Pressboki

Efekty specjalne

Fabuła filmu, opowiadającego o wróżce i iluzjoniście próbujących oszukać oszusta oszukującego ich z kolei za pomocą elektronicznych gadżetów stworzonych przez swego kolegę wynalazcę, wymagała zastosowania szerokiej gamy mechanicznych i komputerowych efektów specjalnych. Te pierwsze były w całości powierzone sławnemu Januszowi Królowi, który pracował przy tak kultowych filmach jak Klątwa dolina węży, Pan Kleks w kosmosie, Jańcio Wodnik czy nieco mniej kultowa Stara baśń.

Wygenerowaniem komputerów efektów specjalnych zajęła się firma RMG, która wcześniej zaopatrzyła w efekty chociażby Dublerów, Samotność w sieci oraz serial Naznaczony. Efekty komputerowe stosuje się w takich scenach, w których nie da się tego wykonać efektami klasycznymi. W filmie jest ich cały przekrój, począwszy od płynnych przejść miedzy różnymi ujęciami, poprzez kluczowanie blueboxów, aż do dostawiania elementów wygenerowanych całkowicie w technice 3D do sfilmowanych ujęć. Najbardziej skomplikowanym efektem jest trójwymiarowa animacja elektronicznego pająka, którego używa jeden z bohaterów filmu, Antoś Słowik, by pomóc Oskarowi zdobyć i wykorzystać Lenkę.

Historia powstania scenariusza

Praca nad filmem Od pełni do pełni rozpoczęła się w momencie, gdy za sprawą producenta Pawła Pewnego do rąk reżysera Tomasza Szafrańskiego trafił oryginalny tekst autorstw a Agaty Harrison. Stanowił on inspirację do napisania scenariusza filmu przez Agatę Harrison, Tomasza Szafrańskiego i Jarosława Banaszka. W efekcie powstała przewrotna komedia o parze oszustów, którzy zaczynają oszukiwać się wzajemnie, a to wszystko rozgrzane płomieniem magii, erotyki i czarnego humoru.

Tomasz Szafrański: „W scenariuszu szczególnie zależało mi na opowiedzeniu dynamicznej historii o bardzo precyzyjnej konstrukcji. Każda scena i każda postać została rygorystycznie podporządkowana wymogom opowieści. Podczas pisania wzorcem dla mnie były niektóre z moich ulubionych filmów – Maverick Richarda Donnera, Pół żartem, pół serio Billy Wildera, Wielka heca Bowfingera Franka Oza oraz Powrót do przyszłości Roberta Zemeckisa. Filmy te zawsze podziwiałem i chciałem pójść śladem ich twórców. Wychowywałem się na filmach określanych mianem screwball comedies – filmach Prestona Sturgesa, 1941 Spielberga, Arszenik i stare koronki Franka Capry, Interkosmos i Matinee Joe Dantego, I Wanna Hold Your Hand Roberta Zemeckisa, Arizona Junior braci Coen i wiele innych. W tych komediach zdarzyć może się wszystko, postaci są fascynujące i wieloznaczne, a ich perypetie opisane są mistrzowską kamerą. Który reżyser nie chciałby zrobić takiego filmu?”

Na planie

Przed rozpoczęciem zdjęć reżyser i operator przeprowadzili próby mające pomóc w wyborze odpowiedniego rodzaju negatywu, obiektywów, faktur i kolorów, jak również próby kostiumów i charakteryzacji.

Andrzej Nejman, grający głównego bohatera, na potrzeby filmu musiał schudnąć o kilkanaście kilogramów i posiąść umiejętności raczej mało wykorzystywane w codziennym życiu, takie jak plucie ogniem. Zarówno reżyserowi, jak aktorowi zależało, żeby sceny kaskaderskie były wykorzystywane bez użycia dublera, co zaowocowało, co prawda bardzo autentycznymi ujęciami, ale także pełną gamą siniaków na całym ciele Nejmana, gorączką po kąpieli w lodowatej wodzie, zatruciem, oparzeniami od tryskających iskier, skaleczoną lewą ręką i uszkodzeniem nerwów w prawej.

