Poprzez rozmowy z jugosłowiańskimi twórcami filmowymi, dokument opowiada o fenomenie filmu i cenzury, ogniskując się na bolesnej epoce zwanej „Czarną Falą” jugosłowiańskiej kinematografii. Ten powstały w latach sześćdziesiątych pod wpływem kultury Zachodu trend był odpowiedzią świata artystycznego Jugosławii na dyletantyzm i patetyczną wylewność, charakteryzującą dzieła autorów spod znaku socjalistycznej estetyki. Twórczość jugosłowiańskich literatów i filmowców lat sześćdziesiątych, wbrew propagowanym przez władze wizjom przyśpieszonego rozwoju i dobrobytu społeczeństwa socjalistycznego, charakteryzowała się wyjątkowo pesymistyczną, a czasem wręcz budzącą trwogę atmosferą. Jugosłowiańskiej publiczności po raz pierwszy zaprezentowano brutalną prawdę o komunistycznej rzeczywistości, z jej realnymi problemami życiowymi czy egzystencjalną biedą najbardziej zagrożonych warstw społeczeństwa. Władze państwowe zarzucały twórcom „Czarnej Fali” obrazę publicznej moralności i zły wpływ na wychowanie młodzieży. Wprowadzono prawo, które zabraniało publikowania prac, krytycznie odnoszących się do jugosłowiańskiej rzeczywistości. Walka z „Czarną Falą” weszła w ostatnią fazę w 1971 r., kiedy po premierze filmu Dušana Makavejeva „WR Misterije orga(ni)zma”, na żądanie Stowarzyszenia Weteranów Vojvodiny i przy akompaniamencie rozpętanej nagonki prasowej, oskarżyciel publiczny podjął decyzję o zakazie rozpowszechniania filmu.