Dodatkowa obsada w filmie była głównie niemiecka. Większość aktorów była głównymi postaciami niemieckiej sceny filmowej i teatralnej. Anglojęzyczni aktorzy otrzymali specjalny coaching od dyrektora Osmana Raghebama, aby uzyskać niemiecki akcent, który miały być identyczny z akcentem rodzimych aktorów. Jon Voight i Mary Tamm nie tylko musieli nauczyć się używać tego akcentu, ale musieli to robić z niuansami dialektu północnoniemieckiego ze względu na hamburskie pochodzenie ich bohaterów.
Lokalizacja zdjęć
Z Hamburga ekipa filmowa przeniosła się do tej, która miała stać się jej stałą bazą podczas pozostałej części trwającego trzy i pół miesiąca harmonogramu zdjęciowego, tj. Monachium – Bavaria Studios, uważanego wówczas za jedno z najnowocześniejszych obiektów filmowych na świecie. Poza czterodniowym objazdem w okolice Salzburga w Austrii, gdzie austriacki zamek był wykorzystywany jako pałacowy dom dla głównego bohatera granego przez Maximiliana Schella, wszystkie sceny wewnętrzne i zewnętrzne kręcono w studiu lub w okolicy Monachium.
Producent John Woolf i reżyser Ronald Neame byli przekonani, że film musi zostać nakręcony w Niemczech, aby uzyskać autentyczność i atmosferę źródłowej powieści Fredericka Forsytha.
Pozostałe
Skrót „O.D.E.S.S.A.” oznacza „Organisation der ehemaligen SS Angehörigen” (pol. 'Organizacja Byłych Członków SS').
Eduard Roschmann to postać autentyczna. Był to niemiecki zbrodniarz wojenny swego czasu mieszkający w Ameryce Południowej. Po ukazaniu się książki oraz filmu „Akta Odessy” zrobiło się o nim głośno, tym bardziej że wkrótce zginął on w nieco tajemniczych okolicznościach. Według niektórych źródeł został zamordowany własnie przez „Odessę”.
Film został wydany dwa lata po opublikowaniu książki, na podstawie której został napisany scenariusz.
Jon Voight był na planie podczas całej produkcji, a scenariusz wymagał, by był on sfilmowany w osiemdziesięciu procentach scen. W związku z tym, na planie regularne pojawiała się jego żona, Marcheline Bertrand, i ich mały synek, Jamie, który był „pupilem” obsady i ekipy filmowej.
Filmowa wersja została luźno zaadaptowana z materiału źródłowego.
Scena, w której Jon Voight został zaatakowany przez popleczników „Odessy”, została usunięta z filmu.
Ostateczna muzyka filmowa została skomponowana przez Andrew Lloyda Webbera. Była to dopiero druga kompozycja Webbera w filmie po „Wielkim detektywie” z 1971 roku.
Zdjęcia do filmu rozpoczęto w bardzo mroźny styczniowy dzień w Hamburgu w Niemczech. Przez następne dwa tygodnie ulice i doki północnego niemieckiego miasta, w tym tunelu Elbe i błyszczącej Reeperbahn, służyły za jego tło.
Film był kontynuacją reżysera Ronalda Neamea po tym, jak zrealizował on Tragedie Posejdona w 1972 roku, który zapoczątkował „szał” na filmy katastroficzne lat 70.
Z powodu długiego tygodnia pracy załoga przyzwyczaiła się do tego, że w każdą sobotnią noc organizowano imprezę firmową, finansowaną zarówno przez obsadę, jak i przez personel produkcyjny.
Kompozytor Andrew Lloyd Webber skomponował muzykę do filmu. Niektóre użyte tutaj motywy muzyczne zostały póżniej przerobione i użyte w innych produkcjach, np. w Evicie z 1996 roku.
Jedna scena w filmie miała miejsce w znanej piwnej sali Salvator w Monachium. Byli żołnierze zostali tutaj wykorzystywani jako statyści na wiecu byłych esesmanów.