Każdy wybór jest stratą, czyli… myśli „samoprzylepne” 5

Autorem scenariusza według pomysłu Janusza Zaorskiego jest Jerzy Niemczuk. Lekarz drzew - film, który powstał cztery lata temu – dla Magdaleny Różczki był debiutem w roli pierwszoplanowej. Czy debiutem udanym? O tym potem.

Film Zaorskiego nie jest kinem akcji, więc jeśli ktoś spodziewał się po tym obrazie zaskakujących zwrotów, fajerwerków, gonitw czy pościgów, pewnie srodze się zawiedzie. Chociaż dzieje się niewiele, a dialogi bohaterów są dość oszczędne w słowa, skłania do przemyśleń. Nad czym? Nad dokonanymi wyborami czy własną filozofią życiową.

Główny bohater - Szymon, wiedzie samotne życie na odludziu wśród lasów i jezior. Jest „lekarzem drzew”, który skrupulatnie opiekuje się chorym drzewostanem ratując stare sosny, które, gdyby nie jego pomoc, skończyłyby pod piłą elektryczną lub toporem.

Dziewczyna, którą „wyłowił” z jeziora niczym syrenę, stopniowo odkrywa tajemnice wydobywane z „niepamięci”. Opowiada historie ze swego życia, w których jedna zaprzecza drugiej, więc budzi to wątpliwości, gdzie jest prawda. Kaja niczym Szecherezada snuje opowieść, aby pozostać w domu leśnika kolejny dzień. Między Szymonem i tajemniczą kobietą toczy się swoista gra i odkrywanie nowej, często zaskakującej, wersji zdarzeń. Trudno jednoznacznie orzec, która z opowieści jest prawdziwa. Jednak przecież nie o tę jedyną prawdę chodzi, której usiłuje dociec leśnik. To filozof - intelektualista, który chętnie korzysta z cytatów, które niczym „myśli samoprzylepne” przykleja na małych kartkach tu i ówdzie.

Nie spodziewajmy się, że poznamy całą prawdę o bohaterach, nie ma jednej i jednoznacznej prawdy. Nie twierdzę, że w filmie na każde pytanie musi pojawić się odpowiedź. Jeśli zaś scenarzysta i reżyser stawiają tylko pytania, na które widz nie doczeka się odpowiedzi… pozostaje niedosyt.

Film Zaorskiego to kino tak naprawdę trzech aktorów. W rolach pierwszoplanowych duet Tadeusz Szymków i debiutantka Magdalena Różczka. Jednak to nie ta para wypadła w filmie najlepiej. Dlaczego? Oczywiście, że wszystko można przypisać scenariuszowi. Nie oznacza to wcale, że nikt się nie wyróżnia, chociaż pojawia się na krótko. Przede wszystkim uwagę widza przykuwa zagadkowa postać kreowana przez Marię Pakulnis. Tu nie po raz pierwszy (i pewnie nie ostatni) niczym melodię na zdartej płycie powtórzę, że w aktorstwie doświadczenie ma ogromne znaczenie!

Muzyka nie jest specjalną kompozycją na użytek tego filmu, a raczej wyborem różnych fragmentów, dodać należy dobrym wyborem! Usłyszymy w tle Felixa Mendelssohna czy Obsession Andrzeja Kurylewicza oraz zespół Gribojedow. Poza tym odgłosy przyrody, jakie towarzyszą przepięknym zdjęciom plenerowym, których autorem jest Andrzej Wolf. Soczysta zieleń lasów, lazur nieba, krople rosy mieniące się w słońcu kolorami tęczy, zmącony błękit jeziora mają wpływ prawdziwie kojący… To niewątpliwe walory filmu. Dla tych kilku zalet, myślę, że warto go obejrzeć!

Wróćmy do fabuły. Czego zatem można z filmu się dowiedzieć? Kilku uniwersalnych prawd. Bohaterowie są doświadczeni, często boleśnie, przez życie. Niejasne relacje i powiązania. Wiele pytań, na które widz nie uzyskuje żadnej odpowiedzi. Wszystko pozostaje w sferze domysłów i hipotez.

Film Zaorskiego dla mnie jest dowodem na to, że nie da się tanim kosztem zrobić dobrego, wartościowego kina. To droga , która wiedzie na manowce! Jeśli wymyśla się scenariusz pod kątem możliwości jego realizacji, to wychodzi kino nie najwyższego lotu. Biada początkującym aktorom, którym przyjdzie zadebiutować w takim filmie!