Pressboki

Fenomen dancingu

Akcja Córek Dancingu umieszczona jest w realnym czasie historycznym, jednak cały aspekt polityczno-historyczny ustępuje miejsca głębszemu wejściu w świat dancingu, będącego ucieczką od polityki i marazmu towarzyszącego temu okresowi historii Polski. Bohaterów nie interesują sprawy publiczne, zaabsorbowani są tworzeniem muzyki i życiem w dancingowym świecie daleko poza tym realnym.

Fenomen kultury dancingu był typowy dla krajów bloku wschodniego. To był świat odrębny od przesiąkniętego polityką życia codziennego. Dancing łączył ludzi różnych sfer, bawili się tam zarówno urzędnicy i dyrektorzy, jak i taksówkarze czy cinkciarze. Tworzył się unikatowy melanż towarzyski, półświatek pił i bawił się z kadrą zatrudnianą na państwowych posadach. Płynęło morze alkoholu, załatwiano różne interesy, ale nie zajmowano się działalnością opozycyjną. W obyczajowość tamtej kultury wpisane było rozluźnienie erotyczne, jawne romanse, świat kochanek i dziwek. Atmosferę tego czasu dość dobrze oddają polskie filmy z lat 80., takie jak Wielki Szu Sylwestra Chęcińskiego z 1982 roku, oraz seriale telewizyjne – jak 07 zgłoś się i Tulipan.

Na dancingi ludzie przychodzili po to, aby bawić się do piosenek granych na żywo, śpiewanych przez popularne wokalistki i wokalistów. Tak zwane wykony były pamiętane, tak jak dziś koncerty. Z początkiem lat 90. ten świat powoli znikał, wypierały go dyskoteki i muzyka elektroniczna, a na parkiecie pojawiło się nowe pokolenie. Marynarki i cekiny z PRL-u ustąpiły kolorowej bawełnie, jeansowi z Turcji i białym trampkom. Dancing stał się kulturową opozycją do dyskoteki, nastąpiło zderzenie światów i pokoleń. W filmie symbolem nowych czasów muzycznych jest Basista. Bohater ten porzuca Zespół, by z nową kochanką Nancy, w rozpoczynającej się właśnie epoce wirujących singli, grać koncerty disco.

Inspiracje

Reżyserka, Agnieszka Smoczyńska spędziła dzieciństwo na zapleczu restauracji dancingowych.

Również autorki tekstów piosenek i muzyki do filmu, siostry Zuzanna i Barbara Wrońskie, jako dziewczynki wychowały się w świecie dancingu lat 80. Towarzyszyły rodzicom, którzy grali w zespołach w najbardziej ekskluzywnych restauracjach Polski (m. in. w legendarnej Adrii, w której toczy się akcja filmu). To ich zmyślony życiorys posłużył za kanwę opowieści.

Dancingi lat 80. są więc światem dzieciństwa przywołanym z pamięci twórców Córek Dancingu. Bohaterki w filmie są właśnie jak dzieci, które wchodzą w to niebezpieczne, ale zarazem dziwnie przyciągające otoczenie, dorastają w nim: pierwszy papieros, pierwszy występ przed publicznością, pierwsze wielkie uczucie i nieudany seks. Dziewczyny przeżywają pierwszą miłość, która jako taka, zawsze jawi się jako najważniejsza. Konstytuuje jednostkę, kształtuje to, kim się jest. Po niej następuje równie burzliwe pierwsze rozczarowanie, które na zawsze zabija w nich dziecko.

Inspiracje filmowe

Córki Dancingu to wielkomiejska bajka dla dorosłych. Z założenia jest dziełem osobnym i oryginalnym. Twórcy zdecydowanie uciekają od wytartych schematów, rozsadzają ramy gatunku, łącząc w filmie różne stylistyki i konwencje. Nie unikają jednak inspirowania się poszczególnymi filmami lub zastosowanymi w nich rozwiązaniami. Są to przede wszystkim musicale Tańcząc w ciemnościach Larsa von Triera z 2000 roku oraz Chicago Roba Marshalla z 2003 roku. W Córkach Dancingu musicalowe songi są również zintegrowaną częścią fabuły, nie stanowią oderwanych wstawek, a raczej malują przed widzem głębszy, psychologiczny rys postaci. Ważny jest też film Stokrotki Věry Chytilovej z 1966 roku, kultowe dzieło Czechosłowackiej Nowej Fali, w komediowy sposób portretujące dwie młode, pełne seksapilu dziewczyny, uwodzące mężczyzn i nie chcące dorosnąć.

