Zaszczyty, szacunek otoczenia, honory i odznaczenia, a przy tym fizyczne kalectwo, traumatyczne wspomnienia i ubezwłasnowolnienie. Tak wygląda świat porucznika Kurokawy, który wraca z wojny pozbawiony kończyn, za to w chwale bohatera. Ten drastyczny rozdźwięk, podkreślany częstym ujęciem przedstawiającym bezwładnego bohatera przy odznaczeniach wojennych, uzmysławia absurdalność wojny i tragizm doświadczeń jednostki. Wszelkie zaszczyty nie niwelują trudu codziennej egzystencji ograniczonej do podstawowych czynności fizjologicznych, życia zdanego na łaskę drugiego człowieka. Wesołe pieśni patriotyczne o poświęceniu dla kraju drastycznie kontrastują z okrucieństwem walk, w których nie obowiązują żadne zasady. Oficjalny i podniosły charakter wojny tuszuje, czy nawet zakłamuje wymiar prywatny, w którym obecny jest tylko ból i cierpienie. Sukcesy militarne narodu fundującego ledwo ocalałym wojskowym odznaczenia i honory, nie mogą zrekompensować ran fizycznych i psychicznych, jakie każdy z weteranów odniósł podczas zawieruchy wojennej. I chyba ta opozycja staje się szczególnie interesująca w nagrodzonym na tegorocznym festiwalu w Berlinie obrazie.