Timem Headingtonem założył wytwórnię GK Films. Wytwórnia ostatnio zakończyła pracę nad kilkoma oczekiwanymi filmami, takimi jak: Dziennik zakrapiany rumem z Johnnym Deppem, rozpowszechniany przez FilmDistrict, a wyprodukowany we współpracy z wytwórnią Deppa, Infinitum Nihil, film przygodowy 3D Hugo i jego wynalazek w reżyserii Martina Scorsese, rozpowszechniany przez Paramount Pictures, oraz In The Land of Blood and Honey według scenariusza i w reżyserii Angeliny Jolie, który do kin wejść ma 23 grudnia. Ostatnio wytwórnia GK Films wyprodukowała film animowany Rango w reżyserii Gore’a Verbinskiego we współpracy z jego Blind Wink Productions dla Paramount Pictures, Miasto złodziei według scenariusza i w reżyserii Bena Afflecka dla Warner. Bros. oraz Turystę w reżyserii Floriana Henckela von Donnersmarcka z Angeliną Jolie i Johnnym Deppem.

GK Films ogłosiło kilka nowych projektów, nad którymi pracuje, w tym: filmową adaptację musicalu „Jersey Boys”, niezatytułowany jeszcze film biograficzny o Freddiem Mercurym z Sachą Baronem Cohenem według scenariusza Petera Morgana oraz kolejny odcinek popularnej serii Lara Croft Tomb Raider. Do wcześniejszych produkcji GK Films należą takie filmy jak Furia oraz trzykrotnie nominowana do Oscara Młoda Wiktoria. Wytwórnia Infinitum Nihil i Graham King pracują obecnie nad produkcją Warner Bros. Mroczne Cienie z Johnnym Deppem w reżyserii Tima Burtona.

W 2010 r. Graham King i Tim Headington uruchomili nowy oddział – GK-tv. Zarządza nim prezes Craig Cegielski. GK-tv zajmuje się rozwojem, produkcją i światową dystrybucją programów telewizyjnych. Miniserial Camelot wyprodukowany przez GK-tv jest dotychczas najlepiej ocenianą produkcją wytwórni.

GK Films we współpracy z Peterem Schlesselem założyła FilmDistrict – wielofunkcyjne studio, które zajmuje się pozyskiwaniem, dystrybucją, produkcją i finansowaniem szerokiej gamy filmów komercyjnych. Spółka każdego roku wprowadzać będzie do kin kilka filmów.

King urodził się w Wielkiej Brytanii, a w 1982 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. W 2009 r. odznaczono go Orderem Imperium Brytyjskiego.

CHRISTI DEMBROWSKI (producent)

DAVID KENNEDY (producent) założył własną wytwórnię Fair Catch Productions, Inc. w 2007 r., po 10 latach pełnienia funkcji prezesa Dan Curtis productions (Mroczne Cienie, Wichry Wojny, Wojna i pamięć). Był producentem wykonawczym między innymi nominowanego do Emmy Our Fathers produkcji Showtime oraz nagradzanego Na ratunek Milly produkcji CBS.

Oprócz tego, że jest jednym z producentów Mroczne Cienie, bierze również udział w kilku innych projektach filmowych we współpracy z Infinitum Nihil i pełni funkcję producenta wykonawczego ukazującego się wkrótce miniserialu HBO pod tytułem Citizen Dick.

Zanim zajął się produkcją, zajmował stanowisko wiceprezesa ds. promocji produkcji telewizyjnych w ICM, reprezentował takich klientów jak Robin Williams, Dr. Seuss, Eddie Murphy oraz the Kennedy Center. Odegrał też kluczową rolę w procesie sprzedaży słynnych programów telewizyjnych: Saturday Night Live i The Kennedy Center Honors.

Karierę rozpoczął w NBC Sports, gdzie w wieku 22 lat wyprodukował swój pierwszy specjalny program telewizyjny – pierwszą transmisję na żywo regat America’s Cup. Jest też autorem określenia „instant replay” użytego podczas pierwszej w historii transmisji meczu futbolowego studenckiej ligi o puchar Orange Bowl w 1966 r. Ukończył studia na Uniwersytecie Notre Dame.

