Na urodziny 2004

Małe dzieci, wielkie wojny – Korea, 1951. ChOL, Hyngman, Seul, 38 równoleżnik, linia Kansas – Wyoming. Mimo umieszczenia fabuły animacji w konkretnej ramie czasowej ma ona wymiar uniwersalny, bowiem za każdym suchym faktem historycznym, czytanym w podręczniku, kryją się ludzkie tragedie. Tragedie, w których uczestniczą także dzieci.

Wojna widziana oczami dziecka różni się od tej, którą widzą dorośli. Nie znając jeszcze świata, już widzą jego upadek. Czas wojny wpływa na dziecięcą psychikę często bez świadomości tego faktu. Po latach, już jako dorosły człowiek, spostrzeże, kiedy się zmienił i co utracił. Wojna narusza naturalny rozwój małego człowieka.

W animacji pokazano kontrast między światem dziecięcym, a dorosłym. Mały Manuk nie jest świadom wagi wydarzeń, które sprawiły, że jego najbliższy świat uległ takim przemianom. Bo wojna jest gdzieś daleko, bo wojna jest "zabawą" dorosłych. Widok Manuka, bawiącego się w wraku samolotu, naśladującego gesty żołnierzy, idącego przez puste ulice pokazuje, że wojna już odcisnęła na nim swoje piętno, mimo, że sam mały bohater jeszcze o tym nie wie. Paczka przysłana z frontu nic jeszcze dla Manuka nie znaczy, jednak po latach będzie pilnie przechowywaną pamiątką. Bo prędzej, czy później Manuk spyta swoją mamę: Kiedy wróci tata? … Odpowiedź nie będzie łatwa.

Animacja pozwala oddać się myślom, jednak w czasie jej trwania "coś" przeszkadza w odbiorze. Umowność świata? Forma animacji? Sztuczność wykreowanego świata? To temat animacji prowokuje do przemyśleń, a nie ona sama…