W Córkach Dancingu pobrzmiewają echa innych znanych światowych arcydzieł. Są to m.in. Czarnoksiężnik z Oz Kinga Vidora i Mervyna LeRoya z 1939 roku – klasyczna historia niewinnej nastolatki o wyglądzie dziecka, jej inicjacji, odkrywania pierwszej, dorosłej drogi życiowej, przebiegającej w baśniowej scenerii; Parasolki z Cherbourga Jacquesa Demy’ego z 1964 roku – próba wzruszenia widza nieszczęśliwą, melodramatyczną miłością i niespełnieniem, fatum, które rozdziela kochanków. Inspiracją były także filmy kampowe, kultowe, obrazoburcze, niegrzeczne erotycznie, prezentujące odpowiednio epokę rocka i epokę disco, rewolucyjne dla języka filmu, m.in.: Rocky Horror Picture Show Jima Sharmana z 1975 roku. Jak również ważne dzieła wybitnych twórców amerykańskiego kina: Cały ten zgiełk Boba Fosse’a z 1979 roku i New York, New York Martina Scorsese z 1977 roku.

Krótko o filmie

Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, producent Galerianek i Dziewczyny z szafy, przedstawia Najlepszy Debiut Reżyserski 40. Festiwalu Filmowego w Gdyni – Córki Dancingu w reżyserii Agnieszki Smoczyńskiej, której krótkometrażowe filmy zdobyły kilkadziesiąt nagród na międzynarodowych festiwalach. Na tegorocznym FF w Gdyni Córki Dancingu otrzymały ponadto Nagrodę za Najlepszą Charakteryzację, a w ręce Agnieszki Smoczyńskiej trafiła Kryształowa Gwiazda Elle. Film znalazł się także w Konkursie Zagranicznych Filmów Fabularnych festiwalu Sundance. W rolach głównych – dwie niezwykle uzdolnione aktorki młodego pokolenia: Michalina Olszańska i Marta Mazurek. Wspierają je gwiazdy polskiego kina w nowych, zaskakujących wcieleniach – Kinga Preis jako królowa sceny disco, Magdalena Cielecka w roli striptizerki o pseudonimie Boskie Futro, rozgrzewającej do czerwoności bywalców PRL-owskich dancingów i Jakub Gierszał jako wirtuoz basowego brzmienia. W tle pulsuje rytmiczna muzyka zespołu Ballady i Romanse oraz najpopularniejsze szlagiery lat 70. i 80. – od „Byłaś serca biciem” Andrzeja Zauchy i „Bananowego songu” grupy Vox po nieśmiertelne „I Feel Love” Donny Summer w brawurowym wykonaniu samej Kingi Preis.

Dwie nastolatki – Złota i Srebrna – lądują w środku tętniącego muzyką, mieniącego się światłami neonów i cekinów świata warszawskich dancingów lat 80. Nie są to jednak zwyczajne dziewczyny, tylko syreny, które próbują poznać i zrozumieć, czym jest bycie kobietą w otaczającej je rzeczywistości. Dołączają do muzyków zespołu Figi i Daktyle, z dnia na dzień stając się sensacją nocnego życia stolicy. Pochłonięte przez miłość i rodzące się namiętności, na chwilę zapominają o swojej prawdziwej naturze. Ale wystarczy jedno złamane serce, by sytuacja wymknęła się spod kontroli…

Musical

Bezpośredni pretekst do skorzystania z formuły musicalu stanowią zarówno bohaterki, jak i tematyka filmu. Cały film dzieje się w świecie muzyki estradowej, przepełnia go tętniąca rytmem rzeczywistość knajp i dancingów, życie bohaterów koncentruje się wokół muzyki i śpiewu.

W Polsce musical był przez lata gatunkiem zapomnianym, obecnie zdaje się przeżywać swój renesans.

Na świecie, a zwłaszcza w będących kolebką gatunku Stanach Zjednoczonych, musical już dawno zdążył wyewoluować daleko poza utarty schemat przyjemnego, łatwego filmu okraszonego kilkoma numerami muzycznymi. Przy pomocy formuły musicalu realizowano komedie, tragedie, dramaty obyczajowe czy nawet filmy wojenne. Córki Dancingu również bardzo odważnie przełamują utarte musicalowe schematy, czerpiąc pełnymi garściami z innych gatunków filmowych: od horroru po tragikomedię. To film poruszający ponadczasowe problemy, mogący nie tylko rozbawić, ale też wzruszyć i skłonić widzów do refleksji.