NIGEL GOSTELOW (producent wykonawczy) po raz pierwszy rolę producenta wykonawczego pełnił na planie filmu Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie w 2010 r. Wcześniej odnosił sukcesy jako asystent reżysera, dyrektor ds. lokalizacji i kierownik planu przez prawie trzydzieści lat pracy filmowej i telewizyjnej.

Do wcześniejszych projektów Gostelowa należały między innymi Wilkołak Joe Johnstona dla Universal Pictures (jako kierownik planu) oraz Ultimatum Bourne’a, Kod da Vinci, Batman – Początek, Agent Cody Banks 2: Cel Londyn, Ciśnienie oraz Kapitan Corelli.

Jako kierownik planu zaangażowany był też w produkcję telefilmów Obywatel Welles i Strzał w serce. Pełnił też funkcję dyrektora ds. lokalizacji podczas kręcenia filmów Firelight, dziejących się w Londynie scen do filmu Przypadkowy turysta oraz 84 Charing Cross Road, a także seriali telewizyjnych Poirot i Hornblower.

TIM HEADINGTON (producent wykonawczy) razem z wieloletnim przyjacielem i współpracownikiem Grahamem Kingiem w 2007 r. założył wytwórnię GK Films w Los Angeles. Pod szyldem GK Films razem wyprodukowali wkrótce ukazujące się filmy: Dziennik zakrapiany rumem z Johnnym Deppem, film przygodowy 3D Martina Scorsese Hugo i jego wynalazek oraz debiut reżyserski Angeliny Jolie In The Land of Blood and Honey (23 grudnia 2011 r.). Ich wcześniejsze produkcje to między innymi: Turysta z Jolie i Johnnym Deppem, Furia z Melem Gibsonem oraz trzykrotnie nominowany do Oscara melodramat Młoda Wiktoria. Poza GK Films Headington podjął się roli producenta wykonawczego animowanego filmu przygodowego Gore’a Verbinskiego Rango z udziałem Deppa.

GK Films ostatnio ogłosiło kilka nowych projektów, które wyprodukuje Headington, w tym: niezatytułowaną jeszcze historię Freddie’ego Mercury’ego z Sachą Baronem Cohenem według scenariusza Petera Morgana, ekranizację słynnego musicalu „Jersey Boys” oraz kolejny odcinek popularnej serii Lara Croft Tomb Raider.

Headington i King są też wspólnikami w dwóch innych podmiotach zależnych Gk Films: GK-tv oraz FilmDistrict. Oddział telewizyjny GK-tv ostatnio wyprodukował miniserial Camelot i pracuje nad serialem dramatycznym Port Royal. FilmDistrict to wielofunkcyjne studio, które zajmuje się pozyskiwaniem, dystrybucją, produkcją i finansowaniem szerokiej gamy filmów komercyjnych. Spółka planuje każdego roku wprowadzać do kin kilka filmów.

Headington jest prezesem i jedynym udziałowcem Headington Resources, Inc. firmy z siedzibą w Dallas, zajmującej się głównie ropą i gazem ziemnym, nieruchomościami/hotelami, produkowaniem filmów, funduszami private equity oraz rozrywką.

Headington prowadzi też działalność charytatywną, zarówno osobiście, jak i za pośrednictwem rodzinnych fundacji.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem generalnym wytwórni Village Roadshow Pictures. Wytwórnia współpracuje z Warner Bros. Pictures nad produkcją wielu filmów, które rozpowszechniane są na całym świecie przez Warner Bros., a na wybranych obszarach przez Village Roadshow Pictures.

