Dwójka młodych petów zmagających się z chorobą maniakalno – depresyjną poznaje się podczas hospitalizacji. Początkowo bardzo nieufni w stosunku do siebie zaczynają się coraz lepiej nie tylko komunikować, ale i rozumieć. Zrozumienie to wydaje się wykraczać poza ramy choroby z jaką się zmagają. Osiągają poziom myślowego i emocjonalnego zespolenia niedostępny przeciętnemu człowiekowi. Pytanie, czy to zasługa uczucia, czy wzajemnego potęgowania się objawów, jakie są skutkiem choroby. Uczucie i ich ogromna wrażliwość są niepodważalne. Choroba bezwzględna. Świat jaki ich otacza i rodziny, które się nimi po części opiekuję kierują się zdrowym rozsądkiem. Ten zawsze staje w opozycji do tego, co wymyka się tradycyjnie definiowanemu poznaniu. Jak daleko sięga rozum i choroba, a jak daleko uczucie i walka o własną i wspólną tożsamość? Kto wygra w tym pojedynku? Na ile można w ogóle mówić o pojedynku? Może po prostu chodzi o samo doświadczanie siebie w kontekście drugiej osoby….