Henry - Portret seryjnego mordercy 1986

Miał być okrutny miał być duszny miał był brutalny a okazał się być żadnym już NCFOM jest okrutniejszym filmem.

N, Halloween part 2. Pomimo niskiego budżetu miał swoje momenty, chociaż jako całość nie zrobił na mnie wrażenia.

6/10 – Film z początkiem i zakończeniem, pozbawiony środka.

Początek jest klimatyczny i nieźle pomyślany, choć nieco kiczowaty: oto mamy nagie ciało kobiety, porzucone gdzieś na bagnach, potem krótką scenkę z Henrym w restauracji, znowu przebitka na martwe ciało, Henry na autostradzie, przebitka na trupa…Kurde, myślę sobie, podoba mi się!

Niestety, potem twórcom zaczyna brakować i pomysłów i jaj. W szczególności tego pierwszego. Bo to Henry, razem z przygłupim kumplem, zabijają ludzi: a to dla zabawy, a to dla odreagowania nerwów, a to za telwizor i kamerę…Koncept był ciekawy: pokazać morderstwo jako zwykłą, prozaiczną czynność, nie różniącą się od wyskoczenia na browca (co też po każdym trupie dwaj kumple czynią). I tu zaczynają się schody, bo nie wiem, czy reżyser miał na celu ukazanie większości zabójstw z pewnym dystansem, na zimno, bez emocji, czy też po prostu zabrakło mu zdolności, by w tę najważniejszą część filmu włożyć jednak nieco pracy i serca. Dlatego też, środkowa część filmu, na tle klimatycznego początku, wypada bladziutko, zarówno pod względem budowania napięcia, czy też wzajemnych relacji pomiędzy bohaterami.

Za to reżyser odzyskał w moich oczach w ostatnich minutach: pokazał, że jednak ma jaja, żeby nakręcić coś dosadnie, bez niepotrzebnych cięć i, co najważniejsze, z odpowiednią dawką dramatyzmu i suspensu. Szkoda tylko, że zakończenie, pomimo bardzo dobrego wykonania, kuleje znacznie pod względem fabularnym, czyt: jest banalne do bólu.

No i na koniec zostawiłem do opisania zdecydowanie największy plus tego filmu, czyli rolę Michaela Rookera. Jako Henry, tak prostymi aktorskimi sztuczkami, jak niewyrażająca większych uczuć twarz i spokojny głos, potrafił stworzyć sugestywną kreację chorego psychicznie faceta, którego dosięgają traumy z dzieciństwa. Jak na tak mocno średniawy scenariusz, Rooker wykrzesał ze swojej postaci, ile tylko mógł.