W pierwszej partii filmów wyprodukowanych w ramach tej współpracy znalazły się takie hity jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em, Złoto pustyni z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii grającego główną rolę Clinta Eastwooda oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman wyprodukował później jeszcze wiele przebojów, wśród nich warto wymienić: Dzień próby, za który Denzel Washington otrzymał Oscara, trylogię Ocean's, Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock w duecie z Hugh Grantem, Rzeka tajemnic Eastwooda z Seanem Pennem i Timem Robbinsem w oscarowych kreacjach, Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem, kasowy przebój Jestem legendą z Willem Smithem, doceniony przez krytyków dramat Gran Torino w reżyserii grającego główną rolę Clinta Eastwooda, film akcji Guya Ritchie’ego Sherlock Holmes z Robertem Downeyem Jr. i Judem Law oraz jego drugą część Sherlock Holmes: Gra cieni, a także Happy Feet: Tupot małych stóp 2, drugą część nagrodzonego Oscarem animowanego filmu Happy feet: Tupot małych stóp.

Berman rozpoczął karierę w branży filmowej jeszcze jako student Georgetown Law School w stanie Waszyngton, pracując w MPAA z Jackiem Valentim. W 1978 r., po ukończeniu studiów prawniczych, rozpoczął pracę w Casablanca Films. Później przeniósł się do wytwórni Universal, gdzie w 1982 r. został wiceprezesem ds. produkcji.

W 1984 r. Berman nawiązał współpracę z Warner Bros. i objął stanowisko wiceprezesa ds. produkcji, a cztery lata później został awansowany na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 r. mianowano go prezesem ds. produkcji kinowej, a w roku został 1991 prezesem ds. światowej produkcji kinowej i zajmował to stanowisko do maja 1996 r. Za jego kadencji wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała i rozpowszechniła filmy, takie jak: Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu obraz Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister.

W maju 1996 r. Berman założył w Warner Bros. Pictures wytwórnię filmów niezależnych Plan B Entertainment. W lutym 1998 r. został prezesem i dyrektorem generalnym Village Roadshow Entertainment.

BRUNO DELBONNEL (operator zdjęć) zdobył wiele nagród, w tym trzy nominacje do Oscara. Ostatnią nominację przyznano mu za zdjęcia do filmu Harry Potter i Książkę Półkrwi. Drugą nominację do Oscara otrzymał za film Bardzo długie zaręczyny Jean-Pierre’a Jeuneta, za który przyznano mu również Cezara oraz nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów (ASC). Za poprzedni projekt realizowany wspólnie z Jeunetem, Amelia, Delbonnel otrzymał nominację do Oscara, nagrody BAFTA, ASC oraz Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego operatora zdjęć.

Ostatnio Delbonnel zaangażowany był w produkcję Fausta uznanego rosyjskiego reżysera Alexandra Sokurova; docenionego przez krytyków musicalu Across the Universe w reżyserii Julie Taymor, filmu biograficznego o Trumanie Capote Bez skrupułów w reżyserii Douglasa McGratha oraz filmowej noweli o dzielnicy Tuileries w filmie Zakochany Paryż.

W jego dorobku znalazły się również takie produkcje jak Zakazana namiętność Petera Bogdanovicha oraz francuskie filmy: Marie, Nonna, La Vierge et Moi, C’est Jamais Loin oraz Tout Le Monde N’a Pas Eu La Chance D’Avoir Des Parents Communistes.

Ponadto Delbonnel jest autorem zdjęć do wielu reklam, w tym reklamy PBS, za którą nominowano go do nagrody AICP za najlepsze zdjęcia w 2005 r.

RICK HEINRICHS (scenograf) to jeden z najbardziej oryginalnych i innowacyjnych artystów, który tworzy inne światy na potrzeby fabuł filmowych. Ostatnio był autorem scenografii do filmu Kapitan Ameryka w reżyserii Joe Johnstona, z którym współpracował już przy okazji Wilkołaka, a także do animowanego Frankenweenie w technice stop-motion dla Tima Burtona. Zaprojektował też monumentalne plany i okręty do filmów Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka oraz Piraci z Karaibów: Na krańcu świata, obu w reżyserii Gore’a Verbinskiego. Za scenografię do Skrzyni umarlaka otrzymał nominację do Oscara, nagrody BAFTA oraz nagrody Art Directors Guild (ADG). Scenografia do Na krańcu świata była również nominowana do nagrody ADG. Oscara zdobył za swój wkład w produkcję Jeźdźca bez głowy Tima Burtona, za który otrzymał także nagrody BAFTA i ADG. Kolejną nominację do Oscara oraz nagrodę ADG przyniosły mu pomysłowe projekty do filmu Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń.

