17 września 2007 r. Irena Kwiatkowska ukończyła 95 lat. Film przedstawia artystkę na tle epok, nie tylko jako brawurową odtwórczynię ról teatralnych i filmowych oraz znakomitą artystkę kabaretową, ale też jako skromnego człowieka, intelektualistkę i indywidualistkę. Jest rodowitą warszawianką. Do wybuchu wojny, wraz z rodzicami oraz trojgiem rodzeństwa, Jadwigą, Jerzym i Edwardem, mieszkała w Warszawie przy Grzybowskiej 29 m. 18. Ten adresjuż nie istnieje. W miejscu starej kamienicy, dziś stoi nowoczesny drapacz chmur. Obecnie Irena Kwiatkowska jest mieszkanką warszawskiej dzielnicy Kabaty. O wybitnej artystce mówią koledzy po fachu: Aleksander Bardini (nagr. arch.), Edward Dziewoński (nagr. arch.), Wiesław Gołas, Jerzy Gruza, Adam Hanuszkiewicz, Gustaw Holoubek, dyrektor Teatru Polskiego Jarosław Kilian oraz bratanica, Krystyna Kwiatkowska - Jabłońska, a także studenci Akademii Teatralnej. Narratorem dokumentu jest Roman Dziewoński. Sama Irena Kwiatkowska opowiada o swojej rodzinie, zmarłym przedwcześnie mężu, prawniku Bolesławie Kielskim, o wojnie i okupacji, o pracy na scenie, rolach filmowych i występach w kabaretach "Szpak", "Dudek" oraz o tęsknotach za repertuarem klasycznym. Irena Kwiatkowska ukończyła PIST w Warszawie w 1935 roku. Początkowo grała role dramatyczne, ale wrodzona vis comica prowadziła ją w stronę soczystych postaci charakterystycznych. Po wojnie zaistniała jako wybitna artystka komediowa. Debiutowała na ekranie w 1945 roku.