Pressboki

O filmie

Nie bój się, Bi to intymny portret wietnamskiej rodziny. Oczami sześcioletniego chłopca obserwujemy relacje jego najbliższych, poznajemy ich najskrytsze pragnienia i tajemnice. Chociaż wszyscy mieszkają razem, każdy podąża wyboistą drogą własnego życia.

Bi mieszka z rodzicami, ciotką oraz kucharką w starym domu w Hanoi. Jest bardzo przywiązany do ciotki, nauczycielki po trzydziestce. Atrakcyjna, samodzielna kobieta nie zgadza się na kompromisy w związkach, nie wyszła dotąd za mąż, przez co rodzina skazuje ją na los starej panny. Rodzicom chłopca nie układa się, a jego ojciec coraz częściej przebywa poza domem unikając schorowanego dziadka Bi, który po latach wraca do rodzinnego domu. Bi często zostaje sam pod opieką kucharki. Gdy tylko może, ucieka do swojego ulubionego miejsca - pobliskiej fabryki lodu. Fascynują go wysokie szuwary nad rzeką, gdzie wyszukuje rzadkie gatunki roślin. W zamian za nie dziadek daje mu egzotyczne liście i kwiaty. Między chłopcem a starcem wytwarza się silna więź. Jednak zły stan zdrowia dziadka Bi wciąż się pogłębia, tak samo jak obsesja jego ojca na punkcie masażystki, czy nagła fascynacja ciotki jednym z uczniów...

Nie bój się, Bi to zmysłowe kino, świetnie oddające charakter i klimat Azji Południowo-Wschodniej. Film jest przesiąknięty erotyzmem i atmosferą tropikalnych miast. Lód odgrywa zasadniczą rolę w życiu wszystkich bohaterów - za jego pomocą dowiadujemy się, co jest naprawdę ważne dla każdego z nich. Bryły lodu fascynują, przynoszą ukojenie i ulgę w filmie, gdzie panujący upał jest prawie namacalny.

W swoim reżyserskim debiucie Di Phan Dang bardzo surowo ocenia współczesne wietnamskie społeczeństwo nie wskazując jednak winnego takiej sytuacji. Sugeruje natomiast, że wielki udział w zjawisku rosnącej samotności ma kryzys instytucji rodziny - niezdolnej do bycia razem na dobre i na złe, powierzchownej w relacjach, odnoszącej się do siebie oschle.

Reżyser o filmie

W Nie bój się, Bi chciałem wydobyć bardzo realistyczne, lecz trudne do opisania wrażenia wizualne. Pokazać ludzkie relacje połączone z sytuacjami, które przydarzają się każdemu z bohaterów. Dlatego zrezygnowałem z klasycznej filmowej narracji po to, by wydobyć w widzu odczucia związane z każdą sceną, przewidując wcześniej, jak film będzie zmontowany.

Trzej mężczyźni, którzy są bohaterami filmu (Bi, jego ojciec i dziadek) to tak naprawdę jeden i ten sam mężczyzna ukazany w kolejnych etapach życia. Łączy ich potrzeba obecności kobiet – potrzeba, by się nimi opiekowały, chroniły ich, kochały i na swój sposób męczyły. Czy potrafią oni jednak zrozumieć kobiety? Bohaterów łączy również potrzeba posiadania rzeczy, a nawet innych osób na własność, oraz fakt, że każdy z nich coś ukrywa (Bi – arbuza, jego ojciec – kochankę, a dziadek tajemniczą przeszłość). Dlatego też dla mężczyzn narodziny, dorosłości i śmierć to pytania, na które coraz trudniej im znaleźć odpowiedź. Możliwe, że nigdy jej nie znajdą.

Dla mnie kobiety stanowią silniejszą połowę ludzkości – zrozumiałem to obserwując je w Wietnamie. Ich siła nie bierze się z władzy ani z faktu, że są niezależne od mężczyzn. Zawiera się w ich cierpliwości do mężczyzn, którym brak poczucia własnej wartości, przez co spędzają życie w pogoni za ulotnymi przyjemnościami. Trudna historia naszego kraju nauczyła kobiety przyjmować życie takim jakie jest, nawet gdy bywa naprawdę ciężko, a także akceptować mężczyzn, którzy są często bardzo słabi.