Tomasz Szafrański: „Realizacja filmu była bardzo trudna. Po zdjęciach nurkowania w zimnej Odrze w środku nocy, Andrzej Nejman wyznał mi, iż był tak wyczerpany, że żegnał się już z synem. Mimo to nic nie dał po sobie poznać i nie pozwolił na przerwanie zdjęć ani na chwilę. Wszyscy główni aktorzy przeszli przez prawdziwy pręgierz w ciągu tych dwóch miesięcy. Jednak Andrzej powinien zapamiętać ten film szczególnie. Podczas kręcenia scen na koncercie punkowym, w której wyjaśnia Lence na czym polega wyższość cywilizacyjna Afryki nad Polską, jeden z punków wdał się z nim w dyskusję, którą Andrzej podjął będąc przekonany, że ja wysłałem tego punka aby dodać scenie spontaniczności, co czasami robię. Jednak w tym przypadku byłem równie zaskoczony jak reszta ekipy i zanim zdążyliśmy zareagować rozochocony dyskusją punk chciał się wdać w rękoczyny, niezadowolony z faktu, że aktor upiera się, że Polska jest w tyle za Murzynami. Parę godzin później pijana wielbicielka muzyki punkowej poraziła Andrzeja prądem w szyję. Zatrzymana przez ochronę, oznajmiła, że przeprowadza badania reakcji ludzi różnych stanów społecznych na bodźce z zewnątrz. Badania byłyby niekompletne, gdyby nie ujęła w nich znanego aktora. Andrzejowi na szczęście nic się nie stało. Przez resztę koncertu ochrona nie odstępowała go na krok.”

O filmie

Przewrotna komedia o wróżce, która udaje, że wierzy w magię, podrywaczu, który udaje, że wierzy wróżce, iluzjoniście, który udaje, że jest kimś innym i zakochanej kobiecie, która wierzy, że prawdziwą miłość może znaleźć dopiero w przyszłym wcieleniu.

Lenka (Katarzyna Glinka) jest wróżką, która posiada dar wyciągania pieniędzy od swych klientów. Pomaga jej w tym genialny wujek czarodziej (Jerzy Bończak). Interes przynosi kokosy aż do czasu, gdy najlepsza klientka Lenki, natchniona buddystka Iwona (Monika Kwiatkowska), postanawia popełnić samobójstwo, gdyż porzucił ją mężczyzna jej marzeń – Oskar (Andrzej Nejman). Co więcej, Iwona chce przekazać policji list samobójczy, którym obarcza całą winą Lenkę.

Cały świat Lenki wali się nagle w gruzy. Teraz musi odwieść Iwonę od samobójstwa. Jest na to tylko jeden sposób: musi użyć swych magicznych sztuczek i sprawić, by Oskar zakochał się w Iwonie naprawdę.

Jednak Lenka nie podejrzewa, że wchodzi prosto do jaskini lwa. Zaczyna się niebezpieczna gra. A w dodatku zbliża się pełnia księżyca i, o dziwo, magia zaczyna działać. Okazuje się, że scenariusza zapisanego w gwiazdach nie jest w stanie zmienić żadna wróżka…

Postaci - Antoś Słowik

Kolega Oskara z lat szkolnych. Jest nieśmiały w stosunkach z kobietami i zdaje sobie sprawę ze swoich ułomności: niski wzrost, brak ogólnej atrakcyjności i zainteresowania techniczne, które nie pomagają w prowadzeniu romantycznych rozmów z płcią przeciwną. Nie odstępuje Oskara o krok i konstruuje wynalazki mające ułatwić Oskarowi podrywanie kobiet. Oskar jednak traktuje Słowika z pobłażliwą pogardą, a jego wynalazki uważa za nieudane.