Słowa piosenek i muzykę na potrzeby filmu napisały i skomponowały siostry Zuzanna i Barbara Wrońskie – prawdziwe muzyczne Córki Dancingu, a obecnie założycielki jednej z najbardziej oryginalnych grup muzycznych w Polsce: Ballad i Romansów. Siostry wydały dwie płyty, za które zostały wyróżnione między innymi Gwarancją Kultury czy nominacją do Paszportu Polityki. Druga płyta zespołu pod tytułem "Zapomnij" została uznana przez Gazetę Wyborczą najlepszą płytą 2012 roku. Starsza Zuzanna śpiewa i pisze teksty, Barbara komponuje, gra na klawiszach i śpiewa. Gatunkowo ich muzyka łączy styl nowej fali, kompozycje ze znanych z dawnych, wydawanych na winylu bajek dla dzieci, z elementami budowania nastroju jak w muzyce filmowej. Wielką siłą muzyki Ballad i Romansów są poetyckie teksty śpiewane przez siostry, będące doskonałym dopełnieniem muzycznych aranżacji. Teksty te, pozornie infantylne, w rzeczywistości są głębokie, nacechowane dużą dozą ironii i wnikliwą obserwacją stosunków międzyludzkich. W utworach zespołu czuć wypływające z własnego doświadczenia emocje, które przenoszą się na opowiadane historie i ich bohaterów. Twórczość zespołu to specyficzna mikstura rytmów i klimatu świata dancingu, przefiltrowanego przez wrażliwość dziecka.

Ideą dancingu było jak najlepsze odtworzenie hitu muzycznego. Dlatego oprócz autorskich piosenek w filmie wykorzystano zaaranżowane na nowo przez Ballady i Romanse ponadczasowe hity, m.in. "Daj mi tę noc" zespołu Bolter, "Byłaś serca biciem" Andrzeja Zauchy, "Bananowy song" zespołu Vox czy "I Feel Love" Donny Summer. Piosenki te były nieodłączną częścią dancingów lat 80.

Dodatkowo w filmie pojawia się wiele utworów z lat 70. i 80., ale też późniejszych, będących swoistą prefiguracją burzliwych zmian, które wstrząsnęły sceną muzyczną na przełomie lat 80. i 90. Obecność takich utworów jak punk-rockowe "Kolory" legendarnego zespołu Post Regiment, czy "Chronus (Saturn)" Billiego Chase’a, powoduje, że film jest osadzony w znacznie szerszych realiach, nie ograniczając się tylko do hitów dancingowych, ale też budując wiarygodny obraz życia muzycznego tamtych lat.

Piosenki nie pełnią funkcji stricte narracyjnej. Są nośnikami emocji, odnosząc się do stanów wewnętrznych bohaterów; nie streszczają fabuły, nie zastępują akcji. Utwory w większości wykonywane są przez aktorów, nie zaś przez zespół Ballady i Romanse, który pozostaje jedynie autorem tekstu, muzyki i aranżacji, wykonując piosenkę finałową na statku Murena.

Obsada

KINGA PREIS – WOKALISTKA

Absolwentka PWST we Wrocławiu (1995) i aktorka Teatru Polskiego – również we Wrocławiu. Na dużym ekranie zadebiutowała w filmie Michała Rosy Farba. Za swoje znakomite kreacje aktorskie była wielokrotnie nagradzana na festiwalu w Gdyni (Poniedziałek, Cisza, Komornik), jest 5-krotną laureatką nagrody Orzeł za role w filmach: Cisza, Wtorek, Komornik), W ciemności, Pod Mocnym Aniołem oraz nagrody im. Zbyszka Cybulskiego (Komornik). Członkini Polskiej Akademii Filmowej. Często bierze udział w koncertach i spektaklach muzycznych na kolejnych edycjach Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. W 2005 roku Podczas X Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd.

MICHALINA OLSZAŃSKA – ZŁOTA

Aktorka, pisarka, skrzypaczka i wokalistka. Urodziła się 29 czerwca 1992 roku w Warszawie, w wieku siedmiu lat rozpoczęła naukę gry na skrzypcach. W 2011 roku ukończyła Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną II st. im. Zenona Brzewskiego, w tym samym roku zdając na Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina i do Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Wybrała drogę aktorską. Pisze książki, w listopadzie 2009 roku wydana została jej debiutancka powieść „Dziecko Gwiazd Atlantyda”, w 2011 roku kolejna pt. „Zaklęta”. Michalina jest autorką tekstów i muzyki do piosenek, które również wykonuje. Na dużym ekranie zaistniała dzięki rolom w filmach: Miasto 44, Jack Strong, Warsaw by Night, Facet (nie.

MARTA MAZUREK – SREBRNA

Urodziła się w 1990 roku w Poznaniu. Ukończyła krakowską PWST w 2014 roku. Zdobyła Grand Prix za Wybitną Osobowość Sceniczną za rolę w spektaklu „Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem” na 31. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. Tam też otrzymała nagrodę ZASP.

