Wizja II Wojny Światowej widziana oczami Kunnasa pozbawiona jest amerykańskiego patosu. Twórcy za pomocą niewielkiej liczby sekwencji prezentują militarną i cywilną percepcję na dysfunkcję wynikającą z nadejścia Armii Czerwonej oraz nazistów. 7

Działania zbrojne i wojenna rzeczywistość ukazana w 1944 stanowi kompletny obraz II Wojny Światowej, dodatkowo dopracowany pod kątem technicznych i historycznych detali. Twórcy za pomocą niewielkiej liczby sekwencji prezentują militarną i cywilną percepcję na dysfunkcję wynikającą z nadejścia Armii Czerwonej oraz nazistów – ich stosunek do narzuconej sytuacji oraz przerażającą apatię. Wojna stanowi tu pogrzeb wszelkich wartości i emocji, a bratobójczy konflikt między Estończykami powołanymi do służby pod flagą z sierpem i młotem przeciwko faszystowskim współobywatelom zaznacza brutalnie irracjonalną prawdę – nie ma po co walczyć, cel jest jeden: pomóc zwyciężyć najeźdźcy.

Scenarzysta, Leo Kunnas, skupia się na Estońskich żołnierzach, przymusowo wcielonych do faszystowskich korpusów zbrojnych. Sytuacja, w której znaleźli się młodzi mężczyźni odwzorowuje upadek wszelkich autorytetów. Każdy skrawek ich rodzinnego kraju nie należy już do nikogo – ojczyzna w czasie konfliktu zbrojnego staje się pojęciem metafizycznym, istniejącym jedynie w świadomości walczących i cywilów. Nie ma już państw, trwa chaos, a żołnierze biorą udział w obcych bitwach, na równie obcej ziemi (w filmie pojawia się motyw oddziału Duńczyków umierających na estońskim terytorium). Masowe migracje społeczeństw stają się jedynie uwypukleniem syndromu „spalonego domu”, jednak ich marsz prowadzi do kolejnych zgliszcz – materialnych, emocjonalnych i mentalnych.

Wizja II Wojny Światowej widziana oczami Kunnasa pozbawiona jest amerykańskiego patosu. Widz poznaje bohaterów filmu w okopach podczas jednej z bitew, gdy łapią za broń, by po raz kolejny odeprzeć atak Armii Czerwonej. Klaustrofobia ciasnych korytarzy połączona zostaje z ogólnym chaosem wojny, tworząc jeden z najwiarygodniejszych obrazów batalistycznych. Nie ma tu wzorów fabularnych czy scenograficznych klisz – żołnierze giną w najmniej oczekiwanych momentach, opuszczając swoich towarzyszy oraz kobiety utrwalone na zdjęciach i we wspomnieniach. Twórcy nie nadużywają brutalności, wierząc w emocjonalne predyspozycje odbiorcy. Jedynym sposobem na zachowanie choć krzty człowieczeństwa w zaistniałej sytuacji stają się rozmowy między walczącymi, w których młodzi mężczyźni wspominają swoje domy, bliskich i kochanych.

Profil psychologiczny bohaterów filmu oraz ich wzajemna interakcja tworzą wiarygodny obraz funkcjonowania, życia żołnierzy. Za pomocą kilku rozmów i ogólnych zachowań widz szczerze angażuje się w losy postaci. Tym bardziej działają wtedy sceny niespodziewanych śmierci, którymi naszpikowany został 1944. Twórcy również na tej płaszczyźnie uciekają od klisz amerykańskiej kinematografii – ich bohaterowie są realni, walczą i umierają w faktycznym, historycznym konflikcie; nie ma wśród nich superżołnierzy w pojedynkę stawiających opór hordom najeźdźców. Ciała młodych mężczyzn pozostają w miejscu, w którym zginęli, w metaforyczny sposób podsumowując problematykę wojny i samego filmu.

Podzielenie 1944 na kilka sekwencji opatrzonych w punkcie wprowadzenia odpowiednim napisem podkreślającym wiarygodność zaprezentowanych wydarzeń, poszerza percepcję widza na problematykę produkcji. Na tle batalistycznego piachu i kłębów kurzu szczególnie wyróżnia się seria scen rozgrywających się w mieszkaniu siostry zmarłego żołnierza – dochodzi tu do emocjonalnej konfrontacji militarnego i cywila, mężczyzny i kobiety. Scena dobitnie podkreśla zagubienie człowieka jako jednostki w machinie II Wojny Światowej oraz potrzebę emocjonalnej więzi z drugą osobę.

1944 chwali się rewelacyjnymi scenami batalistycznymi i poprawnymi efektami specjalnymi. Niestety, przeciętna gra aktorska (poza hipnotyzującą kreacją Marko Lehta) i zbyt zdystansowana kamera tworzą nieplanowane złudzenie teatralności filmu, co kłóci się z jego realistycznym wydźwiękiem. Z drugiej strony estońska produkcja kładzie duży nacisk na wiarygodne szczegóły historyczne, satysfakcjonując fanów militarii. To solidne kino wojenne, nie przeznaczone dla mas, szukających rozrywki w ekranowym szale bitwy – na nich pudełko z pop-cornem czeka gdzieś w Przełęczy ocalonych.