W latach 80. Heinrichs wspólnie z Timem Burtonem pracował w Disney Studio nad jego wczesnymi projektami. Były to między innymi filmy krótkometrażowe: Vincent oraz Frankenweenie. Pracował też w zespołach artystycznych zajmujących się filmami reżysera takimi jak Wielka przygoda Pee Wee Hermana, Sok z żuka oraz Edward Nożycoręki. W 1992 r. awansował na dyrektora artystycznego produkcji Powrót Batmana w reżyserii Burtona, po tym jak wcześniej pełnił funkcję asystenta dyrektora artystycznego na planie Babki z zakalcem. Był też konsultantem ds. efektów wizualnych na planie Miasteczka Halloween tego samego reżysera. Następnie zaprojektował scenografię do Planety małp – również Burtona. Zaprojektował też scenografię do klasyków braci Coenów: Fargo i Big Lebowski oraz Hulka Anga Lee. Mieszka z żoną i dwójką dzieci w Los Angeles i Londynie.

COLLEEN ATWOOD (projektantka kostiumów) karierę jako projektantka kostiumów rozpoczęła na planie Pierworodnego Michaela Apteda z udziałem Sarah Jessiki Parker i Roberta Downey Jr. Kiedy mieszkała w Nowym Jorku miała okazję współpracować z Jonathanem Demme’em przy okazji filmu Poślubiona mafii, Milczenie owiec, Filadelfia oraz Pokochać.

Po koniec lat 80. Atwood przeprowadziła się do Los Angeles i zaczęła współpracować z Timem Burtonem na planie Edwarda Nożycorękiego. Współpracę z nim kontynuowała podczas produkcji filmów Marsjanie atakują!, Jeździec bez głowy, Duża ryba, Sweeney Todd oraz ostatnio – Mroczne Cienie. Często angażowała się też w produkcje Roba Marshalla, między innymi: Chicago, Wyznania gejszy oraz Nine - Dziewięć.

Colleen Atwood była nominowana do 10 Oscarów, trzykrotnie to jej ostatecznie przypadła nagroda, za filmy Wyznania gejszy, Chicago oraz Alicja w Krainie Czarów. Ponadto Atwood zgromadziła nominacje do ponad 50 nagród za osiągnięcia w dziedzinie projektowania kostiumów.

CHRIS LEBENZON (montażysta/producent wykonawczy) współpracował z Timem Burtonem przez ostatnie 20 lat przy okazji filmów: Alicja w Krainie Czarów, Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street, Charlie i fabryka czekolady, Gnijąca Panna Młoda Tima Burtona, Duża ryba, Planeta małp, Jeździec bez głowy, Marsjanie atakują!, Ed Wood, Miasteczko Halloween oraz Powrót Batmana.

Lebenzon wielokrotnie współpracował też z nagradzanym producentem Jerrym Bruckheimerem na planie filmów Pearl Harbor, 60 sekund, Wróg publiczny, Armageddon, Con Air - lot skazańców, Karmazynowy przypływ, Szybki jak błyskawica, Gliniarz z Beverly Hills II oraz Top Gun, a także reżyserami Michaelem Bayem oraz Tonym Scottem. Lebenzon był dwukrotnie nominowany do Oscara za Karmazynowy przypływ i Top Gun (jako jeden z montażystów). Inne filmy w jego dorobku to: Deja Vu, xXx, Radio, Ostatni skaut, Odwet, Zdążyć przed północą, Dziewczyna z komputera oraz Wilkołaki. Ostatnio Lebenzon pracował razem z Tonym Scottem nad produkcją Niepowstrzymany oraz Metro strachu, obiema z udziałem Denzela Washingtona, a obecnie zaangażowany jest w produkcję Frankenweenie z Timem Burtonem.

