Odlotowe dzieciaki

Nom, całkiem dobre kino familijne. Z początku wciągający i całkiem zabawny, aż sama się zdziwiłam, bo po tytule spodziewałam się… najgorszego;) Dzieci podróżujące samotnie samolotem (przeważnie dzieci rozwodników, podróżujące od jednego rodzica do drugiego) zostają uziemione na czas Wigilii na jednym z lotnisk z powodu śnieżycy. Fatalna sytuacja, ale dzieciaki się nie załamują.

Jak przystało na porządny film o dzieciakach, byli i durni dorośli. Nie znoszę robienia idiotów z dorosłych, dzieciaki się naoglądają takich filmów i się potem ludzie dziwią, że się nie szanuje starszych. No może przesadzam. A może i nie.
Niektóre dzieci były potwornie wkurzające, głównie to niesamowicie irytowała mnie ta wstrętna chłopczyca w krótkich czarnych włosach, Donna. Cwaniary i chłopczyce zresztą zawsze mnie irytują.

Główny bohater- Spencer (Dyllan Christopher) kogoś mi przypomina, ale nie wiem kogo, może Jesse Eisenberg ? W każdym razie wyrośnie na filmowego amanta, wyuczone spojrzenie spod grzywki, nieśmiały uśmiech. Ma chłopak talent, ma zadatki na głównego bohatera.
Acha, miło było zobaczyć Wilmera Valderrama czyli Feza z "Różowych lat 70tych".

Sporo nierealnych sytuacji i wyjątkowo niezwykłych zbiegów okoliczności, bohaterom udaje się wyjść nawet z najgorszych opresji i robią niezwykłe rzeczy, panoszą się po wielkim lotnisku jak po swoim domu, wszystko im się udaje. W każdym razie z początku – żeby nie było spojlera.

Z pewnością nie jest to logiczny i realny film, wyjątkowo naiwny, ale w końcu to kino familijne i dla najmłodszych więc chyba to normalne w takich produkcjach.