Zofia Iwanowna już dziesięć lat nie wstaje ze swojego fotela, całymi dniami patrzy w okno, klei z papieru figurki i słucha Dickiensa, którego czyta jej na głos jedynaczka Tania. Lata powoli i niepostrzeżenie mijają w starodawnym mieszkaniu. Matka bardzo przeżywa, że jej córka została starą panną. Być może, te kobiety spędziłyby we dwoje jeszcze niemało cichych, samotnych lat, gdyby w jeden z przednoworocznych wieczorów Zofia nie postanowiła... umierać, a przed śmiercią życzyłaby sobie zobaczyć, że jej córka jest szczęśliwa. Nagle słychać pukanie do drzwi i w progu staje nieznajomy mężczyzna z bukietem róż i szampanem...