Festiwal Filmowy w Brukseli w 2016 roku - Sekcja Panorama
Festiwal Filmowy w Edynburgu w 2016 roku - Sekcja Focus on Finland
Festiwal Filmowy w Montrealu w 2015 roku - nagroda dla najlepszego reżysera
Festiwal Filmowy w Montrealu w 2015 roku – nominacja: Grand Prix des Amériques - Mikko Kuparinen
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sao Paulo w 2015 roku - Sekcja Nowi Reżyserzy
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid w 2015 roku - nagroda dla najlepszego filmu
Caroline (Marie-Josée Croze), francuska architektka, i Jaakko (Mikko Nousiainen), didżej z Finlandii, spotykają się w Wilnie, gdzie ona załatwia interesy, a on ma zagrać koncert. Spędzają razem noc, ale przypadkowa przygoda przeradza się w coś więcej, gdy chmura wulkanicznych popiołów zasłania niebo i sprawia, że wszystkie loty zostają odwołane.
Montreal Gazette
Fiński didżej i francuska architektka wchodzą do baru – na pierwszy rzut oka niezbyt to oryginalny początek filmu. Mikko Kuparinen potrafił jednak obudzić w swoich bohaterach tyle emocji, że film trzyma w napięciu.
Marie-Josée Croze udaje się balansować pomiędzy tajemniczą kobiecością, a rzeczowością biznesmenki. Widzimy ją przy laptopie lub z komórką przy uchu, załatwiającą interesy, aż w końcu zauważa przystojnego, wytatuowanego mężczyznę, i okazuje się, że jest gotowa otworzyć się na tę znajomość. Pociąga ją jego hałaśliwy styl życia, beztroskie spędzanie czasu z przyjaciółmi w pubach i kawiarniach.
Gdy on przechodzi obok jej stolika, ich oczy się spotykają. Jaakko (Mikko Nousiainen) zagaduje pierwszy, ale ona udaje, że nie mówi po angielsku. To go nie odstrasza: razem wyruszają w miasto, spędzają noc przy drinkach w towarzystwie tubylców.
Następnego ranka Caroline budzi się w luksusowym pokoju hotelowym Jaakko i próbuje wyjść, zanim on wstanie. Nic z tego: kończy się to porannym spięciem.
Okoliczności sprawią, że para spotka się ponownie. Wszystkie loty zostają odwołane z powodu chmury wulkanicznych popiołów, Caroline nie ma rezerwacji na następną noc i jest zmuszona skorzystać z propozycji Jaakko: zostaje w jego pokoju. Wydaje się, że na ekran powróci widziany wcześniej erotyzm, ale reżyser prowadzi historię w bardziej subtelny sposób: seksualna pasja rozbija się o wzajemne pretensje i nierealne oczekiwania kochanków.
Croze nawet podczas snu nie zdejmuje z twarzy maski zmęczenia i niedopasowania, wydaje się, że także przed sobą gra tę niezadowoloną kobietę. Z kolei Jaakko korzysta z wolności, płynie z chwili w chwilę, nieskrępowany konwenansami i nawykami.
Okazuje się jednak, że oboje nie są tymi, za których się podają: gdy zaczynają opowiadać o swoim codziennym życiu, prawda wychodzi na jaw: mamy do czynienia z ludźmi niepewnymi siebie, błądzącymi. To ich zbliża.
W niektórych momentach reżyserowi nie udaje się utrzymać tempa, a rozmowom bohaterów brakuje ikry. Generalnie jednak nie trudno uwierzyć nam w tę historię, a zakończenie nie rozczarowuje, więc tym łatwiej wybaczyć drobne potknięcia scenariuszowe.
T'Cha Dunlevy, Montreal Gazette
Pierwszym filmem Mikko Kuparinena (ur. 1979 r.) była komedia romantyczna Body Fat Index of Love (2012). Jego trzy krótkometrażówki (Homevideo, Thuth of Dare i Sirocco) zdobyły wiele nagród na międzynarodowych festiwalach: Sirocco zdobyło nagrodę im. H. C. Andersena, Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Odense (Dania) w 2013 roku, a także zostało wybrane na DVD 10 Directors to Watch (10 ciekawych nowych reżyserów), wydane przez cztery skandynawskie magazyny filmowe.
2 noce do rana to pierwszy anglojęzyczny film tego reżysera.
Pozostałe
Proszę czekać…