JAKUB GIERSZAŁ – BASISTA

Urodził się w 1988 roku w Polsce, ale większość dzieciństwa spędził w Niemczech. Studiował w PWST w Krakowie. Zadebiutował w 2008 roku w filmie Wszystko co kocham Jacka Borcucha. Pierwsza główna rola, w filmie Sala samobójców Jana Komasy, którego światowa premiera odbyła się na Festiwalu w Berlinie w 2011 roku (film był prezentowany w sekcji Panorama Special), przyniosła mu międzynarodowy rozgłos oraz prestiżowe wyróżnienie Shooting Star Award. W 2012 roku Jakub wystąpił u boku brytyjskich gwiazd – Catherine McCormack i Dakoty Blue Richards w filmie The Fold w reżyserii Johna Jencksa. W tym samym roku miał miejsce jego niemieckojęzyczny debiut w dramacie Finsterworld, na planie którego partnerował niemieckiej sławie, Corinnie Harfouch. Następnie, po raz drugi spotkał się z Jackiem Borcuchem, tym razem na planie filmu Nieulotne. W 2014 roku wystąpił w filmie Łukasza Barczyka – Hiszpanka.

ANDRZEJ KONOPKA – PERKUSISTA

Urodzony w 1969 roku; aktor teatralny i filmowy. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, którą ukończył w 1997 roku. Współpracował z Teatrem Słowackiego w Krakowie, Teatrem Nowym w Łodzi, Teatrem Studio oraz z wieloma teatrami warszawskimi. Od września 2012 roku tworzy postać Burdel taty w założonym przez Michała Walczaka kabarecie „Pożar W Burdelu”. W 1997 roku na XV Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi otrzymał wyróżnienie za rolę Szambelana w „Iwonie, księżniczce Burgunda” Witolda Gombrowicza w reżyserii Jana Peszka. Aktualnie związany z Teatrem IMKA.

ZYGMUNT MALANOWICZ – KIEROWNIK SALI

Absolwent PWSTiF w Łodzi. Po zakończeniu studiów grał w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, później występował w wielu teatrach w Polsce, między innymi: Polskim w Poznaniu, Ludowym w Krakowie, Powszechnym w Łodzi, Żeromskiego w Kielcach i warszawskich: Dramatycznym, Rozmaitości i Studio. Jego pierwszym filmem jest kultowy Nóż w wodzie w reżyserii Romana Polańskiego. Na swoim koncie ma też role w Krajobrazie po bitwie i Polowaniu na muchy Andrzeja Wajdy, Hubalu i Jarosławie Dąbrowskim Bohdana Poręby, Tulipanach i Wszystko co kocham Jacka Borcucha. Jest scenarzystą i reżyserem trzech filmów: Szlachetna krew, Pluton-239, Bez dowodu. W 1976 roku otrzymał nagrodę za najlepszą rolę męską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlowych Warach za film Jarosław Dąbrowski. W 1986 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Od 2008 roku jest w zespole Nowego Teatru w Warszawie.

MARCIN KOWALCZYK – TRYTON

Urodzony w 1987 roku; absolwent Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie. Debiutował w Teatrze Dramatycznym w spektaklu „Klub Polski” w reż. Pawła Miśkiewicza (rola: Konrad/Słowacki). Jego debiutem na dużym ekranie była rola Magika w filmie Leszka Dawida Jesteś Bogiem, za którą spadł na niego deszcz nagród i wyróżnień, m.in. Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za rok 2012; Złota Kaczka (przyznawana przez pismo „Film”) dla najlepszego aktora sezonu 2011/2012; Nagroda za profesjonalny debiut aktorski oraz Nagroda „Wschodząca gwiazda Elle” na 37. Gdynia Film Festival.

MAGDALENA CIELECKA – BOSKIE FUTRO

Urodziła się 20 lutego 1972 roku w Myszkowie. W 1995 roku ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Jeszcze w czasie studiów zadebiutowała na deskach Teatru Starego, z którym współpracowała przez kilka następnych lat. W 1999 roku dostała Nagrodę im. A. Zelwerowicza dla najlepszej aktorki sezonu aż za trzy role: tytułową w „Iwonie, księżniczce Burgunda”, Candy w „Niezidentyfikowanych szczątkach ludzkich” i Judytę w „Księdzu Marku” w Teatrze TV. Od 1998 roku gra w teatrach warszawskich. Najczęściej występowała w Teatrze Rozmaitości, gdzie grała w spektaklach Grzegorza Jarzyny i Krzysztofa Warlikowskiego. Za rolę w „Burzy” otrzymała Feliksa Warszawskiego. Od 2008 roku jest aktorką Nowego Teatru. Można też ją oglądać w przedstawieniach teatrów: Narodowego, Imka, Polonia. W 1995 roku Magdalena Cielecka rozpoczęła swoją karierę filmową. Zagrała w filmie Pokuszenie w reż. Barbary Sass. Za tę rolę otrzymała wiele prestiżowych nagród w Polsce i za granicą. Ogromną popularność zdobyła grając w takich filmach jak: S@motność w sieci, Zakochani, Egoiści, Trzeci, Palimpsest, czy wreszcie Katyń. Zagrała w wielu serialach telewizyjnych.