Postaci - Iwona Chałubiec

Ładna kobieta po trzydziestce, która nigdy nie miała szczęścia do mężczyzn. Jako młoda dziewczyna wyszła za mąż za sporo starszego mężczyznę, który umierając zostawił jej ogromny majątek. Spadek ten staje się przyczyną kłopotów sercowych Iwony – mężczyźni, z którymi usiłuje się związać, bardziej zainteresowani są zasobnością jej portfela niż wspólnym poszukiwaniem sensu życia. To oraz brak zajęcia (Iwona nigdy nie pracowała) wpycha ją raz po raz w depresje. Okoliczności te sprawiają, że staje się łatwym łupem dla oszustów. Wróżka Lenka wykorzystuje głód duchowy Iwony i karmi ją opowieściami o reinkarnacji i przyszłym życiu, w którym już na pewno będzie szczęśliwa. Każe sobie za te rady słono płacić. Zawodowy podrywacz – Oskar, przedstawia jej się jako podróżnik altruista ratujący świat przed niesprawiedliwością. Iwona zakochuje się nim bez pamięci wierząc, że wreszcie odnalazła swoją połówkę. Dlatego, kiedy Oskar oznajmia jej, że musi poświęcić ich miłość w imię ratowania ludzkości, Iwonie nie pozostaje nic innego jak skończyć ze sobą. Pragnie popełnić samobójstwo, by przejść w kolejne wcielenie, gdzie zgodnie z zapewnieniami Lenki, spotka się ponownie z miłością jej życia. Ale zanim do tego dojdzie, Iwona hojnie obdaruje „Fundację Pomocy Głodującej Afryce”, dla której jak wierzy, pracuje jej wybranek.

Postaci - Lenka

Atrakcyjna, młoda kobieta, która udając wróżkę wyciąga pieniądze od klientów. Bystra, sprytna, zaradna, potrafiąca znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Osobą, która wywarła na niej największy wpływ był jej wujek Filip, który od czasów jej dzieciństwa zaszczepił w niej miłość do iluzji. Od tamtej pory całe jej życie było graniem z innymi, początkowo dla jej własnej satysfakcji, potem ze względów finansowych. Prowadzi wygodne życie i nie czuje wyrzutów sumienia, że oszukuje ludzi. Tłumaczy to sobie, że daje im to, po co przyszli – iluzję i nadzieję. Jest więc niczym psycholog, który ludziom pomaga w ich największych problemach. A za pomoc na tym świecie się płaci. Wierzy, że jest w stanie oszukać każdego. Używa takich słów jak: magia, miłość, przeznaczenie – lecz w żadne z nich nie wierzy.

Postaci - Oskar

Pełen uroku trzydziestolatek, który zarabia na życie uwodzeniem kobiet i wyciąganiem od nich pieniędzy. Już w szkole podstawowej zauważył, że podoba się płci przeciwnej, co przynosiło mu wiele korzyści: mógł ściągać na klasówkach, przepisywać od dziewczynek zadania domowe, w późniejszych latach spędzić miło czas na imprezach. Nigdy nie zdarzyło się, żeby był samotny bądź nie miał miejsca do spania. Wszystko to spowodowało, że gdy przyszedł czas na wybór zawodu, postanowił utrzymywać się z dobroci okazywanej mu przez kobiety. Okazało się jednak, że nie jest to wcale łatwy sposób zarabiania na życie. Zajęciu temu trzeba poświęcać cały czas, a pieniądze zarobione na jednej kobiecie trzeba wydać na następną. Dlatego Oskar często jest na skraju bankructwa.

Postaci - Wujek Filip

Niespełniony iluzjonista, dla którego zawód ten to nie tylko pasja, ale sposób na życie. Ma jednak w sobie wielki lęk przed występami publicznymi, spowodowany traumą sprzed lat. Poniósł sromotną porażkę w czasie publicznego wykonywania skomplikowanego triku z latającym duchem. Było to w czasie, gdy kariera magika stała przed Filipem otworem. Filip został ośmieszony, wygwizdany i okrutnie zniszczony przez krytykę. Od tamtego czasu wycofał się on w zacisze swojego mieszkania i zamiast praktykować magię publicznie, pokazywał niektóre skromne sztuczki swoim najbliższym. Jego najbardziej oddaną fanką była mała Lenka, u której zaszczepił miłość do magii. Kiedy więc Lenka wyprowadziła się od rodziców i zaproponowała mu wspólny interes, zgodził się bez wahania. Traktuje Lenkę jako córkę, której nigdy nie miał – bo w zawodzie magika trudno o rodzinę – a poza tym w końcu będzie mógł robić to, co zawsze chciał, ale w ukryciu, zza kurtyny. I tak to się zaczęło.

