Nieważne, czy zbrodnia... jest kara. Osobliwie powolny dramat o stadnym myśleniu z kafkowską bohaterką. 6

Dramat po japońsku to osobliwa w narracji i w sposobie prowadzenia forma. Tym razem doświadczamy tej niespieszności z ewoluującym i niekonsekwentnie, ale startując z bardzo intrygującym podejście do porwania. Zaginiona dziewczyna nie odnosi się wyłącznie do głównej bohaterki, ale wobec najbliższej w rodzinie protagonistce, gdyż następuje zgrabne żonglowanie pojęciem ofiary i przesunięcia uwagi. Kino budzące wewnętrzny sprzeciw, z osobliwymi momentami narracyjnymi, jednak gdzieś niedźwigające chwilami swojego pomysłu. Krąg nieporozumień międzyludzkich i dosyć realistycznego bólu i braku zrozumienia.

Podążamy za Ichiko, zaufaną pielęgniarką, która ma łagodne usposobienie i potrafi wywiązywać z obietnic oraz jest bardzo prostoduszną kobietą. Wiele lat pomaga jednej rodzinie, do tego pracuje w szpitalu, wykazując dużo empatii i troski nie tylko w pracy, ale całą dobę. Pewnego dnia z osoby przeżywającej wraz z rodziną, dla której nie była tylko pomocą w domu, ale również często powierniczką, towarzyszką rozmów i świadkiem wielu wydarzeń, dramatu zaginięcia jednej z córek rodziny, stanie się oskarżoną o bycie współodpowiedzialną. Jest spokrewniona z chłopakiem, który został oskarżony o porwanie. To sprowokuje wiele domysłów, ale nie na samych wątpliwościach się skończy, a totalne zdemolowanie jej przez to życia będzie postępowało.

Zaginiona dziewczyna opiera się na niebłyskawicznej i bardzo skupionej narracji w duchu slow cinema. Ciekawy to i wciągający zabieg, gdyż daleko kinu od przyjmowania takie strategii w dramatycznym motywie porwania. Jednak określenie ofiara zostaje tutaj intrygująco przekierowane na nieporwaną bohaterkę, tylko staje się nią Ichiko. Wielokrotnie powtarzane kłamstwo staje się prawdą, a budowanie zaufania często wymaga więcej czasu, niż jego utracenie. Przewlekle dobra, niemająca złych intencji postać trochę jest bohaterką kafkowską. Nagle osacza ją niesprawiedliwość, niezrozumienie na ogromną skalę. Jest przewrotnie najbardziej skrzywdzoną postacią w tym dusznym kręgu kilku osób, gdzie nie miała nawet czasu na obronę. Ta gęstość i duszność kilku postaci będących ze sobą blisko powoduje jeszcze większą niezgodę wewnętrzną widza na ten zbiorowy lincz wobec bohaterki. Takie stadne myślenie.

Niestety jednak rozgrywka w pewnym momencie traci na impecie i ten powolny, niejednoznaczny nastrój, nie ma już sił, by nas otumanić, nie ma większej głębi psychologicznej i wielu wymiarów do zaoferowania. Ten chłód postaci i ich wycofanie z początku koncentrujące naszą uwagę z czasem powoduje pewne deficyty u widza, wydarzenia przelatują między palcami i film nie wywołuje naszego pragnienia tuptania za historią, a staje się to raczej takim niezobowiązującym włóczeniem się. Ta emocjonalna niespieszność zobojętnia, a mamy do czynienia naprawdę z dramatyczny i wręcz tragicznym utworem, tylko że gdzieś forma przerosła treść. Opowieść o tym, że w pewnym momencie nieważne, czy zbrodnia... kara się pojawia.