Historia Devdasa i Paro, pary młodych Hindusów, kochających się od dzieciństwa. Kiedy Devdas musi wyjechać i zostawić Paro na 10 lat, oboje bardzo przeżywają ten czas, tęsknią za sobą i boją się, że nie wytrzymają próby czasu. Jednak po powrocie Devdasa z Londynu okazuje się, że ich miłość przetrwała, a młodzi chcą być znowu razem. Jednak przeciwne związkowi rodziny burzą ich szczęście.
Rolę tytułowej postaci zaproponowano najpierw Salmanowi Khanowi, który ją odrzucił.
Rola Devdasa jest uważana za jeden z najlepszych występów Shahrukh Khana.
Podczas tańca do piosenki „Dola Dola re” uszy Aishwarya Rai Bachchan zaczęły krwawić z powodu ciężkich kolczyków, jednak aktorka nie mówiąc o tym nikomu, dokończyła sekwencję.
Podczas kręcenia filmu na planie zdarzył się poważny wypadek. Maszyna do robienia wiatru ścięła głowę jednemu z członków ekipy i poważnie zraniła innego. Ich krew opryskała Aishwaryę Rai, wskutek czego aktorka doznała szoku. Opiekował się nią jej ówczesny narzeczony Salman Khan.
W piosence „Kahe Chedd Mohe” bogaty strój Madhuri Dixit, ważący trzydzieści kilogramów, sprawiał jej dużo problemów. Postanowiono więc go przerobić i w ostatecznej wersji ważył o czternaście kilogramów mniej.
Podczas kręcenia filmu Madhuri Dixit była w ciąży z pierwszym dzieckiem.
Rolę Paro proponowano Kareenie Kapoor, która jej jednak nie przyjęła.
Większą część filmu nakręcono w miasteczku filmowym w Mumbaju, gdzie odtworzono dwudziestowieczną Kalkutę.
Pozostałe
Na planie filmu trzykrotnie wybuchały niewielkie pożary, spowodowane przez generatory i ogień z lampek.
Na ścieżce dźwiękowej filmu, skomponowanej głównie przez Ismaila Darbara, śpiewali Shreya Ghoshal (jako Paro), Kavita Krishnamurthy (jako Chandramukhi) i Udit Narayan (jako Devdas). Dla Shreya Ghoshal był to debiut w Bollywood. Album zdobył uznanie krytyków i kilka wyróżnień.
Do stworzenia pokoju Paro w jej posiadłości wykorzystano 12 200 sztuk witraży.
Burdel Chandramukhi (Madhuri Dixit) wybudowano obok sztucznego jeziora, na wzór miasta Waranasi nad Gangesem. Inspiracją dla miejskiej świątyni była świątynia Dilwara w Radżastanie.
Jest to trzecia bollywoodzka (hindi) i pierwsza wersja kolorowa wersja historii Devdasa i Paro.
Film jest oparty na bengalskiej powieści „Devdas” napisanej w 1917 r. przez Saratchandrę Chatterjee.
Film odniósł oszałamiający sukces i uznanie krytyków. Stał się najbardziej kasowym filmem 2002 roku.
W 2010 roku film znalazł się na 74. miejscu rankingu magazynu „Empire” 100 najlepszych filmów kina światowego (ang. The 100 Best Films Of World Cinemaw).
Film wydano w sześciu alternatywnych wersjach językowych: angielskiej, francuskiej, niemieckiej, mandaryńskiej, tajskiej i pendżabskiej.
W chwili premiery był to najdroższy bollywoodzki film w historii.
Budowanie filmowych dekoracji trwało około siedmiu do dziewięciu miesięcy.
Film otrzymał zaproszenie na festiwal w Cannes. Był to pierwszy taki przypadek w odniesieniu do współczesnych bollywoodzkich produkcji.
Ismail Darbar i Sanjay Leela Bhansali spędzili dwa i pół roku na komponowaniu muzyki. Każdą piosenkę miksowano osiem lub dziewięć razy, a jej nagranie trwało dziesięć dni.
Konstrukcja ogromnej posiadłości Zamindara Bhuvana, męża Paro, pochłonęła budżet Bhansaliego.
Zazwyczaj w filmie używa się dwóch lub trzech generatorów, ale przy tej produkcji wykorzystano ich aż czterdziestu dwóch. Użycie wszystkich jednocześnie na planie spowodowało w Bombaju panikę. Ponadto w filmie użyto 2500 świateł, 700 ludzi za nie odpowiedzialnych i ogromną liczbę młodszych artystów.
Delikatny witrażowy dom Paro wznoszono od listopada do czerwca, w bezpiecznych miesiącach bez monsunów. Niespodziewanie w tym czasie miały miejsce cztery ulewne deszcze, które zmywały kolory na witrażach; trzeba je było regularnie poprawiać. Ponadto wózki do kamer, jeżdżące po delikatnych podłogach, powodowały wiele pęknięć.
Pałac kurtyzany Chandramukhi skonstruowano dookoła jeziora. W rezultacie woda w jeziorze zaczęła wysychać i trzeba było ją regularnie uzupełniać. Ponadto mostek zbudowany w poprzek jeziora miał tendencję do tonięcia w najbardziej nieodpowiednich momentach.
Sekwencja, w której Sumitra, matka Paro, tańczy przed gromadą gości w domu Devdasa, była zainspirowania koszmarem sennym reżysera, Sanjay Leela Bhansali, o absolutnym upokorzeniu jego matki.