Wójtowa zastaje rankiem niecodzienny widok. Wójt siedzi na kanapie w stuporze, zaszczuty i przerażony całonocnymi telefonami dziennikarzy. Dziwny stan męża wywołuje w wójtowej głęboki smutek. Czerepach pociesza ją, że to taki stan przejściowy wymagający aklimatyzacji, i zaczyna wdrażać plan przygotowania wójta do publicznych występów w roli senatora. Pojawia się nieoczekiwany kłopot, w postaci głębokiej, rzetelnej, chciałoby się powiedzieć, ignorancji senatora w sprawach publicznych. Czerepach jest bliski załamania i wyrwania sobie resztek (swoich) włosów z głowy. Praca, jaką musi wykonać nad wójtem senatorem, wydaje się być awykonalna i rozłożona na miesiące, a może i lata, a tymczasem pierwsze audycje telewizyjne i wywiady są już umówione. W przypływie geniuszu Czerepach sporządza dziesięć odpowiedzi, brzmiących pozornie dobrze i pasujących do każdego pytania. Wystarczy nauczyć się ich na pamięć i można brylować w polityce. To uspokaja wójta, ale jednak nie na tyle, żeby przed pierwszym udziałem w telewizyjnej dyskusji nie odwiedził własnej apteki i, podpytawszy sprytnie magistra, nie najadł się silnych środków, całkowicie nielegalnie i bez recepty. Fakt ten ma dwa skutki oba daleko idące i odczuwalne. Jola, nie podejrzewając, jak zostało to załatwione, nadal pobiera nauki u profesora muzyki.