KATARZYNA HERMAN – PORUCZNIK MO

Urodziła się w Mrągowie, dzieciństwo spędziła w Białymstoku. O tym, że zostanie aktorką wiedziała od najmłodszych lat. Zamiast lalkami, bawiła się w teatr. W 1994 roku skończyła PWST w Warszawie i w tym samym roku otrzymała nagrodę za rolę Iriny w „Musztra – sztuka życia” na Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi. W 1994 roku zadebiutowała w teatrze. W 1995 roku otrzymała nagrodę za debiut za rolę Agafii Tichonowny w „Ożenku” Gogola na XXXV Kaliskich Spotkaniach Teatralnych, a w 1998 roku nagrodę – wyróżnienie za rolę Rosi w spektaklu „Zdobycie bieguna południowego” w Teatrze Powszechnym w Warszawie na XXXVIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Stworzyła niezapomniane kreacje w filmach Wszystko co kocham Jacka Borcucha oraz dwóch filmach Tomasza Wasilewskiego – W sypialni i Płynące wieżowce. W 2009 roku była nominowana do Złotej Kaczki za najlepszą rolę kobiecą w sezonie 2008/2009 za film Janosik. Prawdziwa historia.

Produkcja

WYTWÓRNIA FILMÓW DOKUMENTALNYCH I FABULARNYCH

Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie to największy producent filmowy w Polsce. To jedyny taki ośrodek, w którym produkuje się film na wszystkich jego etapach – od prac scenariuszowych do wykonania kopii kinowej. W ciągu ostatniej dekady Wytwórnia zdobyła najbardziej prestiżowe nagrody na polskich festiwalach – od Grand Prix na festiwalu debiutów w Koszalinie dla filmów Lincz i Galerianki, poprzez Złote Lwy w Gdyni dla Różyczki aż do dziesiątek laurów dla Róży.

Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych to jedna z najstarszych i najbardziej szanowanych instytucji filmowych w Polsce. Została założona w 1949 roku, na początku jako ośrodek produkcji filmów dokumentalnych i Polskiej Kroniki Filmowej. Powstały tu słynne polskie dokumenty i setki odcinków PKF. Wkrótce jednak Wytwórnia stała się niezwykle ważnym ośrodkiem produkcji filmów fabularnych. Na halach, w montażowniach i laboratoriach WFDiF powstały słynne filmy Andrzeja Wajdy, Jerzego Antczaka, Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego, Jerzego Hoffmana.

Obecnie WFDiF jest wiodącym producentem polskich filmów fabularnych i dokumentalnych. Swoje filmy kręcą tutaj reżyserzy wszystkich pokoleń: Wojciech Smarzowski (Róża), Janusz Majewski (Mała matura 1947, Excentrycy), Filip Bajon (Panie Dulskie), Jan Kidawa-Błoński (W ukryciu, Różyczka), Krzysztof Łukaszewicz (Żywie Biełaruś, Lincz, Karbala), Ryszard Bugajski (Generał Nil).

Od wielu lat WFDiF szczególną troską otacza młodych reżyserów, podejmując się produkcji debiutów (m.in. Katarzyny Rosłaniec – Galerianki, Agnieszki Smoczyńskiej – Córki Dancingu, Bodo Koxa – Dziewczyna z szafy, Michała Otłowskiego – Jeziorak). Od początku lat 90. Wytwórnia jako koproducent wsparła wiele produkcji filmowych, także debiutanckich, z których liczne odniosły znaczące sukcesy frekwencyjne i artystyczne.

Jedną z bardzo ciekawych inicjatyw producenckich WFDiF ostatnich lat jest projekt pn. „Teatroteka”. To cykl ekranizacji polskiej młodej dramaturgii teatralnej realizowanych przez młodych reżyserów. Powstające w ramach cyklu spektakle stanowią swoisty eksperyment artystyczny i ciekawą alternatywę wobec współczesnej produkcji telewizyjnej. Ekranizacje Teatroteki odnoszą również sukcesy na międzynarodowych festiwalach. Podczas 48. Międzynarodowego Festiwalu WORLDFEST w Houston w Teksasie „Walentyna” Wojciecha Farugi nagrodzona została nagrodą Platinum Remi, a „Nad” Mariusza Bielińskiego zdobyła nagrodę Silver Remi. Wielkim sukcesem świadczącym o zupełnie nowej jakości jaką Teatroteka wnosi we współczesne ekranizacje teatralne jest nagroda Grand Prix Festiwalu Dwa Teatry 2015 dla „Walizki” w reżyserii Wawrzyńca Kostrzewskiego.

Ze względu na pozycję WFDiF i jej znaczenie w polskim przemyśle audiowizualnym, zarządzeniem ministra kultury Wytwórnia od 2013 roku ma status państwowej Instytucji Kultury.