Spektakularna scenografia

Scenografia do filmu została wybudowana w hali zdjęciowej Wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Kierownikiem budowy był Waldemar Weiss, jeden z najsławniejszych kierowników budowy dekoracji w Polsce, współpracownik Andrzeja Wajdy, Jerzego Stuhra, Jerzego Hoffmana i Romana Polańskiego. Hala o powierzchni około 400 m2 została zabudowana powstającą scenografią, która na potrzeby efektów specjalnych i scen kaskaderskich ma wysokość aż 7m. Budową, pracami konstruktorskimi, malarskimi, dekoracyjnymi zajmowało się ponad czterdzieści osób. Scenografia przedstawia willę Iwony – dom jednej z głównych bohaterek filmu, kobiety uduchowionej, o zainteresowaniach buddyjskich. Dom zaprojektowany jest w stylu orientalnym. Meble i elementy architektoniczne sprowadzono z terytorium Indii, głównie z Goa. Kolory złota, czerwieni i przypraw korzennych wprowadzą widza w niezwykły klimat erotyki i magii.

Widzowie filmu będa mieli okazję podziwiać wspaniały Ogród Botaniczny we Wrocławiu nocą i wybory Miss Kwiatów realizowanych na Starym Rynku wrocławskim. Zabawne perypetie bohaterów filmu toczą sie także na terenie Zielonej Wyspy – Zalesie, w willowej dzielnicy, z przedwojennymi willami, typowymi dla starej, wrocławskiej architektury.

Strona wizualna filmu

Tomasz Szafrański: „Na etapie scenariusza staram się w ogóle nie myśleć o stronie wizualnej filmu. Nie dopuszczam do siebie pomysłów inscenizacyjnych ani nie myślę o kamerze. Nie chcę, żeby przeszkodziło to w stworzeniu historii, która kieruje się swoimi własnymi zasadami, zasadami dramaturgii. Jednak gdy scenariusz jest gotowy, nadchodzi czas na przeniesienie historii na ekran. Razem z moim operatorem Arturem Żurawskim stworzyliśmy koncepcję wizualną filmu, która determinowała wszystkie nasze późniejsze decyzje.”

Głównym założeniem operatorskim w filmie Od pełni do pełni była kreacja świata magicznego, ale jednocześnie realistycznego – istniejącego współcześnie. Historia oszustów, którzy wpadają we własne sidła osadzona jest w świecie magii, sztuczek i trików wspomaganych mechanicznymi i elektronicznymi urządzeniami. Akcja filmu rozegra się pod koniec lata w ściśle określonej przestrzeni (Polska, Wrocław) ale to miejsce człowiek w kinie zobaczy jako atrakcyjniejsze – istniejące gdzieś dalej, gdzie jeszcze nie był. W celu uzyskania powyższego efektu podjęto decyzję, żeby realizować film na negatywie 35 mm i zastosować do całego filmu proces Digital Intermediate. Dzięki temu w czasie post-produkcji poszczególne barwy są subtelnie zmieniane – zmiękczane lub przesuwane w kierunku ciepło-brązowej dominanty w zależności od klimatu danej sceny. Pozwala to na ucieczkę od pierwotnego, krzykliwego i nieuporządkowanie nasyconego kolorami wyglądu surowej taśmy filmowej. Głębia ostrości miała być mała, nadając filmowi charakteru miękkości i baśni, a obraz szczególnie uporządkowany kolorystycznie. Nie znajdzie się w nim krzykliwych, przypadkowych, jaskrawych barw. Skala barwna zostanie ograniczona do barw jesieni. Brązy, żółcie, delikatne pomarańcze, miękkie fiolety, rude zielenie i sepie dają poczucie lekkości i odrealnienia. Kontrola nad barwą odbędzie się nie tylko w procesie DI, ale przede wszystkim na poziomie scenografii, charakteryzacji i kostiumu, oraz filtrowanego miękkiego światła. Praca kamery i inscenizacja aktorska została dokładnie wymyślona na długo przed tym, nim ktokolwiek postawił nogę na planie. Została drobiazgowo opisana w storyboardach (częściowo stworzonych w komputerze, częściowo rysowanych). Storyboardy do Pełni zawierały dane dotyczące wielkości planu, ruchu kamery, ruchu aktora, wysokości kamery, rozmiaru obiektywu, opis inscenizacji i dialog. Tak precyzyjnych storyboardów jeszcze nikt nie zastosował w polskim filmie. Ogółem powstało ponad dwa tysiące rysunków, a ich tworzenie zajęło cztery miesiące. Do niektórych scen firma RMG stworzyła także trójwymiarowe wizualizacje, pozwalające na oglądanie aktorów i scenografii za pomocą kamery wirtualnej.