DANNY ELFMAN (kompozytor) otrzymał wiele wyróżnień, w tym nominacje do Oscara, nagrodę Grammy, Emmy oraz trzy nominacje do Złotego Globu. W 1998 r. otrzymał podwójną nominację za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową do filmu Faceci w czerni Barry’ego Sonnenfelda oraz Buntownik z wyboru Gusa Van Santa. Trzecią nominację przyznano mu za muzykę do docenianego przez krytyków filmu fantasy Duża ryba Tima Burtona. Ostatnią oscarową nominację przyniosła mu ścieżka do uznanego filmu biograficznego Obywatel Milk w reżyserii Gusa Van Santa, a ostatnią nominację do Złotego Globu – muzyka do Alicji w Krainie Czarów Tima Burtona.

Elfman skomponował w swojej karierze ponad 60 ścieżek dźwiękowych dla różnych reżyserów, w tym Tima Butrona, Gusa Van Santa, Sama Raimiego, Shawna Levy’ego, Paula Haggisa, Anga Lee, Taylora Hackforda, Paula Haggisa, Errola Morrisa, Roba Marshalla, Bretta Ratnera, Guillermo del Toro, Wayne’s Wanga, Timura Bekmambetova, Barry’ego Sonnenfelda, Briana De Palmy, Petera Jacksona, braci Hughes, Richarda Donnera, Jona Amiela, Martina Bresta oraz Warrena Beatty.

Brał udział w produkcji filmów z wszelkich możliwych gatunków, między innymi Spidermana (1 i 2), Batmana i Powrotu Batmana, Facetów w czerni (1 i 2), Edwarda Nożycorękiego, Soku z żuka, Za wszelką cenę, Prostego planu, Mission: Impossible, Miasteczka Halloween, Family Man, Wanted - Ściganych, Zdobyć Woodstock, Dick Tracy, Człowieka ciemności oraz Chicago.

Elfman otrzymał też nagrodę Emmy za swój temat do popularnego serialu Gotowe na wszystko oraz nominację do Emmy za temat do Simpsonów – najdłuższego serialu komediowego w historii.

Urodził się w Los Angeles. Pierwsze doświadczenia jako muzyk i kompozytor zdobywał w wieku 18 lat, współpracując z francuską grupą teatralną Le Grand Magic Circus. Rok później razem z bratem Richardem występowali ze swoim teatrem muzycznym na ulicach Kalifornii. Następnie przez sześć lat współpracował z „surrealistycznym kabaretem muzycznym”, odkrywając przeróżne gatunki muzyczne.

Przez 17 lat komponował muzykę dla zespołu rockowego Oingo Boingo, z którym również występował. Wyprodukował takie przeboje jak „Weird Science” i „Dead Man’s Party”. Pierwszy utwór na orkiestrę „Serenada Schizophrana” Elfmana po raz pierwszy wykonano w Carnagie Hall. Natomiast pierwszy utwór skomponowany dla baletu „Rabbit and Rogue” światową premierę miał w The Metropolitan Opera House w Lincoln Center w Nowym Jorku w wykonaniu American Ballet Theatre (ABT) w czerwcu 2008 r. Choreografię do baletu na zlecenie ABT opracowała Twyla Tharp.

Ostatnio Elfman skomponował muzykę do wielkiego przeboju Alicja w Krainie Czarów oraz ukazujących się wkrótce Gigantów ze stali w reżyserii Shawna Levyego, Restless Gusa Van Santa, Frankenweenie oraz Mroczne Cienie.

Spektakl „Iris” jego autorstwa wykonywany przez grupę Cirque du Soleil po raz pierwszy zostanie zaprezentowany w Kodak Theater w Hollywood w 2011 r.