WFDiF prowadzi proces rekonstrukcji i digitalizacji swoich bezcennych filmów dokumentalnych. Od 2013 roku w jej strukturach działa elitarny kurs scenariopisarski „Wytwórnia scenariuszy” oraz z wielkim sukcesem realizowany jest projekt edukacyjny „Plan Filmowy”, który z roku na rok zyskuje coraz większe grono odbiorców.

W ramach programu z zakresu edukacji filmowej na „Planie Filmowym” wykreowane zostały działania wychodzące daleko poza tradycyjnie rozumiane ramy lekcji filmowych. Edukacja połączona została tu z doświadczaniem najciekawszych elementów produkcji filmowej, w formie przyjaznej dla młodego odbiorcy. Program w założeniu oparty został na idei edukacji przez sztukę. Od początku trwania projektu, jednym z głównych priorytetów była edukacja na najwyższym poziomie, w jak najbardziej przyjaznej i atrakcyjnej formie. Podjęte założenia zaowocowały niezwykle entuzjastycznym przyjęciem ze strony odbiorców, do grona których w największej części należą uczniowie szkół z całej Polski, nauczyciele i pedagodzy.

W ramach projektu „Plan Filmowy” funkcjonuje wystawa oraz odbywają się warsztaty z różnych dziedzin filmowych, a także spotkania i projekcje.

Stylizacja na lata 80.

Lata 80. to czas dzieciństwa twórców Córek Dancingu. Atmosfera dancingowej zabawy przefiltrowana przez dziecięce wspomnienia unosi się nad filmową Warszawą. Film jest wspomnieniem lat 80. Takich – jakie zapamiętało je pokolenie dzisiejszych trzydziesto- i czterdziestolatków: tych, którzy urodzeni w latach 70. dorastali dekadę później i utożsamiają się pokoleniowo z bohaterkami filmu.

Córki Dancingu dzieją się w czasach, gdy dancingi huczą życiem, leje się dużo alkoholu, a ludzie szukają miejsca dla siebie poza życiem oficjalnym. Wydarzenia i tematy polityczne nie są bezpośrednio obrazowane w filmie. Dla akcji ważne są realia, a nie kształtujące je polityka i historia.

Obraz świata przywołany jest z pamięci. Cała jego strona wizualna: kostiumy głównych bohaterów, lokacje i rekwizyty oraz sposób operowania światłem tylko nawiązują do świata lat 80. Twórcy nie próbują rekonstruować minionego okresu, bazując na dokumentacji historycznej z tamtych czasów, ale powołują do życia świat, który odcisnął się w pamięci pokolenia.

Temat

Córki Dancingu to opowieść o inicjacji. Bohaterkami są dwie dziewczyny, stojące u progu kobiecości. Przybywają do Warszawy jako nastolatki, odchodzą – jako istoty dojrzałe, znające już ludzkie cierpienie, miłość i namiętność. Film opowiada o takim etapie w życiu młodych dziewcząt, w którym odkrywają one własną tożsamość, eksperymentują z nią, stopniowo doświadczając trudów dorosłego życia. W wielkim mieście wpadają w sam środek ménage à trois, poznają gorzki smak miłości: zawód, rozczarowanie, zazdrość.

Nie takiej dojrzałości spodziewały się jednak bohaterki. Wiedzą również, że nie mogą się już wycofać…

Twórcy filmu

Przy trwającej dwa lata pracy nad Córkami Dancingu udało się zgromadzić bardzo utalentowaną, młodą, lecz doświadczoną grupę twórców:

REŻYSERIA: Agnieszka Smoczyńska – reżyserka i scenarzystka. Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, ukończyła kulturoznawstwo na Uniwersytecie Wrocławskim (2002) oraz kurs dokumentalny Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Ma również absolutorium wydziału reżyserii filmowej i telewizyjnej na WRiTv Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2005).

Jest stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne. Podczas studiów nakręciła dwie etiudy –„Kapelusz” oraz „3 love”, które zostały bardzo dobrze przyjęte i zdobyły kilkanaście nagród w Polsce i za granicą. W 2007 roku, wspólnie z Robertem Bolesto, zaadaptowała opowiadanie Olgi Tokarczuk, na podstawie którego powstał film krótkometrażowy Aria Diva. On także okazał się sukcesem: zdobył nagrody na wielu festiwalach, m.in. w Krakowie i Nowym Jorku.

SCENARIUSZ: Robert Bolesto – ur. 1977 roku w Kętrzynie. W 2000 roku zadebiutował w "Rzeczpospolitej" (dodatek Plus-Minus) opowiadaniem „Gorący dzień”. W 2002 roku ukończył dwuletnie Warsztaty Pisarskie w Collegium Civitas w Warszawie. W latach 2003-2006 współpracował z Laboratorium Dramatu. Debiut sceniczny dramatem „147 dni” (2005) w reż. Krzysztofa Rekowskiego w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. W latach 2006-2007 kierownik literacki w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Autor dramatów m.in. „O matko i córko!”, „Zabić Bonda”, „Lovecraft”.

