Riazań, rok 2000, dzień prawosławnego święta w Rosji. Lena Simachina (17 lat) i Katia Martinowa (14 lat), dwie młode dziewczyny wracające z dyskoteki czekają na autobus. W pewnym momencie podwózkę proponuje im Wiktor Mochow (53 lata) - robotnik, nieśmiały o dobrodusznym wyglądzie, komunista wielokrotnie odznaczony. Jako, że w Rosji taka propozycja podwiezienia prywatnym samochodem nie jest niczym szczególnym, dziewczyny zgadzają się bez wahania. Po drodze częstuje je wódką nafaszerowaną środkiem nasennym, po czym zawozi do specjalnie przygotowanego bunkra, który zbudował pod swoim garażem w ogrodzie. Tak zaczyna się dla Leny i Katii trwająca prawie cztery lata gehenna - są wielokrotnie gwałcone, torturowane psychicznie, cały ten czas spędzając w pomieszczeniu dwa na trzy metry. Kiedy 4 maja 2004 roku odzyskują wolność nikt by nie uwierzył, że kiedykolwiek wyjdą z traumy po tych przeżyciach. A one tego dokonały, więcej nawet: opowiedziały o tym co je spotkało przed kamerami brytyjskich dokumentalistów w nadziei, że być może pozwoli to zwrócić uwagę innym młodym dziewczętom i uchroni je przed błędami, które same popełniły. Ta szczerość i siła bijąca z ich opowieści wzbudza u widza zarówno litość jak i szacunek.