Przygody psa Cywila 1968-1970

Właśnie sobie przypominam ten serial, TVP Kultura puszcza w wakacje. Jedno przemyślenie od razu mi się same narzuciło – "to Cywil był lepszy od Alexa?" Żart :) Generalnie bardzo dobry polski serial z doskonałym scenariuszem, psem i oczywiście muzyką Matuszkiewicza.

Kolejny fenomenalny serial z okresu PRL-u. Uważam, że pies Cywil posiada wszystko to, czego zdecydowanie brakuje komisarzowi Alexowi. Po pierwsze. Gra aktorska: Krzysztof Litwin wzniósł się na wyżyny swoich możliwości razem z bardziej znanymi i fenomenalnymi Wojciechem Pokorą czy Piotrem Fronczewskim (którego znam osobiście). Kazimierz Pawlak jako przemytnik też był naprawdę niczego sobie. Po drugie: muzyka – Jerzy Matuszkiewicz był fenomenalnym kompozytorem (wystarczy sobie przypomnieć wspaniałe tematy muzyczne do "Kolumbów", "Czterdziestolatka" czy "Janosika"). Niejeden dzisiejszy kompozytor mógłby się uczyć od takich jak on, czy Andrzeja Kurylewicza ("Polskie drogi") lub Wojciecha Kilara. Po trzecie: akcja – pies Cywil przeważnie zawsze jest posłusznym, szlachetnym, działa na rzecz dobra ogółu, odnajduje zagubionych ludzi, pomaga w potrzebie i pociesza strapionych ludzi. Brązowa sierść dodaje mu charakteru, pewności siebie i odwagi. Po czwarte: lokacje. Często były kręcone sceny w budynkach komendy Milicji Obywatelskiej czy też na polach lub w lasach dopełniają całości i klimatu, pozwalają lepiej wsiąknąć w świat tego wspaniałego serialu. No i po piąte: sam scenariusz, który w każdym odcinku stanowi zamkniętą całość. Jeżeli zdarzy się nam niechronologicznie obejrzeć jakiś odcinek, to zawsze możesz wrócić do tego, którego nie oglądałeś i nadrobić swoje zaległości. Same komendy typu: "Zostań, Cywil!" czy też najsłynniejszy "Aport" się wziął właśnie z tego serialu i przeniesiony został natychmiast do języka codziennego. Do tego zakończenie – finał jest naprawdę imponujący. Bardzo mnie twórcy zaskoczyli w tamtym momencie. Kiedy myślałem, że pies Cywil umarł, sierżant Walczak i komendant MO zabrali go do szkoły (oczywiście był nieco zabandażowany) i wszyscy byli w szoku, a zarazem szczęśliwi, że mogli zobaczyć swojego zwierzęcego idola. Mogli go pogłaskać czy poprzytulać. Albo zagubione dzieci przy stodole – to jest serial familijny. Uśmiercać tak młodych ludzi wcale nie wypada, a zarazem przykro by było każdemu człowiekowi, by w serialu który ogląda cała rodzina ktokolwiek umarł lub został zastrzelony. Ci, którzy pracowali nad tym serialem wiedzieli co robią, czego unikać, jakie treści i przesłania powinny być zawarte i tak dalej. Jeszcze raz: Chapeau bas, psie Cywil! 10/10.