W 2008 roku przepisał na scenę Teatru Polskiego w Bydgoszczy powieść Janusza Korczaka „Kajtuś Czarodziej” w reż. Łukasza Kosa. W 2013 roku dramat „Ayrton Senna da Silva” w reż. Łukasza Kosa wystawił Teatr IMKA w Warszawie. 2014 rok – Teatr Lalka w Warszawie „Bankructwo małego Dżeka” reż. Ł. Kos. Publikował opowiadania w „Lampie” i teksty w „Machinie”, „dwutygodnik.com”.

Współscenarzysta filmu fabularnego w programie 30 Minut Aria Diva (2007) w reż. Agnieszki Smoczyńskiej (film zdobył nagrody m.in. na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Nowe Horyzonty” we Wrocławiu, Krakowskim Festiwalu Filmowym, The New York Polish Film Festival).

Współscenarzysta filmu fabularnego Hardkor Disko (2014) w reż. Krzysztofa Skoniecznego (film zdobył m.in. Grand Prix na Koszalińskim Festiwalu Polskich Debiutów Filmowych i nagrodę za debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni).

Scenariusz musicalu filmowego Córki Dancingu znalazł się w finale konkursu scenariuszowego SCRIPT PRO 2013. Jest autorem scenariusza filmowego o Beksińskich Ostatnia rodzina, który znalazł się w finale konkursu scenariuszowego Hartley- Merrill 2010 i jest obecnie w produkcji w reż. Jana P. Matuszyńskiego (premiera 2016).

MUZYKA: Zuzanna i Barbara Wrońskie (zespół Ballady i Romanse) – jeden z najciekawszych zespołów polskiej sceny muzycznej ostatnich lat. Tworzące go siostry Wrońskie są laureatkami wielu konkursów i nagród, zdobyły m. in. nadawaną przez TVP Kultura Gwarancję Kultury czy nominację do Paszportu Polityki. "Zapomnij", druga płyta zespołu została przez Gazetę Wyborczą wybrana na najlepszą płytę 2012 roku. Powszechnie docenia się ich oryginalność i wyjątkowość, dostrzega się ciekawe aranżacje muzyczne i głębokie poetyckie teksty piosenek. W tym roku zespół wystąpił m. in. na festiwalach Open’er i Męskie Granie.

ZDJĘCIA: Kuba Kijowski – operator filmowy, absolwent PWSFTviT w Łodzi. Studia ukończył w 2005 roku filmem dyplomowym „Moje miejsce”. Zrzeszony w Stowarzyszeniu Autorów Zdjęć Filmowych – P.S.C. Jego debiutem fabularnym był film Sekret Przemysława Wojcieszka, za który otrzymał indywidualną Nagrodę im. A. Munka „za dojrzałość”. Płynące wieżowce w reż. Tomasza Wasilewskiego to kolejny film w jego dorobku. Operator kamery nominowanego do Oscara filmu Agnieszki Holland W ciemności. Autor zdjęć do spektaklu Teatru Telewizji „Wasza Wysokość” w reż. Agnieszki Smoczyńskiej. Był również autorem zdjęć do teledysku Ani Dąbrowskiej „Bawię się świetnie”, jak i wielu innych artystów. http://www.kubakijowski.com/

SCENOGRAFIA: Joanna Macha – członkini Polskiej Akademii Filmowej, scenografka. Za scenografię do filmu Wenecja Jana Jakuba Kolskiego otrzymała najważniejsze nagrody filmowe w kraju: Orła oraz nagrodę na Gdyńskim Festiwalu Filmowym. Współpracuje z wybitnymi, bardzo różnorodnymi reżyserami: od Wojciecha Smarzowskiego przez Władysława Pasikowskiego po Lecha Majewskiego.

CHOREOGRAFIA: Kaya Kołodziejczyk – tancerka i choreografka. Absolwentka legendarnej, jednej z najlepszych na świecie, szkoły tańca współczesnego P.A.R.T.S. w Brukseli oraz Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie nad Menem. Tancerka renomowanego zespołu Rosas Anny Teresy de Keersmaeker. Obecnie działa jako artystka niezależna, realizując własne projekty i biorąc udział w spektaklach innych twórców w Polsce i na świecie.

Jarosław Staniek – tancerz i choreograf, a także reżyser i scenarzysta. Autor choreografii do blisko 200 spektakli teatralnych w Polsce i Europie. Uhonorowany: Nagrodą Dziennikarzy za koncert Debiuty w Opolu; Nagrodą Prezydenta Miasta za choreografię do „West Side Story” w Teatrze Muzycznym w Gdyni; Nagrodą Prezydenta Miasta za choreografię do trans-opery „Sen Nocy Letniej”; Złotą Maską za choreografię spektaklu „Footloose”; Pomorską Nagrodą Artystyczną za spektakl roku dla widowiska „Opentaniec”; Nagrodą Prezydenta Miasta za reżyserię spektaklu „12 ławek”. „Musical Chess” został wybrany najlepszą musicalową realizacją roku w Niemczech. Nagroda Artystyczna Prezydenta Miasta w kategorii „Przedsięwzięcie Roku” dla spektaklu „Metropolish”; Specjalna Złota Maska za sezon 2013/2014 dla spektaklu „Tu-wim” z Teatru Powszechnego w Łodzi.

DŹWIĘK: Marcin Lenarczyk – artysta i reżyser dźwięku ceniony na scenie muzyki alternatywnej i eksperymentalnej. Autor instalacji dźwiękowej wyróżnionej główną nagrodą na 11. Międzynarodowym Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku. Nagrodzony za dźwięk do filmu Stacja Warszawa na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych Młodzi i Film.

Maria Chilarecka – operator dźwięku, członek Polskiej Akademii Filmowej. Nagrody indywidualne: za film „Ojciec” – Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” nagroda za dźwięk za „skonstruowanie dodatkowej warstwy narracyjnej, solidną post produkcję, interesujący montaż efektów i muzyki oraz dobre, dynamiczne zgranie”. Za film Sztuczki – Orzeł (Polska Nagroda Filmowa); nominacja w kategorii: najlepszy dźwięk. Za film Dzień Świra – Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; nagroda za dźwięk.

CHARAKTERYZACJA: Janusz Kaleja – autor charakteryzacji do polskich filmów, seriali telewizyjnych i spektakli teatralnych. Nagrody indywidualne: nagroda za charakteryzację na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych 2011 za film Lęk wysokości; nagroda za charakteryzację na Gdynia Film Festival 2012 za film W ciemności.

EFEKTY CHARAKTERYZATORSKIE: Tomasz Matraszek – charakteryzator. Ukończył Pomaturalną Szkołę Charakteryzacji Teatralno-Filmowej w Warszawie oraz Szkołę Efektów Specjalnych w Berlinie. Pracował m.in. przy filmach Katyń Andrzeja Wajdy, Mała matura Janusza Majewskiego czy Essential Killing Jerzego Skolimowskiego.

KOSTIUMY: Katarzyna Lewińska – laureatka nagród za kostiumy do filmów W ciemności Agnieszki Holland, Sponsoring Małgorzaty Szumowskiej czy Boisko bezdomnych Kasi Adamik. Współpracuje również z Wojciechem Smarzowskim i Iwanem Wyrypajewem.

OBRAZY MALARSKIE WYKORZYSTANE W INTRO I W FILMIE: Aleksandra Waliszewska – artystka sztuk wizualnych. Uznana na świecie graficzka i malarka. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i ściennym, jest autorką gwaszy, rysunków, grafik i ilustracji. Jest absolwentką ASP w Warszawie. Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki, w 2010 roku była finalistką polskiego etapu prestiżowej Henkel Art Award.

AUTORKA CZOŁÓWKI: Julia Mirny – ilustratorka, malarka, art director. Absolwentka Wydziału Grafiki na warszawskiej ASP. Laureatka nagrody Projekt Roku 2013 w kategorii Ilustracja. Nagrodzona 2 srebrnymi nagrodami w Konkursie Twórców Reklamy KTR w kategorii Ilustracja. Współpracuje z TVP Kulturą i jest odpowiedzialna za nową oprawę wizualną Telewizji z okazji 10-lecia anteny. Jest autorką felietonów „Nieźle Wyszparowani” na blogu Cyfrowej Biblioteki Narodowej POLONA oraz corocznej oprawy graficznej wydarzenia kulturalnego „Imieniny Jana Kochanowskiego” dla Biblioteki Narodowej. Ilustrowała dla takich magazynów jak: „Kikimora”, „Machina”, „Melba”, „Podróże”. Dodatkowo współpracowała z Łódzką Szkołą Filmową, Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu, Instytutem Stefana Starzyńskiego oraz Muzeum Historii Żydów Polskich.

ANIMACJA CZOŁÓWKI: Michał Borowski – ur. 1983 roku w Bytomiu. Edukację zaczął na katowickiej ASP, a dokończył na ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Poza plastyką zawsze interesowała go technologia, stąd zainteresowanie animacją i cyfrowymi technikami graficznymi. Zajmował się m. in. animacją, ilustracją i postprodukcją reklam. Do ostatnich sukcesów na polu zawodowym zalicza współpracę z Julią Mirny, której owocem jest animowana oprawa graficzna TVP Kultura.